Pediatrische epilepsie: psychologische hulp

By Cristiano Antonino On 24 mei 2023

Psychologische hulp bij epilepsie vormt een aanvulling op de behandeling met geneesmiddelen en dient om angsten te verminderen en het kind te beschermen tegen sociaal isolement en emotionele en gedragsstoornissen

Epilepsie is een neurologische ziekte die zich in zeer verschillende vormen manifesteert, zozeer zelfs dat het correcter is om te spreken van epilepsie

Ze worden gekenmerkt door plotselinge, soms zeer korte crises en door de intense en plotselinge activering van groepen neuronen, de cellen van onze hersenen.

Ze gaan gepaard met typische veranderingen van het elektro-encefalogram (EEG) en komen tot uiting in onwillekeurige, gedeeltelijke of gegeneraliseerde motorische manifestaties.

Deze diversiteit vertaalt zich in zeer verschillende prognoses en een levenskwaliteit die varieert van een forse beperking voor het getroffen kind en voor het gezin zelf tot het bijna volledig ontbreken van beperkingen.

DE GEZONDHEID VAN KINDEREN: KOM MEER TE WETEN OVER MEDICILD DOOR DE EMERGENCY EXPO-STAND TE BEZOEKEN

Epilepsie is een van de meest voorkomende neurologische aandoeningen

In geïndustrialiseerde landen treft het ongeveer 1 persoon op 100: daarom wordt geschat dat in Europa ongeveer 6 miljoen mensen epilepsie in een actieve fase hebben (dwz met aanhoudende aanvallen en nog in behandeling zijn) en dat de ziekte ongeveer 500,000 mensen in Italië treft.

De hoogste incidentiepieken zijn bij kinderen en ouderen.

De frequentie ervan wordt echter waarschijnlijk onderschat, omdat het om psychologische en sociale redenen vaak verborgen wordt gehouden.

Een groot Amerikaans epileptoloog, Lennox, zei dat de persoon met epilepsie meer lijdt dan hij voor de ziekte, voor alles wat het vooral op psychologisch en sociaal vlak met zich meebrengt.

Constante psychologische controle is daarom een onmisbare interventie in alle fasen van pediatrische epilepsie.

Het eerste behandelingsinstrument is farmacologisch, dus gebaseerd op het gebruik van anti-epileptica.

Dit zijn erg lange therapieën, ze kunnen meerdere jaren duren, soms gekenmerkt door de combinatie van verschillende medicijnen die in 2-3 dagelijkse doses moeten worden ingenomen, met vrij regelmatige tussenpozen.

Periodieke bloedtesten zijn ook nodig om het niveau van het medicijn in het bloed te meten en om de effecten op het lichaam te controleren.

Gezien de toewijding die medicamenteuze therapie met zich meebrengt, evenals de mogelijke bijwerkingen van medicijnen, is het mogelijk dat de neuroloog in gevallen met sporadische aanvallen, met aanvallen die de kwaliteit van leven van de patiënt niet negatief beïnvloeden of met aanvallen die spontaan verdwijnen, ervoor kiest om geen medicamenteuze behandeling te starten.

Bij 15-20% van de personen met epilepsie is het niet mogelijk om een bevredigende aanvalscontrole te verkrijgen: in deze gevallen spreken we van resistentie tegen geneesmiddelen en worden alternatieve therapieën zoals het ketogene dieet of neurochirurgische behandeling overwogen.

De diagnose epilepsie is een van de moeilijkst te accepteren diagnoses

Als de therapie eenmaal is gestart, worden psychosociale problemen relevant en zijn vaak de oorzaak van vooral angstige psychische stoornissen.

Crisissen hebben een buitengewoon traumatisch effect, zowel voor het kind als voor de ouders, gezien hun plotselinge en schokkende aard.

Angstsymptomen kunnen soms zo overheersend worden dat psychotherapeutische interventie en verdere farmacologische behandelingen nodig zijn.

Psychologische hulp bij pediatrische epilepsie omvat een eerste evaluatiefase die moet worden uitgevoerd bij het begin van de aanvallen.

Het beschrijven van de moeilijkheden en middelen van het kind heeft een belangrijke prognostische betekenis en helpt bij het opzetten van een mogelijke revalidatiebehandeling en psychologische ondersteuning en de meest geschikte onderwijs- en onderwijsstrategieën.

Het psychologische instrument moet noodzakelijkerwijs rekening houden met het kind en het ouderpaar en moet worden uitgevoerd vanuit een globaal perspectief van cognitieve, affectieve, neuropsychologische, familiale, sociale en ecologische beoordeling.

Na verloop van tijd moet rekening worden gehouden met de perceptie die kinderen en jongeren hebben van hun eigen klinische toestand, van de ervaring van het hele gezin, van het mogelijk waargenomen stigma en van persoonlijke aanpassingsmogelijkheden.

Epilepsie kan een risico vormen voor de ontwikkeling van het kind, niet alleen in cognitief opzicht, maar ook in emotioneel en gedragsmatig opzicht.

Een van de meest voorkomende psychologische implicaties is overbescherming van het gezin en de neiging om de diagnose te verbergen.

De crisisgebeurtenis heeft de neiging de natuurlijke drang naar autonomie van de adolescent te belemmeren, waardoor zijn sociale integratie in gevaar komt.

Mogelijke discriminatie op school en in de gemeenschap komt vaak voort uit de schok en angst om niet te weten wat te doen tijdens een epileptische aanval.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Evaluatie en psychologische ondersteuning worden aanbevolen vanaf de diagnose en tijdens de meest delicate fasen van het behandelingsproces: dit is de zogenaamde "baseline", de eerste evaluatie om te beginnen met het volgen van het verloop van epilepsie in de tijd en de cognitieve en neuropsychologische ontwikkeling en functies zoals aandacht, geheugen en taal.

Aanpassingsmoeilijkheden of emotionele stoornissen kunnen optreden bij de diagnose of tijdens de behandeling, daarom is psychologische ondersteuning noodzakelijk.

Het is noodzakelijk om de psychologische beoordeling in de loop van de tijd te herhalen, vooral tijdens de groeifasen van het kind en tijdens belangrijke veranderingen in de therapie, om de meest geschikte vorm van psychologische ondersteuning te voorspellen.

Psychologische ondersteuning is geïndiceerd om te bevorderen

Versterkings- en aanpassingsmechanismen;
Naleving van de therapieën en indicaties van de neuroloog;
Het verminderen van angsten en angsten in verband met crises;
De bescherming van het kind tegen sociaal isolement en tegen emotionele en gedragsstoornissen.

Uit een eerste psychologische evaluatie zullen mogelijke psychologische therapieën naar voren komen, zoals

Ondersteunende gesprekken met ouders;
Psycho-educatieve therapieën of therapieën voor oudertraining, te combineren met de meest voorkomende revalidatiebehandelingen (fysiotherapie, psychomotoriek, logopedie);
psychotherapie;

Focusgroepen of wederzijdse hulp- en steungroepen en empowermentprojecten voor bewuste deelname aan zorgmanagement.

Zichzelf vergelijken in een groep bevordert persoonlijke psychologische aanpassingsstrategieën, comfort en veerkracht, dwz het vermogen om te reageren bij moeilijkheden.

De cruciale kwesties voor adolescenten die met epilepsie leven, zijn autonomie, de toekomst en acceptatie door leeftijdsgenoten.

Door erover te praten, veranderen de groeps- en sociale relaties in een instrument van bescherming, bewustzijn en informatie en worden de plaatsen die de kinderen zelf bezoeken (school, sport, reizen) meer geruststellend.