Miocardiopatía dilatada: que é, que a provoca e como se trata

By Cristiano Antonino On Setembro 16, 2022

A miocardiopatía dilatada é unha enfermidade que afecta o músculo cardíaco e prexudica a capacidade do corazón para bombear sangue de forma eficiente ao resto do corpo.

Que é a miocardiopatía dilatada?

A miocardiopatía dilatada é unha afección que afecta principalmente ao ventrículo esquerdo, a parte do corazón que envía sangue ao resto do corpo a través da aorta.

É un agrandamento do ventrículo, que se asocia cunha capacidade reducida de bombear sangue (insuficiencia cardíaca "sistólica" ou "baixa fracción de eyección").

Aínda que nalgúns casos pode ser asintomática, a miocardiopatía dilatada é unha enfermidade que, se non se trata, pode levar co tempo a insuficiencia cardíaca, síndrome caracterizada pola acumulación de líquidos nos pulmóns (conxestión pulmonar), abdome, pernas e pés, mitral e /ou insuficiencia da válvula tricúspide (é dicir, incontinencia) secundaria a dilatación ventricular, embolias e arritmias que tamén poden causar morte súbita.

Cales son as causas da miocardiopatía dilatada?

¿CARDIOPROTECCIÓN E REANIMACIÓN CARDIOPULMONAR? VISITA AGORA O STAND EMD112 NA EXPO DE EMERXENCIA PARA SABER MÁIS

En moitos casos non é posible rastrexar as causas do corazón agrandado e, polo tanto, a miocardiopatía dilatada denomínase idiopática.

Hai varias razóns polas que o corazón pode agrandarse: mutacións xenéticas, defectos conxénitos, infeccións, abuso de alcohol ou drogas, certas quimioterapias, exposición a substancias tóxicas como chumbo, mercurio e cobalto e enfermidades cardiovasculares como cardiopatía isquémica e hipertensión. presión.

Cales son os síntomas da miocardiopatía dilatada?

Xeralmente, os síntomas da miocardiopatía dilatada son os de insuficiencia cardíaca ou débense a arritmias e poden incluír palidez da pel, debilidade, fatiga fácil, falta de aire durante un esforzo incluso modesto ou deitado, unha tose seca persistente (especialmente cando está deitado). , inchazo do abdome, pernas, pés e nocellos, aumento súbito de peso causado pola retención de auga, perda de apetito, palpitacións, mareos ou desmaios.

Como previr a miocardiopatía dilatada?

DEA DE CALIDADE? VISITA O STAND DE ZOLL NA EXPO DE EMERXENCIAS

O risco de padecer miocardiopatía dilatada pódese reducir evitando fumar, consumir alcohol só con moderación, non consumir drogas, manter unha dieta sa e equilibrada e facer exercicio físico regularmente axeitado á súa condición.

Diagnóstico

En presenza de síntomas dunha posible miocardiopatía dilatada, o médico pode prescribir as seguintes probas:

