Zakażenie Clostridioides difficile jest obecnie powszechny. Odpowiada za 10-20% biegunki, 50-70% zapalenia okrężnicy, ponad 90% rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy związanego z antybiotykoterapią. Nawet jeśli nie jest to nowa choroba, wzrost zachorowań stanowi poważny i aktualny problem.

Clostridioides difficile (Cd) jest mikroorganizmem Gram +, sporogenny, wszechobecny, szeroko rozpowszechniony w glebie, wodzie, rzekach, basenach, surowych warzywach, chociaż głównym zbiornikiem jest środowisko szpitalne i środowisko ośrodki służby zdrowia. Jak mogliśmy się zarazić? Czy to jest niebezpieczne? Ale przede wszystkim, dlaczego jest teraz tak aktualny?

 

W jaki sposób pojawia się ta choroba i które kraje są najbardziej dotknięte?

Występuje również w okrężnicy u około 3% zdrowych osób dorosłych i u 15–20% chorych na terapia antybiotykowa. Sama jego obecność nie jest oznaką choroby. Rozprzestrzenianie się choroby jest znacznie ułatwione przez przetrwanie zarodników przez wiele miesięcy w środowisku. Wzrost był istotnie wyższy w grupie wiekowej 61-80 lat. Jest prawdopodobne, że oporność na terapie antybiotykami oraz zmodyfikowaną złożoność cech pacjentów rolę w zwiększaniu częstości występowania tej infekcji.

W obszarze zakażeń związanych z opieką zdrowotną Clostridioides jest odpowiedzialna za 70.9% zakażeń przewodu pokarmowego w obszarze opieki zdrowotnej, podczas gdy zarazki, takie jak Staphylococcus aureus, Klebsiella pneumonia, Escherichia coli i inne, występują sporadycznie i są dość zróżnicowane w różnych krajach. W krajach europejskich Włochy zajmują trzecie miejsce po Anglii i Francji, a następnie w Niemczech i Hiszpanii.

W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci częstość występowania zakażeń Cd na całym świecie stopniowo rosła: wskaźniki zakażeń w USA wzrosły trzykrotnie od 2000 r. U hospitalizowanych pacjentów. We Włoszech liczba ta wzrosła z 0.3
epizod / 10,000 dni-pacjent w 2006 roku do 2.3 epizodu / 10,000 dni-pacjent w 2011 roku.

Konsekwencje dla pacjentów i placówek służby zdrowia:

- pacjent cierpiący na inne patologie cierpi jeszcze bardziej i może być ciężko fizycznie dotknięty;
- pacjent musi przejść dalsze leczenie z powodu skutków ubocznych;
- pacjenta i struktury, ponieważ patologia ta zwykle powracała: po pierwszym epizodzie zakaźnym szansa na nawrót wynosi już 20%, podwoi się przy pierwszym nawrocie, trzykrotnie przy drugim i tak dalej;
- Clostridioides infekcja odgrywa permisywną rolę w dalszych pojawiających się infekcjach bakteryjnych (Candida, Klebsiella);
- wzrost kosztów w przypadku roszczeń o odszkodowanie za negatywny rozwój przypadku klinicznego.

 

Transmisja Clostridioides i rola albuminy

Przenoszenie choroby następuje zwykle drogą fekalno-ustną, tak więc ręce całego personelu medycznego są głównym nośnikiem przenoszenia, zarówno poprzez bezpośredni kontakt z pacjentem, jak i / lub z własnym skażonym materiałem biologicznym pacjenta, poprzez kontakt pośredni poprzez efekty dosłowne, obiekty pacjenta lub jakiekolwiek inne
rzeczy dotknięte nim w pokoju szpitalnym, takie jak klamki, dzwonki do drzwi, piloty, ściany itp.

Po spożyciu form zarodników Clostridioides, podczas gdy pierwsze są zabijane w żołądku, drugie przeżywają w kwaśnym środowisku i po wystawieniu na działanie kwasów żółciowych w jelicie cienkim nadal kiełkują. Ruch kosmków jelitowych ułatwia progresję w okrężnicy, gdzie Cd może się namnażać i trwale przylegać do błony śluzowej.

Wiele badań w piśmiennictwie wskazuje na decydującą rolę surowicy albumina w tym procesie, odrzucając hipotezę, że hipoalbuminemia może być po prostu wynikiem biegunki wywołanej przez białko-dysperdent: albumina potrafi wiązać toksyny zapobiegając ich internalizacji do komórek i chroniąc błonę śluzową przed działaniem
cytopatyczny. Tak więc niski poziom albuminy, który można znaleźć u pacjentów bezbronnych na inne patologie, może sprzyjać postępowi infekcji Cd.

