Zespół Parinauda (zespół zachodzącego słońca): przyczyny, charakterystyka, diagnoza, leczenie
Zespół Parinauda (wymawiane „zespół Parinò”) to zaburzenie neurologiczne spowodowane uszkodzeniem podniebienia śródmózgowia, co skutkuje niemożnością poruszania oczami w górę i w dół
Zespół Parinauda należy do grupy zaburzeń ruchu gałek ocznych oraz dysfunkcji źrenic i – obok zespołu Webera, zespołu tętnicy górnej móżdżku, zespołu Benedikta, zespołu Nielsena i zespołu Nothnagel – jest jednym z naprzemiennych zespołów śródmózgowia. Zespół Parinauda jest również nazywany „zespołem zachodu słońca”, ale należy go odróżnić od zespołu zachodu słońca.
Zespół Parinauda nosi imię francuskiego lekarza Henri Parinauda (1844-1905), który po raz pierwszy opisał go w drugiej połowie XIX wieku. Parinaud jest uważany za ojca francuskiej okulistyki.
Wyznania zespołu Parinauda
Zespół Parinauda jest również nazywany zespołem śródmózgowia grzbietowego, zespołem zachodzącego słońca lub, co za tym idzie, zjawiskiem zachodzącego słońca, objawem zachodzącego słońca lub zanikaniem słońca.
W języku angielskim nazywa się to zespołem grzbietowym śródmózgowia, porażeniem pionowego spojrzenia, porażeniem spojrzenia w górę, objawem zachodu słońca, objawem zachodu słońca, objawem zachodu słońca, zespołem zachodu słońca, objawem oka zachodzącego słońca lub zjawiskiem zachodu słońca.
Epidemiologia zespołu Parinauda
Choroba najczęściej występuje u młodych pacjentów z guzami mózgu w szyszynce lub śródmózgowiu: szyszynki (gernoma wewnątrzczaszkowe) są najczęstszą zmianą wywołującą ten zespół.
Choroba ta jest również powszechna wśród kobiet w wieku 20 i 30 lat ze stwardnieniem rozsianym. Inną kategorią, na którą najczęściej występuje zespół Parinauda, są starsi pacjenci po udarze górnej części pnia mózgu.
Przyczyny zespołu Parinauda
Zespół Parinauda jest spowodowany uszkodzeniem bezpośrednio (np. uszkodzenie niedokrwienne) lub pośrednim (np. ucisk) sklepienia śródmózgowia (górna część pnia mózgu), w szczególności przez ucisk pionowego środka spojrzenia w jądrze śródmiąższowym przyśrodkowego pęczka podłużnego, w tym wzgórka górnego sąsiadującego z gałkoruchem (początek nerwu czaszkowego III) oraz jądra Edingera-Westphala.
Z powodu tej zmiany oczy tracą zdolność poruszania się w górę iw dół.
Ta zmiana może być spowodowana przez:
- udar niedokrwienny lub krwotoczny mózgu,
- krwotok śródmózgowy,
- nowotwory wpływające na blaszkę czworogłową,
- szyszynki,
- wodogłowie obturacyjne,
- wągrzyca,
- toksoplazmoza,
- stwardnienie rozsiane,
- malformacje tętniczo-żylne.
Każdy inny ucisk, niedokrwienie lub uszkodzenie śródmózgowia może prowadzić do zespołu, w tym: urazów i infekcji związanych z pniem mózgu.
Nowotwory i olbrzymie tętniaki tylnego dołu są również związane z zespołem śródmózgowia.
Pionowa oftalmoplegia nadjądrowa jest również związana z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak choroba Niemanna-Picka, choroba Wilsona, encefalopatia bilirubinowa (kernittero) i przedawkowanie barbituranów.
Główne cechy zespołu Parinauda to:
- w górę i – w przypadku zmian obustronnych – paraliż w dół,
- oczopląs zbieżny prosty;
- brak konwergencji;
- rozszerzone źrenice (ok. 6 mm), które słabo reagują na światło, ale lepiej na akomodację (dysocjacja w pobliżu światła).
- Znak Colliera jest obecny i znak Argylla Robertsona może być obecny.
- Źrenice mają rozszerzenie źrenic lub są prawidłowe, z dysocjacją światła akomodacji.
- Często występuje obustronna papilledema.
Zaburzenie to, zwłaszcza w odniesieniu do porażenia wzroku, trudno odróżnić od postępującego porażenia nadjądrowego.
Diagnoza
Diagnoza opiera się na wywiadzie i obiektywnym badaniu.
Potwierdzenia można dokonać za pomocą obrazowania, takiego jak CT lub MRI.
Zespół jest zwykle diagnozowany podczas badania okulistycznego lub neurologicznego.
Leczenie zespołu Parinauda
Leczenie jest skierowane głównie na pierwotną przyczynę uszkodzenia grzbietowego śródmózgowia.
Dokładne badanie, w tym neuroobrazowanie, jest niezbędne, aby wykluczyć zmiany anatomiczne lub inne przyczyny tego zespołu.
Wizualnie istotny paraliż w górę można złagodzić obustronnymi recesjami dolnego odcinka prostego.
Oczopląs retrakcyjny i ruchy konwergencji są również ogólnie poprawione dzięki tej procedurze.
Rokowanie
Czynność narządu wzroku u pacjentów z zespołem Parinauda na ogół poprawia się powoli w ciągu miesięcy, zwłaszcza po ustąpieniu czynnika sprawczego znajdującego się powyżej, chociaż nie zawsze jest to możliwe, ponieważ niektóre zmiany powodują trwałe uszkodzenie nerwów; ciągłe ustępowanie po pierwszych 3-6 miesiącach od początku jest rzadkie.
Zgłaszano szybkie ustępowanie po normalizacji ciśnienia śródczaszkowego po założeniu przecieku komorowo-otrzewnowego.
Czytaj także:
Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida
Zmiany koloru w moczu: kiedy skonsultować się z lekarzem
Kolor siusiu: co mocz mówi nam o naszym zdrowiu?
Nawilżenie: niezbędne również dla oczu
Co to jest aberrometria? Odkrywanie aberracji oka
Czerwone oczy: jakie mogą być przyczyny przekrwienia spojówek?
Ectopia Lentis: kiedy soczewka oka się przesuwa