Belal Dabour is een onlangs afgestudeerde arts uit Gaza, Palestina. Hij blogt op belalmd.wordpress.com

Donderdagavond, 17 juli, was het zwaarst sinds het bombardement van Gaza op Israël bijna twee weken geleden begon.

Tientallen mensen kwamen naar het al-Shifa-ziekenhuis in Gaza, waar ik die avond in dienst was. Sommigen kwamen verscheurd aan, sommige onthoofd, sommigen misvormd onherkenbaar, hoewel ze nog steeds leefden en ademen.

(Deze blog is oorspronkelijk gepost op Electronic Intifada op 20 juli 2014)

Schijnbaar willekeurig vuur van artillerie, een nieuw element in de aanval van Israël, had een zware tol geëist van burgers.

De medische staf had het geluk om een ​​pauze van minder dan een half uur te krijgen. Sommigen besteedden het aan het kijken naar de vuurpijlen en bommen die Israël in de oostelijke buurten van Gaza-stad regende, terwijl anderen bijtanken met koffie of een paar momenten gingen liggen. De relatieve rust duurde niet lang. Rond 3 uur 's nachts arriveerden er ongeveer acht of negen slachtoffers bij de eerste hulp alles in een keer. De laatsten die binnenkwamen waren vier broers en zussen - twee van hen kleine kinderen, beide ongeveer drie jaar oud, met relatief oppervlakkige wonden. Maar het was duidelijk dat ze onder het puin vandaan waren gehaald, hun gezichten en kleren bedekt met vuil en stof.
TZe kwam de oudste van de vier broers en zussen tegen, een jongen in zijn vroege tienerjaren. Zijn hoofd en gezicht waren bedekt met bloed en hij drukte een doek op zijn hoofd om de stroom in te nemen. Maar zijn aandacht was op iets anders gericht: "Red mijn kleine broertje!", Bleef hij schreeuwen.

De laatste die arriveerde was zijn broer, het kind in de bovenstaande foto die de wereld rond circuleerde.

"Ik wil mijn vader!"

Hij werd gedragen door een paramedicus en haastte zich onmiddellijk naar de intensive care, direct naast de ER. Hij klampte zich vast aan de paramedicus en riep: "Ik wil mijn vader, breng mij mijn vader!" Totdat hij gedwongen moest worden los te laten.

Toen ik langskwam, alert op orders, begon een groep van vier medisch personeel de jongen meteen te behandelen. Maar hij bleef maar trappen en schreeuwen en zijn vader bellen.

(Deze blog is oorspronkelijk gepost op Electronic Intifada op 20 juli 2014)

Zijn verwondingen waren ernstig: een wond aan de linkerkant van zijn hoofd die op een schedelbreuk en een groot granaatscherven in zijn nek. Een ander stuk granaatscherf was zijn borst binnengedrongen en een derde was zijn buik binnengegaan. Er waren veel kleinere wonden over zijn hele lichaam.

Er moesten onmiddellijk maatregelen worden genomen om zijn leven te redden; hij was verdoofd, zodat de medici aan de slag konden.

Bij zorgvuldig onderzoek van de wonden, bleek dat de explosie vanuit de artillerie-ronde kleine stukjes steen van de muren van zijn huis vloeide en dat sommige van zijn wonden veroorzaakt waren door deze projectielen met hoge snelheid.

 

Hij had enorm veel geluk: zijn nekletsel was slechts een centimeter verwijderd van een belangrijke slagader, zijn borstblessure drong helemaal door, maar hij lekte niet in zijn longen, en zijn buik werd geraakt door granaatscherven die net zijn darm misten.
Geluk

Hij had een tegenspoed ontbroken aan velen die nacht.

De medici voerden heroïsche maatregelen in opmerkelijk korte tijd uit en het leven van de kleine jongen werd gered.

Ondertussen werd de oudere broer op de eerste hulpafdeling dichtgenaaid en werden de jongere twee broers en zussen gewassen en grondig onderzocht op mogelijk verborgen verwondingen.

Op de een of andere manier sliepen ze ondanks de gruwel en de pijn. Ik weet niet hoe ze het hebben gedaan, maar ik voelde me jaloers en dankbaar voor de goddelijke genade die hun weg naar hen vond.

Hun broer met de ernstigste verwondingen zal vrijwel zeker overleven, maar met veel littekens en een moeilijke herstelperiode, zowel fysiek als psychologisch.

Er kwamen te veel slachtoffers in die nacht, te veel om de naam van deze jongen te krijgen, om te weten of hij herenigd was met zijn vader, of zelfs wat er van de rest van zijn familie was geworden.

Maar er is één ding dat ik zeker weet, namelijk dat honderden kinderen, net als hij, soortgelijke of zwaardere verwondingen hebben opgelopen, en tot het moment van dit schrijven zijn bijna tachtig kinderen net als hij gedood toen Israëls genadeloze aanval doorgaat.

 

Deze blog is oorspronkelijk gepost op Electronic Intifada op 20 juli 2014