Specyficzne zaburzenia uczenia się (SLD): objawy i diagnoza dysleksji

By Krystiana Antonina On Październik 20, 2022

Dysleksja jest specyficznym zaburzeniem uczenia się (SLD). Termin ten dotyczy wyłącznie zaburzeń zdolności szkolnych, a w szczególności: dysleksji, dysortografii, dysgrafii i dyskalkulii

Cechą charakterystyczną tej kategorii jest specyfika, czyli fakt, że zaburzenie dotyczy określonej dziedziny umiejętności (czytania, pisania, liczenia), pozostawiając nienaruszone ogólne funkcjonowanie intelektualne.

Dlatego, aby postawić diagnozę dysleksji, dziecko nie może wykazywać: deficytów inteligencji, problemów środowiskowych lub psychologicznych, deficytów czuciowych lub neurologicznych

Dysleksja jest mało znana, choć szacuje się, że dotyka ona 3-4% populacji szkolnej (grupa wiekowa szkoły podstawowej i średniej).

ZDROWIE DZIECKA: DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O MEDICHILD, ODWIEDZAJĄC STOISKO NA EMERGENCY EXPO

Dziecko z dysleksją potrafi czytać i pisać, ale może to robić tylko przy maksymalnym wykorzystaniu swoich zdolności i energii, ponieważ nie może tego robić automatycznie i dlatego szybko się męczy, popełnia błędy, pozostaje w tyle, nie uczy się.

Trudności w czytaniu mogą być mniej lub bardziej dotkliwe i często towarzyszą im problemy z pisaniem: dysortografia (tj. trudności w pisowni, w 60%) i dysgrafia (trudności w precyzyjnym ruchu pisania, tj. słaba sprawność formalna, 43% przypadków), w obliczeniach (44% przypadków), a czasem w innych czynnościach umysłowych.

Niemniej jednak te dzieci są inteligentne, zwykle żywe i kreatywne.

Oznaki i objawy dysleksji

Dysleksja objawia się niepoprawnym czytaniem (liczba błędów popełnianych podczas czytania) i/lub wolnym czytaniem (czas potrzebny na przeczytanie), ale także trudnościami w zrozumieniu tekstu pisanego niezależnie od zarówno rozumienia ze słuchu, jak i zaburzeń dekodowania (poprawność i szybkość) tekstu pisanego.

Dziecko często popełnia charakterystyczne błędy w czytaniu i pisaniu, takie jak odwracanie liter i cyfr (np. 21 – 12) oraz podstawienie liter (m/n; v/f; b/d).

Czasami nie uczy się tabliczki mnożenia i pewnych informacji sekwencyjnych, takich jak litery alfabetu, dni tygodnia, miesiące w roku.

Może mylić relacje przestrzenne i czasowe (prawo/lewo; wczoraj/smutek; miesiące i dni; czytanie zegara) i może mieć trudności z wyrażaniem ustnie tego, co myśli.

W niektórych przypadkach występują również trudności z niektórymi zdolnościami motorycznymi (np. wiązanie butów), koncentracją uwagi i koncentracją.

Często dziecko kończy się problemami psychologicznymi, takimi jak demotywacja, niska samoocena, ale to jest konsekwencja, a nie przyczyna dysleksji.

Diagnoza dysleksji

Diagnozę stawia się pod koniec II klasy szkoły podstawowej.

Jednak już pod koniec I klasy szkoły podstawowej zaburzone profile czynnościowe i obecność innych specyficznych wskaźników diagnostycznych (opóźnienie językowe i dodatni wywiad rodzinny w kierunku ASD) mogą wyprzedzać warunki sformułowania diagnostycznego.

Diagnozę stawia multidyscyplinarny zespół składający się z neuropsychiatry dziecięcego, psychologa, pedagoga i logopedy, czyli doświadczonych specjalistów, za pomocą określonych testów.

Diagnoza pozwala wreszcie zrozumieć, co się dzieje i uniknąć najczęstszych błędów, takich jak obwinianie dziecka („nie uczy się, bo nie próbuje”) i przypisywanie przyczyny problemom psychologicznym, błędom prowadzącym do cierpienia i frustrację.

Specjalista powinien sporządzić pisemny raport wskazujący powód skierowania, zastosowane testy i ostateczną diagnozę.

Po postawieniu diagnozy można wprowadzić konkretne pomoce, techniki rehabilitacji i kompensacji, a także kilka prostych środków modyfikacji dydaktycznych na korzyść dzieci z dysleksją, zawartych w dyrektywach ministerialnych (ustawa 8), takich jak: jak przyznawanie dłuższych czasów na wykonanie zadań, korzystanie z kalkulatorów i/lub komputerów.

Podobne posty