Psychologia rozwojowa: zaburzenie opozycyjno-buntownicze
Zaburzenie opozycyjno-buntownicze: Dziecko nie jest w stanie kontrolować emocji i zachowań. Może wystąpić w wieku około 6 lat, chociaż objawy są również możliwe w wieku poniżej 5 lat i mogą trwać do okresu dojrzewania
Zaburzenie opozycyjno-buntownicze (ODD) to zaburzenie neuropsychiatryczne charakteryzujące się trudnościami w kontrolowaniu emocji i zachowania
Przejawia się poprzez złość, drażliwość, zachowania mściwe lub buntownicze, które trwają co najmniej sześć miesięcy.
Zwykle występuje w wieku poniżej pięciu lat, ale może trwać i pogarszać się aż do okresu dojrzewania, stając się zaburzeniem zachowania, zaburzeniem zachowania.
ZDROWIE DZIECKA: DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O MEDICHILD, ODWIEDZAJĄC STOISKO AWARYJNE
Nie ma jednej przyczyny, która wyjaśniałaby zaburzenie opozycyjno-buntownicze
Aktualna literatura naukowa pozwala jednak mówić o czynnikach ryzyka i czynnikach ochronnych, które wpływają na wystąpienie objawów i ich rozwój.
W szczególności genetyczne czynniki ryzyka (np. zażyłość z zaburzeniem) oraz środowiskowe (np. dziecko przebywa w środowisku społecznym, kulturowym i rodzinnym, które nie dba o dziecko lub dopuszcza się znęcania się nad nim, zarówno fizycznie, jak i psychicznie) mogą odgrywać ważną rolę rolę w wyzwalaniu zaburzenia opozycyjno-buntowniczego.
Inne czynniki ryzyka to
- Sytuacje niestabilności rodziny;
- Szczególnie surowa lub zbyt liberalna edukacja;
- Historia rodzinna zaburzeń zachowania;
- Inne psychiatryczny patologie u rodziców.
Z drugiej strony, za czynniki ochronne uważa się dobrą jakość relacji emocjonalnych z osobami opiekującymi się dzieckiem oraz stałą edukację rodzinną, która przekazuje zaufanie.
Dzieci i młodzież z zaburzeniem opozycyjno-buntowniczym często się manifestują
- Gniew lub drażliwość;
- Zachowania, które kwestionują to, co im się mówi i prowokują postawami buntowniczymi, zwłaszcza wobec osób reprezentujących władzę (rodzice, nauczyciele);
- Gotowość do łamania zasad;
- Postawa gniewu wobec kogoś i mściwość;
- Obwinianie innych za własne przewinienia i chęć irytowania innych.
Obecność zachowań opozycyjno-buntowniczych jest częsta w okresie rozwoju dziecka, zwłaszcza w okresie adolescencji oraz w relacjach z rodzeństwem.
Jednak konieczne jest przeprowadzenie badania neuropsychologicznego i psychopatologicznego, gdy objawy te utrzymują się nieprzerwanie od co najmniej 6 miesięcy i są związane z ogólnym upośledzeniem funkcjonowania dziecka (społecznego, szkolnego i rodzinnego).
Ważnymi czynnikami dla rozpoznania zaburzenia opozycyjno-buntowniczego są częstotliwość i intensywność, z jaką występują objawy oraz ich obecność w wielu kontekstach życiowych (np. dom, szkoła, sport) lub z wieloma osobami, które nie są rodzeństwem ani członkami rodziny.
Jeśli te cechy są obecne, można postawić diagnozę zaburzenia opozycyjno-buntowniczego
Najbardziej zalecaną interwencją w przypadku zaburzenia opozycyjno-buntowniczego jest interwencja multimodalna, tj. leczenie zarówno dziecka, jak i rodziny i szkoły.
Indywidualna psychoterapia poznawczo-behawioralna dziecka opiera się na umiejętności zrozumienia mechanizmów poprzedzających reakcje agresywne oraz na wzmacnianiu zachowań przydatnych w radzeniu sobie ze złością.
W tym procesie ważne jest włączenie rdzenia rodziny poprzez interwencje wychowawcze rodziców, czyli realną ścieżkę, która pozwala rodzicom nauczyć się strategii przydatnych w radzeniu sobie z anormalnymi zachowaniami dziecka.
Interwencję tę można również zaproponować nauczycielom w zakresie szkolenia nauczycieli.
W najpoważniejszych przypadkach zaburzeń opozycyjno-buntowniczych lub po niepowodzeniu indywidualnej terapii psychologicznej możliwe jest zastosowanie leków psychotropowych w celu zmniejszenia agresywności i impulsywności dziecka.
Leczenie to musi być nadzorowane przez neuropsychiatrę i musi być połączone z opisaną powyżej interwencją psychoterapeutyczną.
Zapobieganie zaburzeniom opozycyjno-buntowniczym i ich psychopatologicznym konsekwencjom (np. zaburzeniom zachowania) odbywa się poprzez wczesną aktywację interwencji, które zostały zbadane i przyniosły pozytywny efekt.
W szczególności szkolenie rodziców uruchomione już w wieku przedszkolnym i ukierunkowane na radzenie sobie z „wstępnymi” zachowaniami, jakie prezentuje dziecko, może prowadzić do zmniejszenia objawów opozycyjnych i przeciwdziałać pogłębianiu się zaburzenia.
Jeśli nie zostanie wyleczony na czas, zaburzenie opozycyjno-buntownicze ma negatywną ewolucję.
Często zaburzenie to może w rzeczywistości stać się zaburzeniem zachowania w okresie dojrzewania lub antyspołecznym zaburzeniem osobowości w wieku dorosłym.
Czytaj także
Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida
Padaczka dziecięca: pomoc psychologiczna
Pierwsza pomoc i interwencja medyczna w napadach padaczkowych: nagłe przypadki konwulsyjne
Pediatria, co to są PANDY? Przyczyny, charakterystyka, diagnoza i leczenie