Post-intensive care-syndroom (PICS): wat is het?
Laten we het hebben over het post-intensive care-syndroom (PICS): misschien nog nooit eerder is er zoveel over intensive care gesproken als tijdens deze pandemie. We zijn gewend geraakt aan het 'avondbulletin' van infecties en opnames op gewone afdelingen en intensive care-afdelingen
En degenen die ziek zijn, in het ziekenhuis worden opgenomen, worden onderdeel van een figuur, onderdeel van een groep; de groep van degenen die een periode van hun leven op een 'gewone afdeling' doorbrengen of de groep van degenen die helaas ernstig ziek zijn op de intensive care.
Er is echter een andere groep, een ander cijfer waar helaas niemand het over heeft.
Het is een groep zwijgzame mensen die, na van de intensive care te zijn gekomen (covid of geen covid), naar huis zijn teruggekeerd en hun leven weer op de rails proberen te krijgen.
Ja, want, zoals weinig mensen in Italië weten en nog minder praten, heb je na een lang verblijf op de intensive care nog steeds intensieve zorg nodig.
We hebben het over PICS, het post-intensive care-syndroom
Een term die in 2010 werd bedacht door de Society of Critical Care Medicine om die 'stoornissen' aan te duiden die juist worden veroorzaakt door opname op de intensive care.
Dit zijn een beetje zoals de bijwerkingen van medicijnen, die onbedoelde effecten, bijna altijd negatief, die de positieve effecten van het actieve ingrediënt flankeren.
Het probleem is dat de effecten van langdurige ziekenhuisopname op de intensive care zo'n grote impact hebben op iemands leven (en dat van zijn gezin) dat herstel veel inspanning vergt.
Intensieve zorg vereist vaak lange perioden van sedatie, waarbij de persoon onbeweeglijk in bed ligt (elke twee of drie uur veranderen de IC-verpleegkundigen van positie als ze kunnen), ademen op een kunstmatige ventilator, kunstmatig gevoed worden met een sonde, vaak intraveneuze vloeistoffen nodig hebben, ontvangen antibiotica, ontstekingsremmende medicijnen.
En zo zou je maar door kunnen gaan met het aanhalen van verschillende 'additionele machines' waarop de patiënt via katheters of canules wordt aangesloten.
Wanneer de covid-pneumonie (of andere pathologie die de opname op de IC veroorzaakte) uiteindelijk is overwonnen, na misschien drie of vier weken, zal de persoon de IC verlaten.
Ze zijn (bijna) biologisch genezen, ook als er vaak andere problemen de kop opsteken: psychische, cognitieve, lichamelijke aandoeningen die bij elkaar worden gegroepeerd onder de noemer post-intensive care syndrome.
Vaak beginnen mensen die de intensive care verlaten angst te ervaren, zelfs een ernstige depressie of zelfs een posttraumatisch stresssyndroom.
Soms hebben ze geheugenproblemen, concentratieproblemen, gebrek aan eetlust, spierproblemen.
PICS wordt bijna nooit herkend en behandeld
Professionals weten er zelf weinig van en de meest ijverige artsen grijpen in door individuele problemen apart te behandelen.
Wat ontbreekt is een “directiekantoor” dat in staat is om gelijktijdig op verschillende fronten in te grijpen, elke situatie als geheel te evalueren, niet alleen tussenbeide te komen bij de patiënt maar ook bij het gezin, dat vaak de rol van zorgverlener op zich moet nemen zonder de kennis en vaardigheden te hebben om het probleem aan te pakken.
Dit is de reden waarom het post-intensive care-portaal postintensiva.it is gemaakt door een groep intensive care-verpleegkundigen die zich realiseerden hoe weinig informatie (voor gezinnen) en training (voor gezondheidswerkers) er is over het post-intensive care-syndroom.
Post-intensive care wil families informeren, trainen en proberen een netwerk op te bouwen van professionals die zorg kunnen dragen voor de patiënt die de IC verlaat.
Een ander zeer belangrijk aspect is de humanisering van de intensive care-afdeling: strategieën om de uitkomst te verbeteren en de incidentie van post-intensive care-syndroom te verminderen, moeten tijdens de opname worden geïmplementeerd.
Post-intensive care promoot bijvoorbeeld het IC-patiëntendagboek om de psychologische effecten van een ziekenhuisopname te verminderen.
Dit hulpmiddel stelt de patiënt in staat om te reconstrueren wat er is gebeurd, zich bewust te worden en de herstelperiode op een meer serene manier onder ogen te zien.
De humanisering van de intensive care moet ook noodzakelijkerwijs via modellen verlopen die de patiënt en zijn familie centraal stellen.
Daarom promoot post-intensive care het model van open intensive care waar familieleden dicht bij hun dierbaren kunnen blijven tijdens een van de moeilijkste momenten van het leven.
Postintensieve zorg is altijd op zoek naar verpleegkundigen, gezondheidswerkers, patiëntenfamilies of voormalige patiënten die willen meewerken aan het verspreiden van een idee van humanisering waarvan we hopen dat het steeds meer wortel zal schieten in onze ziekenhuizen.
Artikel geschreven door Sergio Calzari
Lees ook:
Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android
Post-Intensive Care-syndroom (PICS) en PTSD bij COVID-19-patiënten: een nieuwe strijd is begonnen