 

Możliwe terapie

Z klinicznego punktu widzenia wyróżniamy:
- łagodne / umiarkowane formy: z biegunką, ale bez ogólnoustrojowych objawów infekcji, czemu sprzyja pobyt w placówkach służby zdrowia, stosowanie antybiotyków i IPP, chemioterapia, chemioterapia i sztuczne żywienie;
- ciężkie formy: z biegunką i ogólnoustrojowymi objawami zakażenia, często występującymi u starszych pacjentów, często z powodu hiperwirulentnego szczepu NAP1 / 027;
- ciężkie skomplikowane formy: z biegunką, ogólnoustrojowymi objawami infekcji, niedrożnością jelit i rozdęciem okrężnicy, faworyzowanymi przez IBD i niedawną operację przewodu pokarmowego;
- formy nawracające: występują w ciągu 8 tygodni po zakończeniu skutecznego leczenia, u starszych pacjentów ze współistniejącymi chorobami i zwiększonym ciężkością pierwszego epizodu.

Z klinicznego punktu widzenia obecność co najmniej 3 wyładowań biegunki bez postaci kału typu 5, 6, 7 Skala Bristolska, w przypadku braku innego powodu, musi podejrzewać patologię i nakłonić do pobrania próbki kału. Po godzinie przebywania w laboratorium unika degradacji toksyn, przede wszystkim w poszukiwaniu glutamatodehydrogenazy (GDH). Enzym ten jest wytwarzany w dużych ilościach przez oba szczepy toksynogenne z nietoksynogennych, więc będzie wskazywał jedynie na obecność Clostridioides, niezależnie od rodzaju.

Historycznie rzecz biorąc, leczenie infekcji opiera się na stosowaniu Metronidazol i Vancocin samodzielnie lub w połączeniu i w różnych dawkach w zależności od postaci klinicznych. Dodawali już od kilku lat Fidaksomycyna, który jest jednak kosztownym antybiotykiem stosowanym głównie w ciężkich i opornych postaciach [Wytyczne Amerykańskiego Towarzystwa Chorób Zakaźnych (ISDA) i Amerykańskiego Towarzystwa Epidemiologii Opieki Zdrowotnej (SHEA)].

 

Nowe kroki w leczeniu Clostridioides

Naukowcy badają nowe antybiotyki w badaniach fazy II i III, ale żaden w tej chwili nie wszedł jeszcze do użytku klinicznego. Badania nad wykorzystaniem przeciwciał monoklonalnych widziały bardzo ograniczone zastosowanie bezlotoksumab, zdolne do wiązania i neutralizacji toksyny B i niedawno zatwierdzone do zapobiegania nawrotom u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka. Szczepionki z inaktywowanymi toksynami A i B są również badane pod kątem zapobiegania i leczenia.

Z drugiej strony przeszczepianie kału, a właściwie przeszczepianie mikrobioty, było decydującym impulsem ostatnich lat. Celem jest odbudowa fizjologicznej flory bakteryjnej jelit. Wskazaniem do przeszczepu są pacjenci zagrożeni nawrotem lub po pierwszym nawrocie.

Ta procedura jest obecnie standaryzowana w autoryzowanych ośrodkach i gwarantuje ścisłą selekcję dawcy, który musi być całkowicie zdrowy, a następnie jest poddawany całej serii badań klinicznych i laboratoryjnych w celu wykluczenia chorób zakaźnych, metabolicznych, autoimmunologicznych, nowotworowych, nieswoistego zapalenia jelit itp. choroby. Kał dawcy jest również badany nie tylko na obecność Clostridioides, ale także na obecność enterobakterii, pierwotniaków, robaków, bakterii Gram-MDR, VRE.

ODKRYJ

Serum Institute of India i Oxford University w sprawie testów szczepionek COVID-19: zachęcające wyniki i gotowe do produkcji

Zastąpienie albumin u pacjentów z ciężką sepsą lub wstrząsem septycznym

Zapoznaj się z oficjalnym opracowaniem Atti Della Accademia Lancisiana

Skala Bristolska

Wytyczne Amerykańskiego Towarzystwa Chorób Zakaźnych (ISDA) i Amerykańskiego Towarzystwa Epidemiologii Opieki Zdrowotnej