Análisis de sangue: pódese medir o BNP (péptido natriurético cerebral), que é elevado en presenza de insuficiencia cardíaca; poden estar presentes alteracións nos índices da función hepática e renal, que expresan o sufrimento destes órganos por insuficiencia cardíaca; a hiposodopemia e a anemia están presentes nos casos máis graves.
Radiografía de tórax (radiografía de tórax): proporciona dúas informacións importantes: a primeira refírese ao tamaño do corazón e a segunda a presenza e grao de conxestión pulmonar.
ECG: rexistra a actividade eléctrica do corazón. Pode presentar múltiples alteracións, incluíndo signos de infarto de miocardio previo ou signos de sobrecarga (fatiga por exceso de traballo) do ventrículo esquerdo ou arritmias.
Ecocardiograma: é unha proba de imaxe que visualiza as estruturas do corazón e o funcionamento das súas partes móbiles. O dispositivo envía un feixe de ultrasóns ao tórax, a través dunha sonda que se apoia na súa superficie, e reprocesa os ultrasóns reflectidos que regresan á mesma sonda despois de interactuar de diferentes xeitos cos distintos compoñentes da estrutura cardíaca (miocardio, válvulas, cavidades). . É o exame fundamental: permite avaliar o tamaño e o grosor das paredes da cámara cardíaca, a función contráctil (medida por un parámetro denominado "fracción de eyección") e a función valvular e estimar a presión pulmonar.
Proba de esforzo con consumo de osíxeno: a proba consiste na gravación dun electrocardiograma mentres o paciente realiza exercicio físico, normalmente camiñando en cinta ou pedaleando nunha bicicleta estática; tamén se aplica unha boquilla para medir o gas exhalado. A proba realízase segundo protocolos predefinidos. Permite adquirir múltiples informacións, as máis importantes son a resistencia do suxeito ao exercicio e a aparición de signos de isquemia baixo estrés.
Coronarografía: é a exploración que permite visualizar as arterias coronarias inxectándoas un medio de contraste radiopaco. O exame realízase nunha sala de radioloxía especial, na que se observan todas as medidas de esterilidade necesarias. A inxección de contraste nas arterias coronarias implica o cateterismo selectivo dunha arteria e o avance dun catéter ata a orixe dos vasos explorados. Serve para excluír a presenza dunha enfermidade coronaria significativa.
Cateterismo cardíaco: método invasivo baseado na introdución dun pequeno tubo (catéter) nun vaso sanguíneo; o catéter é entón empurrado ata o corazón e permite que se adquira información importante sobre o fluxo sanguíneo e a osixenación e a presión dentro das cámaras cardíacas e das arterias e veas pulmonares. Realizado con pouca frecuencia; documenta o aumento das presións de recheo ventricular e, nas formas máis graves, a redución do gasto cardíaco (é dicir, a cantidade de sangue bombeada polo corazón) e a hipertensión pulmonar.
Biopsia endomiocárdica: realízase durante o cateterismo cardíaco mediante un instrumento chamado biotomo. As biopsias adoitan tomarse no lado dereito do tabique interventricular. Está indicado en pacientes con miocardiopatía dilatada recente e insuficiencia cardíaca 'fulminante' para detectar a presenza de miocardite e, de ser así, identificar o tipo de células que soportan o proceso inflamatorio, xa que este ten un importante valor pronóstico.
Resonancia magnética cardíaca (RM) con medio de contraste: produce imaxes detalladas da estrutura do corazón e dos vasos sanguíneos gravando un sinal emitido por células sometidas a un intenso campo magnético. Proporciona a mesma información que o ecocardiograma, pero permite unha mellor avaliación do ventrículo dereito e, ademais, valorar a 'estructura' do miocardio, permitindo así a presenza de procesos inflamatorios e zonas de fibrose (cicatrices). identificado.
TAC cardíaca con medio de contraste: é un exame de diagnóstico por imaxe que implica a exposición a radiacións ionizantes. Ofrece información similar á resonancia magnética. Con corrente equipo, mediante a administración de medio de contraste por vía intravenosa, é posible reconstruír a luz coronaria e obter información sobre calquera estreitamento crítico.
Investigacións xenéticas: realízanse mediante a análise do ADN de glóbulos brancos contida nunha mostra de sangue obtida dunha mostra venosa normal. No caso das miocardiopatías dilatadas familiares, é posible buscar mutacións xenéticas asociadas ao desenvolvemento da miocardiopatía dilatada; se se identifica unha mutación asociada ao desenvolvemento da miocardiopatía dilatada, entón poderase estudar os familiares "san": aqueles nos que a busca da mutación resulte negativa poden estar seguros de que non desenvolverán a enfermidade.

Tratamentos

Cando se coñece a causa da miocardiopatía dilatada, debería, se é posible, eliminarse ou corrixirse. Independentemente da causa, debe instituírse unha terapia para a insuficiencia cardíaca para mellorar os síntomas e aumentar a supervivencia.

Actualmente, a terapia para a insuficiencia cardíaca inclúe:

Medicamentos: Inhibidores da ECA/sartán, betabloqueantes, antialdosterónicos, diuréticos, digoxina.
Implantación dun marcapasos biventricular (PM) e/ou un desfribrilador automático (ICD).

En casos máis graves refractarios aos tratamentos anteriores: implantación de dispositivos de asistencia ventricular esquerda (LVAD) e/ou transplante cardíaco.