Bezpłodność, żylaki powrózka nasiennego wśród pierwszych znaków ostrzegawczych

By Krystiana Antonina On Jan 2, 2023

Żylaki powrózka nasiennego to dość powszechna patologia, która dotyka około 20% mężczyzn w wieku od 15 do 45 lat

W większości przypadków żylaki powrózka nasiennego przebiegają bezobjawowo i odgrywają rolę kliniczną, ponieważ są najczęstszą przyczyną niepłodności męskiej

Badania pokazują, że żylaki powrózka nasiennego występują u około połowy wszystkich mężczyzn, którzy nie mogą mieć dzieci.

Polega na poszerzeniu żył splotu wiciowatego, czyli zespołu naczyń, z których wychodzi żyła jąder.

Stan ten występuje częściej po lewej stronie (95%) ze względu na ujście żyły jądrowej pod kątem prostym do żyły nerkowej po tej samej stronie.

Ta sytuacja anatomiczna składa się, u osób predysponowanych, na obniżoną wydolność układu naczyniowego z postępującym rozszerzeniem i refluksem żylnym.

Istnieje również wtórny żylak powrózka nasiennego, będący konsekwencją jakiegokolwiek procesu zajmującego przestrzeń w przestrzeni zaotrzewnowej lub w jamie miednicy, zdolny do obliteracji lub ucisku żyły jąder, żyły nerkowej lub żyły głównej dolnej, utrudniając odpływ żylny. W tym przypadku możliwe jest również zajęcie prawego jądra.

Opisane uszkodzenie żył znajduje odzwierciedlenie w uszkodzeniu jąder

Epidemiologia wskazuje, że u około 35% chorych na żylaki powrózka nasiennego dochodzi do zaburzeń spermatogenezy z możliwym rozwojem obrazów obniżonej płodności.

Przyczyny, które mogą wyjaśniać te obrazy hipopłodności, są nadal nieznane.

Jednym z najbardziej akredytowanych mechanizmów jest wzrost temperatury jąder związany z zastojem żylnym.

Inna teoria identyfikuje niedotlenienie, wynikające z zastoju żylnego, jako czynnik sprawczy uszkodzenia spermatogenezy.

Żylaki powrózka nasiennego prawie zawsze przebiegają bezobjawowo, dlatego pacjent zgłasza się do lekarza z powodu wykrycia niewielkiego obrzęku moszny lub w celu oceny partnera w kontekście niepłodności pary.

Częste są okazjonalne odkrycia, związane z badaniami przesiewowymi populacji, wizytami wojskowymi lub rutynowymi badaniami lekarskimi.

W rzadkich przypadkach, gdy występują objawy, charakteryzuje się to bólem grawitacyjnym z uczuciem ciężkości w jądrze, który nasila się zwłaszcza w pozycji stojącej lub po intensywnym wysiłku fizycznym.

Pacjent może zauważyć wydłużenie odpowiadającej mu połowy moszny, która wydaje się być zajęta miękką masą zmieniającą się w zależności od położenia, co przy badaniu palpacyjnym wywołuje uczucie „robaczkowego” motka.

Rozpoznanie żylaków powrózka nasiennego jest dość proste i opiera się na dokładnym obejrzeniu i badaniu palpacyjnym moszny, a następnie wykonaniu badania ultrasonograficznego.

Na podstawie obiektywnego badania można już wyróżnić trzy stopnie żylaków powrózka nasiennego:

I stopień lub łagodny z ektazjami żylnymi wyczuwalnymi tylko podczas badania palpacyjnego, gdy pacjent wykonuje próbę Valsalvy (wzrost ciśnienia w jamie brzusznej w wyniku głębokiego wdechu, a następnie wymuszony wydech przy zamkniętej głośni)

II stopień lub umiarkowany z wyczuwalnym obrzękiem, w ortostantyzmie nawet bez próby Valsalvy, ale niewidoczny

3 stopnia lub obszerne z ektazją już widoczną przy oględzinach.

Ostateczne potwierdzenie daje badanie ultrasonograficzne, które stwierdza poszerzenie żylne splotu wiciowatego oraz dostarcza informacji o położeniu, objętości, cechach morfologicznych i unaczynieniu jąder.

Badanie ultrasonograficzne jest metodą prostą i nieinwazyjną, łatwą do powtórzenia, dlatego szczególnie nadaje się do badania jąder.

Za pomocą badania echokolorowo-dopplerowskiego ultrasonografia umożliwia również ocenę i ilościowe określenie stopnia refluksu żylnego zarówno w spoczynku, jak i po próbie Valsalvy.

U około 35% nosicielek żylaków powrózka nasiennego występują zaburzenia spermatogenezy z możliwym rozwojem bezpłodności.

Jak wspomniano powyżej, żylaki powrózka nasiennego uznawane są za najczęstszą przyczynę męskiej hipopłodności.

W diagnostyce niezbędne jest zatem wykonanie spermiogramu, czyli analizy płynu nasiennego pobranego po 3-5 dniach abstynencji seksualnej.

Badanie, które należy powtórzyć co najmniej dwukrotnie, jest wiarygodne dopiero po 16 roku życia i pozwala na określenie takich parametrów jak objętość ejakulatu, pH nasienia, stężenie, ruchliwość i morfologia plemników.

Badanie statusu hormonalnego jest również ważne ze względu na korelację między stanem endokrynologicznym a zmianami morfo-funkcjonalnymi jąder.

Diagnostyka hormonalna obejmuje dawkowanie niektórych hormonów, takich jak FSH, LH, Testosteron, Prolaktyna, Estradiol, Inhibina, hormony tarczycy, SHBG.

Podobne posty

Wydatki na opiekę zdrowotną we Włoszech: rosnące obciążenie gospodarstw domowych

Kwiecień 11, 2024

Alert wolierowy: między ewolucją wirusa a ryzykiem dla ludzi

Kwiecień 4, 2024

Dzień na żółto przeciwko endometriozie

Mar 28, 2024

Nadzieja i innowacja w walce z rakiem trzustki

Mar 27, 2024

Według piśmiennictwa wczesna diagnoza połączona z prawidłową korekcją chirurgiczną pozwala na poprawę parametrów nasienia u 66% pacjentek przy 50% ciążach po leczeniu.

W dzieciństwie i okresie dojrzewania, przy braku odniesienia do spermiogramu, wskazanie do zabiegu wiąże się z możliwością wystąpienia hipotrofii jąder.

Każde leczenie żylaków powrózka nasiennego ma na celu zachowanie i poprawę płodności pacjentki

Leczenie żylaków powrózka nasiennego polega na chirurgicznej korekcji refluksu żylnego.

Techniki chirurgiczne wykorzystują chirurgię otwartą, chirurgię laparoskopową i przezskórną skleroembolizację.

Jeśli żylaki powrózka nasiennego przebiegają bezobjawowo i nie powodują bezpłodności, żaden rodzaj terapii nie jest wskazany, z wyjątkiem kilku behawioralnych środków ostrożności, takich jak stosowanie majtek krępujących.

Czas rekonwalescencji po operacji jest raczej krótki, a normalny powrót do codziennych czynności następuje po 24 godzinach.

Trwałość żylaków powrózka nasiennego po operacji nie jest rzadkością, z odsetkiem wahającym się od 4 do 10%.

Kolejną kontrolę urologiczną należy przeprowadzić po 6 miesiącach od operacji, po wykonaniu spermiogramu i USG, w celu oceny skuteczności przeprowadzonego leczenia.