Miocardiopatías: cales son e cales son os tratamentos

By Cristiano Antonino última actualización Xullo 25, 2022

As miocardiopatías, o noso corazón é un músculo incansable que non deixa de funcionar: grazas aos seus latexos, o sangue bombea por todo o corpo, levando o osíxeno e os nutrientes que necesitamos ata o cerebro e todos os demais órganos.

Ter un corazón san é fundamental para unha boa calidade de vida, polo que hai que coidalo, prestando atención ao noso estilo de vida e aprendendo a captar aquelas alarmas que poidan indicar a necesidade de atención médica.

As enfermidades que poden afectar ao corazón inclúen miocardiopatías, que afectan ao músculo cardíaco (miocardio)

As miocardiopatías poden ser de varios tipos, sendo as máis relevantes as dilatadas, hipertróficas, arritmoxénicas ou restritivas, e son un trastorno grave que, se non se trata a tempo, pode provocar falta de aire, descompensación e arritmias potencialmente mortais.

Poden afectar a pacientes de calquera sexo e idade, incluídos nenos e adolescentes, con máis frecuencia entre os 20 e os 40 anos.

Miocardiopatía dilatada: cales son os síntomas?

A miocardiopatía máis frecuente é a miocardiopatía dilatada, que afecta ao ventrículo esquerdo que, como o seu nome indica, se dilata provocando un deterioro da función de bombeo sanguíneo que chamamos insuficiencia cardíaca sistólica/baixa fracción de eyección.

A principal complicación que provoca é a insuficiencia cardíaca, unha condición moi grave que pode levar á morte.

Entre as diversas causas da miocardiopatía dilatada están as infeccións de miocardio previas, o uso de fármacos de quimioterapia e o abuso de alcohol.

En preto do 40 por cento dos casos, a causa é unha mutación do ADN que implica xenes implicados na función cardíaca normal; estas formas poden ser familiares, é dicir, presentes en varios individuos da mesma familia.

Noutros casos, con todo, as causas poden non estar aínda claras e defínese como idiopática.

A súa sintomatoloxía, non obstante, é similar á da insuficiencia cardíaca e inclúe debilidade, fatiga xeneralizada, falta de aire, tose seca, inchazo do abdome e das pernas, sensación de mareo e desmaio.

A aparición de arritmias pode causar palpitacións e desmaios.

CARDIOPROTECCIÓN E RESUSCITACIÓN CARDIOPULMONAR? VISITA AGORA O EMD112 EXPO DE EMERXENCIA PARA MÁIS DETALLES

Miocardiopatías hipertróficas: cales son as causas?

Na miocardiopatía hipertrófica sempre observamos un deterioro da función cardíaca, pero isto débese a un engrosamento do miocardio, que compromete a elasticidade do ventrículo esquerdo e a cantidade de sangue que o corazón pode absorber e bombear.

Ás veces, o engrosamento do corazón provoca unha verdadeira obstrución para o fluxo sanguíneo (forma obstrutiva), comprometendo aínda máis a función do corazón.

É unha condición máis rara que a forma dilatada e débese principalmente a causas xenéticas, xorde así en individuos predispostos desde o nacemento.

A miocardiopatía hipertrófica adoita ser asintomática, especialmente nos estadios iniciais.

As manifestacións clínicas máis frecuentes son as relacionadas coa insuficiencia cardíaca (dor no peito, falta de aire, edema) ou a presenza de arritmias (palpitacións, desmaios, morte súbita), que se producen con maior frecuencia durante o exercicio físico.

Miocardiopatías arritmóxenas: unha condición rara

A miocardiopatía arritmoxénica afecta principalmente ao lado dereito do corazón e aumenta o risco de arritmias cardíacas.

A enfermidade está determinada xeneticamente no 40% dos casos e os pacientes adoitan estar asintomáticos ou paucisintomáticos durante anos.

Os primeiros síntomas adoitan aparecer entre os 30 e os 50 anos e débense a arritmias que tamén poden provocar morte súbita, sobre todo en mozos e deportistas.

En fases avanzadas da enfermidade, a progresión da disfunción cardíaca pode levar á insuficiencia cardíaca.

