Ongecontroleerde eetstoornis: wat is een eetbuistoornis?

By Cristiano Antonino On 17-2023-XNUMX

Over eetbuistoornis (BED): patiënten ervaren terugkerende situaties waarin ze in relatief korte tijd grote hoeveelheden voedsel consumeren, waarbij ze de controle verliezen over wat en hoeveel ze eten

Eetbuistoornis: wat het is en waaruit het bestaat

Eetbuien is een van de meest voorkomende eetstoornissen van onze tijd en gaat gepaard met vaak chronische depressieve toestanden.

Dwangmatige hyperfagische crises, een manifestatie van psychologisch nood, worden gevolgd door gevoelens van schuld en schaamte en leiden er in de meeste gevallen toe dat de patiënt alleen of in het geheim eet.

Bij terugkerende eetbuien, minimaal één keer per week, gedurende minimaal drie opeenvolgende maanden, wordt de diagnose ongecontroleerde eetstoornis gesteld.

In tegenstelling tot de boulimiastoornis vertonen patiënten met een eetbuistoornis (BED) niet systematisch compenserend gedrag om hun gewicht onder controle te houden, zoals braken, misbruik van laxeermiddelen, vasten of overmatige lichaamsbeweging.

In plaats daarvan is het typisch om dwangmatig en methodisch deze eetoverschotten te ervaren, meestal gevolgd door een groot gevoel van ontmoediging en ontoereikendheid.

Die lijdt aan een eetbuistoornis

Momenteel wordt eetbuistoornis beschouwd als een wijdverspreide eetstoornis en wordt aangenomen dat deze 2-3% van de algemene volwassen bevolking treft.

De prevalentie stijgt parallel met de mate van overgewicht.

Studies uitgevoerd bij de Italiaanse bevolking tonen aan dat de aandoening veel voorkomt bij zwaarlijvige personen en dat bij degenen die van plan zijn bariatrische chirurgie te ondergaan, de aandoening zelfs meer dan 50% zou bedragen.

Ongecontroleerde eetstoornis komt vooral voor bij vrouwen

Echter, van al het eten-gerelateerd psychiatrisch stoornissen, zoals anorexia en boulimia, eetbuistoornis komt ook veel voor bij mannen.

Aangenomen wordt dat deze aandoening het meest voorkomt tussen de 20 en 30 jaar, hoewel retrospectieve onderzoeken hebben aangetoond dat het verlies van controle over voedsel ruim voor de leeftijd van 20 begint.

Dit tijdsverloop tussen het begin en de diagnose kan gedeeltelijk de neiging verklaren dat de aandoening chronisch wordt.

Symptomen van een ongecontroleerde eetstoornis

Het meest opvallende symptoom is de hyperfagische crisis, die op psychologisch vlak gepaard gaat met een slecht humeur, een laag zelfbeeld en lichamelijke dissipatie.

Bovendien lopen degenen die lijden aan een ongecontroleerde eetstoornis het risico om na verloop van tijd de typische complicaties van obesitas te ontwikkelen, zoals:

diabetes;
slaap apneu;
hart-en vaatziekten;
Kwaadaardige neoplasma's.

Overgewicht en psychisch leed leiden vervolgens tot problemen in interpersoonlijke relaties en problemen in sociale relaties die kunnen leiden tot progressief isolement.

De psychologische implicaties, samen met de medische complicaties, leiden tot een aanzienlijke verslechtering van de kwaliteit van leven van patiënten.

De oorzaken

Over de uitlokkende oorzaken van eetbuistoornis wordt in de literatuur vaak de multifactoriële theorie aangehaald, die factoren omvat

genetisch;
neuro-endocrien;
ontwikkelingsstoornissen;
affectief;
sociaal.

Er zijn niet veel onderzoeken naar genetische invloeden bij eetbuistoornis, maar sommige gegevens wijzen erop dat de prevalentie van de stoornis hoger is bij personen met ten minste één eerstegraads familielid dat aan dezelfde stoornis lijdt.

