Slaapstoornissen: wat ze zijn en hoe ze te herkennen

By Cristiano Antonino On 17-2023-XNUMX

Slaap vertegenwoordigt een zeer belangrijke en onmisbare biologische functie voor alle levende wezens

De voordelen van slapen

Hoewel in slaap vallen een algemene deactivering inhoudt, vinden tijdens de slaap vanuit biologisch oogpunt belangrijke gebeurtenissen plaats, zoals het herstel van energieën, zowel fysiek als mentaal, en het herstel van kracht.

In de literatuur hebben tal van theorieën benadrukt hoe slaap ook samenhangt met cognitief functioneren (denk aan leerprocessen en geheugenconsolidatie) en met motorisch functioneren.

Over het algemeen vervult slaap verschillende functies:

herstel en rust begrepen als algemene deactivering van continue interne en externe prikkels;
behoud en behoud van beschikbare energie;
ecologische functie;
immunologische functie;
thermoregulerende functie;
neuronale integriteit op het niveau van synapsen en netwerken.

Hoeveel uur wordt aanbevolen om te slapen?

De verdeling van de slaapbehoefte verschilt per leeftijd. In de neonatale leeftijd variëren de benodigde uren slaap van 16 tot 20 uur per dag, met een onregelmatige en onderbroken slaapverdeling over de 24 uur en voornamelijk bepaald door de voedingsbehoeften van de kleintjes.

Vanaf de 6e levensmaand is er een geleidelijke consolidatie van de slaap gedurende de nacht.

Op de leeftijd van 10 jaar is de totale slaapperiode 9-10 uur en in de adolescentie wordt aanbevolen om ongeveer 7 uur te slapen.

Op volwassen leeftijd wordt, mede dankzij het ritme van werk en dagelijks leven, over het algemeen een verdere vermindering waargenomen, waarvoor het wordt aanbevolen om ongeveer 6 en een half uur te slapen.

Slaaptekort en aanverwante aandoeningen

Slaap, waakzaamheid en waakzaamheid zijn primaire functies van het encefalon (hersenen, hersenstam en cerebellum): elke pathologie of verandering op encefalisch niveau kan daarom gevolgen hebben en negatieve effecten hebben op de slaap.

Fysiologische slaap is nauw verwant aan neuronale plasticiteit: slaapgebrek kan de activiteit van de hippocampus verstoren en, zij het gedeeltelijk, bijdragen aan de etiologie van depressieve fasen.

Zelfs op gedragsniveau kunnen werktoestanden en sociale stress, geassocieerd met zorgen en opdringerige gedachten, de slaap negatief beïnvloeden door de normale stroom te onderbreken tot aan de meest acute gevallen van slapeloosheid.

Als slapeloosheid aanhoudt en langdurig aanhoudt, kan dit het begin van slapeloosheid bevorderen psychiatrisch pathologieën als gevolg van belangrijke neurofysiologische en neuro-endocriene veranderingen.

In feite vormt het een van de symptomen bij uitstek van de meeste psychische stoornissen en de behandeling ervan is van fundamenteel belang, zowel in het proces van preventie als in de zorg en behandeling.

Hier zijn enkele van de aandoeningen die verband houden met slaap:

Angstige toestanden en persoonlijkheidsstoornissen

Gegeneraliseerde angst of angst die verband houdt met paniekaanvallen of, nogmaals, verband houdt met fobische en obsessief-compulsieve stoornissen, is nauw verwant aan slaap, aangezien de psychologische en fysiologische toestand van opwinding (ontwaken) die kenmerkend is voor angst, de slaap sterk verstoort en evenzo versterkt een verstoorde slaap angst.

Door angst veroorzaakte slapeloosheid manifesteert zich voornamelijk met moeite om in slaap te komen en/of in slaap te blijven.

Depressie en manie

In depressieve toestanden ondergaat de slaap een vermindering als gevolg van frequent ontwaken en de snelheid van het laatste ontwaken, terwijl de inslaapfase, in tegenstelling tot angst, minder betrokken is.

Stressgerelateerde aandoeningen

Alle gerelateerde stressstoornissen hebben een belangrijke invloed op de slaap, aangezien een fysiologische staat van activering aanhoudt die het individu verhindert om de dagelijkse spanningen te verlichten.

Wat en wat zijn slaapstoornissen

Slaapstoornissen omvatten al die stoornissen die zowel de kwantiteit als de kwaliteit van de slaap in gevaar brengen, met belangrijke gevolgen voor de algemene gezondheid en kwaliteit van leven.

De internationale classificatie van slaapstoornissen (volgens de American Academy Sleep Medicine, ICSD 3,2014) omvat 6 diagnostische klassen:

slapeloosheid;
ademhalingsstoornissen tijdens de slaap;
hypersomnie van centrale oorsprong;
circadiane ritmestoornissen;
parasomnie;
bewegingsstoornissen in de slaap.

Laten we samen de meest voorkomende slaapstoornissen analyseren

Obstructief slaapapneusyndroom (OSA)

Obstructief apneusyndroom (OSA) omvat frequente onderbrekingen in de luchtstroom als gevolg van gedeeltelijke of volledige obstructie van de luchtwegen tijdens de slaap.

Het syndroom kan gevolgen hebben voor het cardiovasculaire, respiratoire en zenuwstelsel.

Obstructieve apneu wordt soms geassocieerd met arteriële hypoxemie en veroorzaakt cardiale ischemie.

Symptomen van OSA kunnen zijn:

gewoonlijk en aanhoudend snurken elke nacht gedurende ten minste 6 maanden;
adempauzes;
ontwaken met een gevoel van verstikking;
slaperigheid overdag.

De therapieën kunnen gedragsmatig, posturaal, orthodontisch of prothetisch-ademend (CPAP) zijn.

Restless Legs Syndroom (RLS)

Restless Legs Syndrome (RLS) is een neurologische aandoening waarbij de benen 's nachts worden bewogen om pijn en ongemak te verlichten.

Het kan leiden tot een hoog cardiovasculair en cognitief risico.

De pathologie is meestal seizoensgebonden: het verschijnt in de zomer en wordt dan chronisch.

De behandeling is meestal farmacologisch.

De parasomnieën

Parasomnieën zijn een subcategorie van slaapstoornissen waarbij al die ongewenste bewegingen betrokken zijn die kunnen optreden tijdens het inslapen, tijdens het slapen of bij het ontwaken.

Parasomnieën zijn onderverdeeld in:

parasomnieën gerelateerd aan NREM (NON-REM-slaap);
REM-gerelateerde parasomnieën (REM-slaap).

Non-REM (REM = Rapid Eye Movement) slaapgerelateerde parasomnieën kunnen bestaan uit episodes van onvolledig ontwaken, lage gevoeligheid voor prikkels en weinig of geen herinnering aan de episode.

Deze aandoeningen omvatten:

verward ontwaken, met mogelijke tachycardie, tachypneu (snelle ademhaling), mydriasis (verwijde pupillen) en zweten;
slaapwandelen;
pavor nacturnus (nachtangsten) waarvoor de patiënt in zijn slaap schreeuwt en weinig reageert op externe prikkels. De episode duurt gemiddeld 30 seconden tot 3 minuten, en bij het ontwaken hebben proefpersonen mogelijk geen herinnering aan de bron van de terreur.

REM-slaap is een slaapfase die wordt gekenmerkt door snelle oogbewegingen, verhoogde ademhaling, hartslag, bloeddruk en spieratonie (functionele spierverlamming).

REM-slaapgerelateerde parasomnieën omvatten:

REM-slaapgedragsstoornis, gekenmerkt door bewegingen tijdens de REM-slaap, als reactie op een droom, veroorzaakt door een gebrek aan spieratonie. De stoornis komt vaker voor bij mensen die sommige antidepressiva gebruiken en bij mensen boven de 50;
slaapverlamming, gekenmerkt door het gevoel van spieratrofie bij het slapen of wakker worden. De aflevering duurt ongeveer een paar minuten. Deze aandoening kan diepe toestanden van nood;
Nachtmerriestoornis, vaak een onderdeel van PTSS, wordt gekenmerkt door de ervaring van terugkerende en levendige nachtmerries met thema's die verband houden met bedreigingen voor overleving.

