Beoordeling van ventilatie, ademhaling en zuurstofvoorziening (ademhaling)
Beoordeling van de luchtwegen, beademing, ademhaling en oxygenatie begint op het moment dat u voor een patiënt zorgt
Hoewel deze beoordelingen zowel de "A" als de "B" van de ABC's, ze zijn vaak gegroepeerd vanwege hun afhankelijkheid van elkaar.
De sectie zal de formele elementen van de luchtweg- en ademhalingsbeoordeling en het basisbeheer van problemen met betrekking tot deze systemen bespreken.
Beoordeling van de luchtwegen
De beoordeling van de luchtweg varieert op basis van de mentale toestand van de patiënt.
Beoordeling van de luchtwegen: de niet-reagerende patiënt
LUCHTWEGENSTATUS: De enige absolute indicator van de luchtwegstatus bij niet-reagerende patiënten is de beweging van lucht. Het zien van condensatie in zuurstofmaskers, het voelen van luchtbeweging en het gebruik van end-tidal CO2-monitors zijn allemaal goede manieren om te zorgen voor ventilatie.
GEVAARSTEKENS: Snurken, gorgelen, stikken en hoesten zijn allemaal mogelijke indicatoren van aangetaste luchtwegen bij bewusteloze patiënten. Als deze zich voordoen, is het verstandig om de patiënt te herpositioneren of luchtweggerelateerde interventies te overwegen.
Bij niet-reagerende patiënten moet de luchtweg handmatig worden geopend en onderhouden.
Niet-traumatische mechanismen van letsel moeten leiden tot het gebruik van de techniek van hoofd-tilt en kin-lift.
Terwijl patiënten met traumatische verwondingen die de C-wervelkolom kunnen aantasten, beperkt zijn tot de kaak-stuwkrachttechniek.
Dit voorkomt de mogelijke verergering van een instabiele spinal letsel.
Als de luchtweg niet kan worden behouden met een kaakstoot bij een patiënt met een ruggengraattrauma, is het aangewezen om de kinliftmanoeuvre zorgvuldig uit te voeren en de C-ruggengraat handmatig op één lijn te houden met het hoofd gekanteld.
Dit is toegestaan omdat de doorgankelijkheid van de luchtwegen een van de belangrijkste aspecten van overleven is.
Beoordeling van de luchtwegen: de responsieve patiënt
Het beste teken van openheid van de luchtwegen bij responsieve patiënten is het vermogen om een gesprek te voeren zonder veranderingen in de stem of gevoel van kortademigheid.
De luchtweg van een patiënt kan echter nog steeds in gevaar zijn, zelfs als ze een gesprek voeren.
Vreemde lichamen in de mond of trauma aan het gezicht en nek kan leiden tot een compromis van de luchtwegen bij een conversatiepatiënt.
Stridor is een veelvoorkomend teken van luchtwegvernauwing, meestal als gevolg van gedeeltelijke obstructie door een vreemd lichaam, zwelling of trauma. Het wordt gedefinieerd als een hoog fluitend geluid bij inspiratie.
Beoordeling van ventilatie
Ventilatie is de beweging van lucht in en uit de longen via een open luchtweg.
De meeste observaties met betrekking tot beademing richten zich op de bewegingen van de borstkas.
TEKENEN VAN VOLDOENDE VENTILATIE: Bij de meeste patiënten zal uw beoordeling van de beademing gebaseerd zijn op het observeren van hun ademhalingsfrequentie (normaal 12 tot 20) en het luisteren naar duidelijke ademhalingsgeluiden in de linker- en rechterborst. Auditieve bevestiging van ademhalingsgeluiden is het sterkste teken van voldoende ventilatie. Bij patiënten aan beademingsapparatuur of zak-ventiel-masker verandert dit niet.
TEKENEN VAN ONVOLDOENDE VENTILATIE: De tekenen van onvoldoende ventilatie kunnen het beste worden onderverdeeld in wat u kunt zien en wat u kunt horen.
Visuele tekenen: De visuele tekenen die specifiek zijn voor onvoldoende ventilatie zijn ademhalingssnelheid, abnormale beweging van de borstwand, onregelmatig ademhalingspatroon en abnormale ademhaling
Bradypneu (een RR lager dan 12): Over het algemeen het resultaat van een neurologisch compromis, aangezien de RR nauw wordt gecontroleerd door de hypothalamus, is dit over het algemeen het teken van een ernstige aandoening. Vermoedelijke overdosis drugs, ruggengraatletsel, hersenletsel of een ernstige medische aandoening bij het tegenkomen van een langzame RR.
Tachypena (een RR hoger dan 20): Meestal het gevolg van lichamelijke inspanning. Medische aandoeningen en luchtwegobstructie zijn andere veelvoorkomende oorzaken. Tachypneu kan leiden tot onevenwichtigheden in de zuur-basestatus van het lichaam of tot uitputting van de ademhalingsspieren.
APNEA: Een afwezigheid van ademhaling moet worden behandeld met een herbeoordeling van de luchtwegen, gevolgd door een snelle start van mechanische ventilatie, meestal via een zakventielmasker. Patiënten die af en toe naar adem snakken, moeten als apneu worden behandeld totdat het tegendeel is bewezen.
De borstkas moet bij elke ademhaling gelijkmatig en aanzienlijk bewegen. Trauma of penetratie kan leiden tot duidelijke open gaten in de borstwand, spalken (verminderde beweging door pijn) of paradoxale beweging (een segment van de borstkas dat bij inspiratie naar binnen beweegt).
Het ademhalingspatroon moet voorspelbaar zijn. Een snel veranderend patroon of afwezigheid van ademhaling zijn belangrijke zorgen.
"Ademhalingsarbeid" verwijst naar de moeilijkheid om adem te halen; patiënten in rust zouden geen moeite moeten hebben om een gesprek te voeren zonder te stoppen om op adem te komen.
Ze mogen de spieren in hun nek of ribben niet gebruiken om adem te halen, en ze mogen niet zweten of voorover buigen om te ademen. *Dit is niet specifiek voor beademing, patiënten met slechte zuurstofvoorziening of slechte ademhaling kunnen dezelfde symptomen ook hebben.
Auditieve tekenen: De auditieve tekenen die specifiek zijn voor onvoldoende ventilatie zijn abnormale geluiden in de borstkas, een stille borstkas of ongelijke geluiden aan één kant van de borstkas
Abnormale geluiden die vaak in de borst worden gehoord, zijn stridor, piepende ademhaling en knetteren.
Stridor is een hoog fluitend geluid bij inspiratie, meestal in het midden van de borstkas, dat het gevolg is van obstructie van de bovenste luchtwegen.
Piepende ademhaling is een soortgelijk geluid, maar in de lagere longvelden en is het gevolg van overmatige vernauwing van de lagere luchtwegen bij astmapatiënten.
Crackles zijn precies dat, een knetterend geluid in de onderste longvelden, als gevolg van vocht in de longblaasjes, zoals bij longontsteking of verdrinking.
Een stille borstkas impliceert een aanzienlijk verminderde luchtstroom naar de longen.
Dit kan optreden bij pneumothorax, astma, luchtwegobstructie of andere ziekten die de luchtwegen blokkeren, waardoor de longexpansie wordt beperkt.
Ongelijke ademgeluiden tussen de linker- en rechterborst zijn zorgwekkend voor een proces dat een enkele long aantast, pneumothorax, longontsteking en obstructie zijn de drie meest voorkomende oorzaken.
Pneumothorax is de aanwezigheid van lucht in de borstholte maar buiten de long, dit voorkomt dat de long uitzet en ademgeluiden veroorzaakt.
Longontsteking veroorzaakt "consolidatie" of sterkere ademgeluiden in combinatie met knetteren in een enkel deel van de borstkas.
Obstructie, veroorzaakt door het opzuigen van vaste stoffen of vloeistoffen, kan het ademgeluid in een enkel gebied van de borstkas veranderen door de bronchiole die naar dat gebied leidt te blokkeren.
Dit wordt meestal gezien in de rechterlong, omdat de positie van de rechter hoofdbronchus meer vatbaar is voor obstructie gezien de hoek.
SYMPTOMEN VAN ONVOLDOENDE VENTILATIE: De symptomen van onvoldoende ventilatie, ongeacht de oorzaak, zijn hetzelfde. Het lichaam weet alleen dat het niet genoeg zuurstof krijgt en stuurt sterke autonome signalen die leiden tot het volgende:
Kortademigheid: ook bekend als "luchthonger" of "dyspnoe", gedefinieerd als een onvermogen om een gesprek te voeren of te lopen zonder in een ongemakkelijk tempo te ademen.
Hoesten: treedt meestal op als gevolg van een obstructie op elk niveau van de luchtwegen, hoesten door obstructies van de bovenste luchtwegen is meestal intenser en dramatischer, terwijl obstructies van de lagere luchtwegen langdurige chronische hoest veroorzaken.
Geselen en strijdlust: als de mentale toestand achteruitgaat, kunnen patiënten afvallig worden en strijdlustig worden alsof ze verdrinken. Dit verhoogt ironisch genoeg het zuurstofverbruik en is meestal een teken van dreigende bewusteloosheid.
Beoordeling van de luchtwegen: ademhalingspatronen
PATRONEN VAN ADEMHALING
Regelmatig patroon:
Normale ademhaling.
/¯\__/¯\__/¯\__/¯\__/¯\__/¯\__
Kussmaul-ademhaling: diepe, langzame en moeizame ademhaling - soms versneld - als reactie op metabole acidose. Diepe inspiraties proberen CO2 af te blazen om de pH te verhogen. (Bijvoorbeeld DKA.)
__|¯¯¯|__|¯¯¯¯|__|¯¯¯|__|¯¯¯|__|¯¯¯¯|__
Onregelmatig patroon:
Cheyne-Stokes: "Periodieke ademhaling." Perioden van toenemende diepte en snelheid worden afgewisseld met perioden van verminderde snelheid en oppervlakkigheid, gescheiden door apneu. ("Crescendo-decrescendo" of "waxing and taning.") Bij Cheyne-Stokes-ademhaling zijn de clusters zelf samengesteld uit verschillende snelheden en diepten, stijgend en dan dalend. (Bijv. CHF, TBI.)
_|¯|_|¯|_|¯|_|¯|_|¯|________|¯|_|¯|_|¯|_|¯|_|¯|________|¯|_|¯|_| ¯|_|¯|_|¯|______
Biot's ademhalingen: "Ataxische ademhaling." "Cluster-" ademhaling - onregelmatig ritme van clusters, elk cluster een uniforme snelheid en amplitude, met een paar verspreide apneuperioden.
_|¯|_|¯|_|¯|_______|¯|_|¯|_|¯|_|¯|_______|¯|__|¯|__|¯|__|¯|___|¯|_| ¯|_|¯|______|¯|_|¯|_|¯|____|¯|_|¯|_|¯|_|¯|____
Beoordeling van de ademhaling
Ademhaling is de uitwisseling van zuurstof ter hoogte van de longblaasjes, gezien de volledig interne aard ervan, is het vaak moeilijk te beoordelen.
Dit leidt tot verwarring over de aard van het longprobleem van de patiënt, aangezien er veel problemen met ademhaling, ventilatie en zuurstofvoorziening naast elkaar bestaan.
Voor het beoordelen van de ademhaling is in het algemeen informatie nodig over de omgeving waarin de patiënt is aangetroffen.
De aanwezigheid van een slechte luchtkwaliteit is een teken van mogelijke ademhalingsproblemen.
Besloten ruimten, extreem grote hoogte en bekende blootstelling aan giftige gassen kunnen allemaal een dramatische invloed hebben op het ademhalingssysteem.
Verlies van ademhalingscapaciteit kan leiden tot veranderingen in de kleur van de huid en slijmvliezen: cyanose (blauwe verkleuring), bleekheid (witte verkleuring) en vlekkerige (vlekkerige rood-paarse) verkleuring zijn veelvoorkomende bevindingen die erop wijzen dat de gasuitwisseling is aangetast.
Beoordeling van zuurstof
Oxygenatie is de levering van zuurstof aan de weefsels van het lichaam, slechte ventilatie of ademhaling zal over het algemeen leiden tot slechte oxygenatie.
Verlies van oxygenatie is het uiteindelijke resultaat van beademings- of ademhalingsfalen.
Beoordeling van oxygenatie is directer dan beoordeling van ademhaling of ventilatie.
U moet de mentale toestand, huidskleur, mondslijmvlies van de patiënt observeren en een pulsoximeter controleren.
De mentale status is normaal of abnormaal, het beoordelen van de mentale status is gebaseerd op het stellen van vragen over wie de persoon is, hoe laat/datum het is, waar ze zijn en waarom ze hier zijn.
De mentale toestand wordt in andere secties besproken.
Huid- en slijmvlieskleur zijn belangrijke indicatoren voor oxygenatie.
Net als bij een slechte ademhaling zijn cyanose, bleekheid of spikkels tekenen van verminderde zuurstoftoevoer.
Ten slotte is het pulsoximetrieniveau de meest objectieve maatstaf voor oxygenatie, het leest de verzadiging van hemoglobine (gerapporteerd als SPO2), merk op dat een pulsoximeter niet onfeilbaar is.
Een patiënt met een slechte zuurstofvoorziening in de ledematen kan voldoende zuurstof naar de kern hebben of omgekeerd.
Pulsoximeters kunnen ook voor de gek worden gehouden door specifieke giftige gassen.
Zorg er altijd voor dat u uw pulsoxymetriemetingen afstemt op fysieke bevindingen en zorg ervoor dat ze elkaar ondersteunen.
PULSOXIMETRIE: Pulsoximetrie moet worden gebruikt als een routinematig vitaal teken, maar is gecontra-indiceerd en het is bekend dat het in bepaalde situaties onbetrouwbaar is. De meest voorkomende van deze situaties zijn; Hypoperfusie, koolmonoxidevergiftiging en hypothermie zijn allemaal aandoeningen die de nauwkeurigheid van een pulsoximeter kunnen verminderen.
Pulsoximeters zijn onvolmaakt en zijn geen realtime meting van O2-verzadiging, het bloed moet van het hart en de longen naar de vingertoppen gaan voordat een meting wordt verkregen. Een patiënt met een relatief goede gezondheid kan bijvoorbeeld enige tijd zijn gestopt met ademen en de SPO2-waarde kan een tijdje relatief hoog blijven; vertrouw niet alleen op de momentopname van een SPO2 als een betrouwbare beoordeling van de oxygenatie. Behandel de patiënt, niet de monitor.
Raadpleeg de instructies van de fabrikant voor het specifieke apparaat dat wordt gebruikt. Overweeg altijd alternatieve meetlocaties.
Aanvullende belangrijke concepten
SPECIALE POPULATIES: Pediatrische patiënten en geriatrische patiënten hebben een andere behoefte aan zuurstof in vergelijking met gemiddelde volwassenen van middelbare leeftijd, dus fysieke verschillen in normale waarden van ademhalingssnelheid, diepte en kwaliteit zijn duidelijk.
- Pasgeborenen (geboorte tot 1mo) ademen met 30 tot 60 BPM
- Kinderen (1 mnd tot 12 jaar) ademen 20 tot 30 BPM
- Oudere patiënten die gezond ademen met 12 tot 18 BPM, die met een slechte gezondheid 16 tot 25 BPM
- Ouderen hebben altijd een verhoogde behoefte aan zuurstof, maar mensen met medische aandoeningen zijn nog meer verhoogd.
ZWANGERSCHAP: Zwangerschap maakt ademen moeilijker.
De verhoogde opwaartse druk van de groeiende foetus beperkt de neerwaartse beweging van het middenrif, natuurlijk neemt de moeilijkheid om te ademen toe naarmate de vrouw verder in de zwangerschap is. In het derde trimester maken veel vrouwen meer gebruik van de hulpspieren die costochondritis kunnen veroorzaken.
Liggende (liggende of liggende) posities verergeren zwangerschapsgerelateerde ademhalingsmoeilijkheden. Dyspnoe als gevolg van zwangerschap kan ook worden verlicht door de patiënt rechtop te laten zitten of het hoofdeinde van het bed in een hoek van 45° of meer te plaatsen.
Patiënten met een tweeling of drieling hebben mogelijk extra zuurstof nodig vanwege de aanzienlijke groei van de baarmoeder. Dit kan al in het tweede trimester gebeuren.
MINUUT VENTILATIE: de hoeveelheid lucht die een persoon per minuut inademt, wordt bepaald door de ademhalingsfrequentie en het ademvolume te vermenigvuldigen. (RR x TV = Minuutventilatie).
Voorbeeld: RR: 12/min X teugvolume van 500 ml = minuutventilatie van 6,000 ml/min of 6 l/min.
Lees ook:
Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android
Basisbeoordeling van de luchtwegen: een overzicht
Luchtwegbeheer na een verkeersongeval: een overzicht
Tracheale intubatie: wanneer, hoe en waarom een kunstmatige luchtweg voor de patiënt creëren?
Wat is voorbijgaande tachypneu van het pasgeboren of neonatale natte-longsyndroom?
Traumatische pneumothorax: symptomen, diagnose en behandeling
Diagnose van spanningspneumothorax in het veld: zuigen of blazen?
Pneumothorax en pneumomediastinum: de patiënt redden met pulmonaal barotrauma
ABC-, ABCD- en ABCDE-regel in spoedeisende geneeskunde: wat de hulpverlener moet doen
Meerdere ribfractuur, klepelborst (ribvolet) en pneumothorax: een overzicht
Interne bloeding: definitie, oorzaken, symptomen, diagnose, ernst, behandeling