Onder de sociale factoren lijken een moeilijke jeugd, inclusief de aanwezigheid van depressieve stoornissen bij de ouders, een neiging tot zwaarlijvigheid en herhaalde blootstelling aan negatieve opmerkingen over voedsel en lichaamsperceptie een sleutelrol te spelen.

Bij de pathogenese van eetbuien kunnen hormonen een belangrijke rol spelen, maar ook context en sociale factoren; onderwerpen met een laag cultureel niveau worden meer getroffen.

Diagnose

Allereerst moet er een juiste diagnose gesteld worden.

Het is belangrijk dat bij de beoordeling van elke zwaarlijvige patiënt de mogelijke aanwezigheid van een ongecontroleerde eetstoornis zorgvuldig wordt onderzocht, omdat de proefpersoon niet alleen de neiging heeft om het uit ongemak of schuldgevoel te maskeren, maar zich soms niet eens volledig bewust is van de aanwezigheid van disfunctioneel eetgedrag.

De diagnostiek is de verantwoordelijkheid van de gespecialiseerde centra voor DCA of obesitas, waar men terecht kan voor een correct diagnostisch kader en een gerichte therapeutische aanpak.

Diagnostische criteria voor eetbuistoornis volgens de DSM-5

Om een nauwkeuriger beeld van de stoornis te krijgen, worden hieronder de diagnostische criteria voor eetbuistoornis volgens de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) gegeven:

Terugkerende eetbuien. Een eetbui-episode wordt gekenmerkt door beide volgende aspecten
binnen een bepaalde tijdsperiode (bijvoorbeeld een periode van 2 uur) aanzienlijk meer voedsel eten dan de meeste mensen in dezelfde tijd en onder vergelijkbare omstandigheden zouden eten;
het gevoel de controle te verliezen tijdens de episode (bijv. niet in staat zijn om te stoppen met eten of om te controleren wat of hoeveel iemand eet).

Episodes van eetbuien worden geassocieerd met 3 (of meer) van de volgende aspecten:

veel sneller eten dan normaal
eten tot het punt dat je je onaangenaam vol voelt
het eten van grote hoeveelheden voedsel, zelfs als men geen fysieke honger heeft;
alleen eten uit schaamte over hoeveel men eet;
walging van zichzelf, depressief of erg schuldig voelen na de episode.

Duidelijke onbehagen over eetbuien is aanwezig.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

De eetbui komt gemiddeld minstens één keer per week gedurende 3 maanden voor.

Eetbuien worden niet geassocieerd met het systematisch uitvoeren van ongepast compensatiegedrag, zoals bij boulimia nervosa, en komen niet uitsluitend voor bij boulimia nervosa of anorexia nervosa.

Psychometrische tests zoals de Binge Eating Scale worden ook gebruikt bij de diagnose van BED.

De BES (Gormally et. al, 1982) is een schaal die de ernst van het symptoom op gedragsniveau meet en de gevoelens onderzoekt die met de episode gepaard gaan.

Het analyseert met name het gevoel van controleverlies en het schuldgevoel.

Hoe het wordt behandeld

Het primaire doel van de behandeling is het doorbreken van eetbuien, ongezond eetgedrag.

Als u zich uitsluitend richt op gewichtsverlies, riskeert u een contraproductieve vicieuze cirkel.

Sterker nog, een dieet, vooral als het rigide is, verhoogt de honger, heeft de neiging om eetbuien te veroorzaken, in een schadelijke afwisseling van gewichtsverlies en gewichtstoename die na verloop van tijd de toestand van zwaarlijvigheid verergert.

Deze neiging komt zelfs nog vaker voor bij patiënten met een ongecontroleerde eetstoornis die meer moeite hebben met het volhouden van diëten en gemakkelijker terugvallen.

Volgens de huidige richtlijnen moet de beste therapeutische revalidatiebehandeling voor obesitas en BED worden uitgevoerd door een multidisciplinair team van geïntegreerde specialisten bestaande uit: