Pan John Stewart jest pielęgniarką szpitalną od ponad 30 lat i jest autorem bloga, No Heroics: Resuscytacja w szpitalu. Obecnie pracuje w Providence Elderplace w Seattle. W swoim wystąpieniu dot Wiadomości z medycyny ratunkowej w sprawie promocji przez AHA AED w szpitalach pan Stewart sugeruje zmianę wytycznych dotyczących AED w szpitalu, że teraz jest to przydatne. „Mówię, że oprócz negatywnych dowodów – powiedział Stewart – pierwotna decyzja była bezprawna, ponieważ dowody wyszczególnione w zaproszonym arkuszu opartym na dowodach nie zostały uwzględnione (tj. zostały zatajone). Oto wstęp i link:

Zmiana wytycznych ECC (lub nie) – Dziesięć lat po wytycznych z 2000 r. duże wieloośrodkowe badanie przeprowadzone przez Chan i wsp. z wykorzystaniem danych AHA (JAMA 2010;304[19]:2129) i dwóch mniejszych badań (Crit Care Med 2009;37[4]:1229; Resuscitation 2011;82[12]:1537) dostarczyło dobrych dowodów na to, że użycie AED w szpitalach nie poprawiło przeżycia po zatrzymaniu krążenia i wydaje się, że faktycznie zmniejszyło wskaźniki przeżywalności. Badania te wywołały krytykę wytycznych w prasie laickiej jako pozbawione podstaw dowodowych i będące pod nadmiernym wpływem przemysłu. („Zły szok: zautomatyzowane urządzenia do bicia serca mogą uratować mniej istnień ludzkich w szpitalach”. 14, 2011; http://bit.ly/1qSEQ1T.) Czy jest prawdopodobne, że wytyczne zostaną zmienione w nadchodzącej rewizji Wytycznych AHA/Międzynarodowego Komitetu Łącznikowego ds. Resuscytacji (ILCOR) 2015? Sygnały nie napawają optymizmem. Zatwierdzenie AED w szpitalach stało się nieco bardziej niejednoznaczne w wytycznych z 2010 r., ale wdrożenie AED nadal jest jedynym podejściem oferowanym przez AHA/ILCOR w celu rozwiązania problemu opóźnionej defibrylacji wewnątrzszpitalnej. Konsensusowe oświadczenie AHA/ILCOR z 2013 r. dotyczące resuscytacji wewnątrzszpitalnej zawierało analizę użycia AED, w której nie wyciągnięto żadnych wniosków, a zamiast tego stwierdzono, że „wymagane są dodatkowe randomizowane badania kliniczne w celu oceny i optymalizacji stosowania AED w szpitalu”. (Circulation 2013;127[14]:1538; http://bit.ly/1uEzkp2.) Moje własne doświadczenia z tym problemem sięgają połowy lat 1980., kiedy zwróciłem uwagę na problem opóźnionej defibrylacji wewnątrzszpitalnej kilku badacze ECK. Ich reakcją było promowanie stosowania AED w szpitalach, podejście, które zacząłem kwestionować. Swoje wątpliwości wyraziłem prywatnie i drukiem. (Ann Emerg Med 1996;27[1]:104.) Jedyną odpowiedzią, jaką otrzymałem, był list od urzędnika AHA informujący mnie, że moje poglądy nie są mile widziane. Ostatnio napisałem krytykę analizy oświadczenia konsensusu z 2013 r., charakteryzując ją jako słabą i stronniczą na rzecz zachowania status quo. Kierując się wytycznymi, które otrzymałem z biura ESK, przekazałem je grupie piszącej. Nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. (Krytyka jest obecnie w druku.) Moje doświadczenie jest zgodne z opisami w literaturze odpowiedzi AHA/ILCOR na dowody i argumenty dotyczące wytycznych ECC. (JAMA 2005;293[3]:363; Resuscitation 2005;64[3]:261; Am J Emerg Med 2008;26[5]:618.) Części wytycznych mogły zostać wprowadzone, ponieważ były dobrze reklamowane lub wydawały się miały wówczas sens, ale mogą trwać latami, pomimo niewielkiej liczby dowodów potwierdzających. Słabo poparte wytyczne są kontynuowane, uzależniając zmianę od ilości i poziomów dowodów, które są trudne, jeśli nie niemożliwe do osiągnięcia w klinicznych badaniach resuscytacyjnych. Zmiana wytycznych z argumentami opartymi na dowodach może być boleśnie powolnym procesem, ale można przedstawić mocne argumenty że wytyczne są nie tylko błędne, ale i nielegalne, ponieważ ich przyjęcie narusza standardy i zasady określone przez AHA/ILCOR. Urzędnik AHA stwierdził w artykule „Bad Shock”, że wytyczne nakazujące AED dla szpitali zostały „bardzo dokładnie przemyślane i oparte na dowodach dostępnych w tamtym czasie”. To stwierdzenie jest wyrazem wyznawanych standardów AHA/ILCOR, ale w tym przypadku nie jest dokładne. Komitet ECC wystosował w 1999 r. obszerne i szczegółowe publiczne zaproszenie do przedłożenia „arkuszy opartych na dowodach” do rozważenia przy formułowaniu 200 wytycznych . Dwóch współautorów i ja przesłaliśmy dwa arkusze robocze, z których jeden dotyczył użycia AED przez przeszkolonych opiekunów. (http://bit.ly/11pv2FY.) Te arkusze zasadniczo zniknęły, bez pisemnego potwierdzenia ich istnienia. Moje telefoniczne zapytania na ich temat spotkały się z niejasnymi odpowiedziami. Podejmując wstępną decyzję w sprawie wytycznych zalecających stosowanie AED w szpitalach, Panel AED/Publiczny Dostęp do Defibrylacji AHA/ILCOR nie wziął pod uwagę naszego zaproszonego arkusza roboczego dotyczącego AED i przeszkolonych opiekunów, ani nie został udostępniony dla kolejnych poziomów przeglądu. (Ann Emerg Med 2001;37[4 Suppl]:S60.) Decyzja AHA/ILCOR o promowaniu stosowania AED w szpitalach została podjęta bez uwzględnienia zaproszonych dowodów, które mogły i powinny były zostać wzięte pod uwagę, a zatem była prawdopodobnie bezprawna.AHA/ ILCOR powinien wyraźnie uchylić wytyczne nakazujące użycie AED w szpitalu w oparciu o nieprawność pierwotnej decyzji i obecne dobre dowody przeciwko niej. Poleganie wyłącznie na technologii AED w celu rozwiązania problemu opóźnionej defibrylacji w szpitalu to ślepy zaułek, który zamiast ratować życie, wydaje się zmniejszać przeżywalność. Ale rezygnacja z wytycznych nie powinna oznaczać powrotu do ignorowania problemu.
CZYTAJ WIĘCEJ O AKTUALNOŚCIACH MEDYCYNY AWARYJNEJ