Vroeg en vertraagd slaapfasesyndroom

Vertraagde slaapfasesyndroom wordt gekenmerkt door een verschuiving van de slaaptijd naar de ochtenduren, met moeite of onvermogen om sociale verplichtingen na te komen; als deze met geweld worden gehandhaafd, is het resultaat een afname van het aantal uren dagelijkse slaap met als gevolg slaperigheid overdag en daaropvolgend slaapherstel tijdens vakanties.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Het vroege-slaapfasesyndroom, meestal chronisch, wordt gekenmerkt door een eerdere slaapperiode in de avonduren en een vroeg ontwaken in de ochtenduren.

Slapeloosheid

Slapeloosheid is een symptoom dat door de patiënt wordt gerapporteerd als een moeilijkheid om in slaap te vallen, in slaap te blijven met frequent ontwaken of vroeg definitief ontwaken.

Het is belangrijk te onderstrepen dat slapeloosheid wordt gedefinieerd door de toestand van 'verstoorde slaap' en het daaruit voortvloeiende onvermogen van de patiënt om slaap als herstellend te herkennen.

Het is de meest voorkomende van alle slaapstoornissen; het is vaak een symptoom van onderliggende medische, psychiatrische en neurologische aandoeningen.

Het kan secundair zijn aan andere slaapstoornissen of door drugs worden veroorzaakt.

Het voortduren van slapeloosheid wordt in verband gebracht met gedragsaanpassingen zoals bijvoorbeeld wakker blijven in bed, wat de ontwikkeling van slaapstoornissen negatief conditioneert tot het beeld van chronische slapeloosheid, wat de toch al hoge niveaus van stress overdag verergert en de slaap nog verder verbetert. vicieuze cirkel.

Ten slotte is het algemeen bekend dat slaapstoornissen kunnen optreden bij hart- en vaatziekten en vooral patiënten met ischemische hartziekte, myocardinfarct of congestief hartfalen treffen.

De pijn die typisch is voor ischemische hartziekte kan de patiënt wakker maken en daardoor leiden tot een afname van de effectiviteit van de slaap.

De meest voorkomende symptomen die wijzen op de aanwezigheid van een slaapstoornis zijn:

vermoeidheid en lusteloosheid overdag;
gebrek aan lucht;
ochtendhoofdpijn;
moeite met concentreren;
plotseling wakker worden gedurende de nacht.

Deze effecten kunnen worden bevestigd dankzij een instrumenteel onderzoek, niet-invasief en eenvoudig toe te passen, zoals polysomnografie.

Met welke gezondheidsprofessionals u contact moet opnemen als u lijdt aan slaapstoornissen

In aanwezigheid van een slaapstoornis, wanneer 2 of meer symptomen aanhouden en de kwaliteit van leven in gevaar brengen, kan men, na alle relevante specialistische bezoeken te hebben afgelegd om vanuit biologisch en fysiologisch oogpunt in te kaderen, naar een psycholoog gaan die, dankzij kan, afhankelijk van zijn specifieke vaardigheden, een nauwkeurig diagnostisch kader voorstaan, essentieel voor het vaststellen van de aan- of afwezigheid van een slaapstoornis, op basis waarvan een therapeutisch traject wordt gestructureerd en geïndiceerd voor het overnemen en opvolgen van de complexe en gearticuleerde symptomen.

Tot de hulpmiddelen die worden gebruikt voor de behandeling van slaapstoornissen behoren gevalideerde en gestandaardiseerde ontspanningstechnieken en beeldvormingstechnieken.

De behandeling van slapeloosheid en symptomen kan in het algemeen een preventief en beschermend effect hebben met betrekking tot het in de toekomst mogelijk ontstaan van psychopathologieën, terwijl het bij reeds vastgestelde stoornissen, zoals bij psychiatrische stoornissen, het beloop van de ziekte positief kan beïnvloeden. pathologie en voer een terugvalpreventie-effect uit.

In sommige gevallen, zoals wanneer er sprake is van een depressieve stoornis, kan ook het gebruik van psychoactieve antidepressiva in combinatie met hypnotica worden geïntegreerd, met variabele werkzaamheid in relatie tot de ernst van de depressie en het type slapeloosheid.