Miocardiopatía restritiva: unha condición que adoita estar relacionada con enfermidades sistémicas

A miocardiopatía restritiva implica un endurecemento e perda de elasticidade das paredes ventriculares: tamén aquí o corazón non pode recibir nin bombear unha cantidade adecuada de sangue.

Ademais, en fases máis avanzadas da enfermidade, a función sistólica, é dicir, a capacidade de contracción do corazón, tamén se ve afectada.

Nalgúns casos, trátase de formas idiopáticas, que implican só o corazón.

Máis frecuentemente, está ligada a enfermidades multisistémicas como a amiloidose e a enfermidade de Fabry, enfermidades raras que interfiren coa función dos órganos.

A aparición dos síntomas da miocardiopatía restritiva pode ser gradual ou repentina.

Estes son similares aos doutras miocardiopatías e inclúen dificultade para respirar, sensación de falta de aire, especialmente durante o esforzo físico, palpitacións cardíacas e inchazo das pernas e do abdome.

Poden estar presentes outros síntomas relacionados coa afectación multisistémica, como trastornos gastrointestinais e neurolóxicos.

EQUIPOS ECG? VISITA O BOOT ZOLL NA EXPO DE EMERXENCIA

Miocardiopatías: que probas facer para o diagnóstico?

A miocardiopatía adoita diagnosticarse no sala de emerxencia ou cando o paciente, queixándose dunha determinada sintomatoloxía, solicita unha exploración cardiolóxica, quizais por consello do seu médico de cabeceira (pero tamén son frecuentes as investigacións en pacientes que poden estar asintomáticos pero familiarizados con problemas cardiolóxicos).

As probas para diagnosticar a miocardiopatía son xeralmente non invasivas e inclúen análises de sangue, electrocardiograma e ecocardiograma.

Se o especialista o considera oportuno, poden ser necesarias exploracións de segundo nivel como a resonancia magnética cardíaca e as probas cardiopulmonares, imprescindibles para obter información máis detallada sobre a patoloxía.

Se se sospeita dunha enfermidade xenética, pódense indicar probas xenéticas.

Como se tratan as miocardiopatías?

No que atinxe ao tratamento das miocardiopatías, a vía pode, segundo as características da patoloxía, ser farmacolóxica e/ou implicar a implantación de dispositivos.

En xeral, para a miocardiopatía dilatada prescríbense fármacos que inhiben o eixe renina-angiotensina, betabloqueantes, antagonistas dos receptores de angiotensina e os novos inhibidores de SGLT2.

Para a miocardiopatía hipertrófica e arritmóxena, os fármacos utilizados son sempre betabloqueantes, pero tamén antiarrítmicos e bloqueadores de canles de calcio.

No ámbito da miocardiopatía restritiva, en cambio, é fundamental buscar a presenza de formas secundarias de enfermidades multisistémicas para fixar a terapia específica.

Nalgúns casos, cando a patoloxía é máis grave ou o risco de arritmias maior, marcapasos ou Desfibrilador úsase implantación.

Cando a enfermidade está avanzada e segue progresando, débese realizar unha intervención cirúrxica coa implantación dun dispositivo de asistencia ventricular e, en casos extremos, o transplante de corazón.

A importancia das probas xenéticas

Como dixemos, na raíz dalgunhas formas de miocardiopatía están as alteracións xenéticas hereditarias, potencialmente transmisibles no seo das familias.

Neste contexto, as probas xenéticas son de axuda fundamental para confirmar unha sospeita clínica e identificar individuos con maior risco dentro da unidade familiar.

Isto permite planificar itinerarios específicos de prevención, que inclúen controis periódicos para realizar un diagnóstico rápido e posibles terapias precoces, e coñecer o posible risco de transmitir a variante identificada aos fillos.

Dada a complexidade das miocardiopatías, é fundamental levalas a un centro especializado onde se poidan realizar exploracións de segundo nivel (resonancia cardíaca, proba cardiopulmonar, proba xenética) e a presenza de diversos especialistas (cardiólogo de descompensación, electrofisiólogo, xenetista, etc.). internista) permite que os pacientes sexan avaliados e tratados correctamente.