Atriale fibrillatie en normaal of abnormaal hartslagritmeconcept als een hartaandoening als een menselijk orgaan met gezonde en ongezonde ECG-bewaking in een 3D-illustratiestijl.

Hartritmestoornissen: boezemfibrilleren

By Cristiano Antonino On Februari 23, 2023

Boezemfibrilleren is het meest voorkomende type aritmie, aangezien het 2% van de bevolking treft; de kans op het ontwikkelen van deze aandoening neemt toe met de leeftijd

Het hart functioneert door elektrische impulsen uit te zenden die in het rechter atrium worden gegenereerd en die de samentrekking ervan stimuleren.

Bij atriumfibrilleren is de elektrische activiteit van de boezems volledig ongeorganiseerd en komt niet overeen met effectieve mechanische activiteit

De atrioventriculaire knoop ontvangt talloze impulsen van het atrium en geeft een beperkt aantal impulsen door aan de ventrikels.

Deze variabiliteit in atrioventriculaire geleiding zorgt ervoor dat de ventrikels onregelmatig samentrekken.

De onregelmatige en snelle samentrekking van de hartkamers veroorzaakt een vermindering van het bloedvolume dat bij elke systole wordt uitgestoten, wat resulteert in een veranderde bloedtoevoer naar alle organen, wat soms leidt tot symptomen en tekenen van hartfalen.

Over het algemeen beginnen en eindigen de eerste episodes van atriumfibrilleren spontaan na een paar uur: dit wordt paroxismaal atriumfibrilleren genoemd.

DE REDDINGSRADIO VAN DE WERELD? IT'S RADIOEMS: BEZOEK DE STAND OP EMERGENCY EXPO

Indien onbehandeld, nemen deze episodes toe in frequentie en duur

Als een beginnende episode niet spontaan afneemt, is externe interventie vereist om deze te beëindigen (aanhoudend atriumfibrilleren: duurt langer dan 7 dagen; atriumfibrilleren eindigt met cardioversie).

Externe interventie bestaat uit elektrische of farmacologische cardioversie, gericht op het beëindigen van boezemfibrilleren en het herstel van het normale hartritme.

Wanneer pogingen om de aritmie te beëindigen niet langer zinvol worden geacht, vanwege de lange duur van de aritmie of de toestand en comorbiditeit van de patiënt, spreken we van blijvend boezemfibrilleren.

ATRIALE FIBRILLATIE, OP WIE HEEFT HET INVLOED?

Aandoeningen die vatbaar zijn voor atriumfibrilleren zijn onder meer arteriële hypertensie; coronaire hartziekte; hartklepaandoening, in het bijzonder mitralisklepaandoening; aangeboren hartafwijkingen; congestief hartfalen; pericarditis en hyperthyreoïdie.

Wanneer boezemfibrilleren optreedt bij gezonde jonge mensen zonder enige vorm van hartaandoening, wordt dit geïsoleerde boezemfibrilleren genoemd.

DEFIBRILLATOREN, MONITORING DISPLAYS, BORSTCOMPRESSIEAPPARATEN: BEZOEK DE PROGETTI'-STAND OP DE EMERGENCY EXPO

Symptomen

Het meest voorkomende symptoom zijn hartkloppingen; vermoeidheid, ademhalingsmoeilijkheden en pijn of benauwdheid op de borst kunnen ook voorkomen.

ATRIËLE FIBRILLATIE

Sommige patiënten die lijden aan boezemfibrilleren zullen het niet opmerken omdat het vaak asymptomatisch is; dit zou daarom niet moeten leiden tot een neiging om het te verwaarlozen, aangezien het ontbreken van symptomen het moeilijker zal maken om het te bestrijden.

HET BELANG VAN OPLEIDING IN REDDING: BEZOEK DE SQUICCIARINI REDDINGSBAK EN ONTDEK HOE JE VOORBEREID KAN WORDEN OP EEN NOODGEVAL

COMPLICATIES EN RISICO'S

Als de hartslag hoog is en de aritmie gedurende langere tijd aanhoudt, kan de contractiekracht van het hart geleidelijk afnemen, de ventrikels verwijden en kunt u last krijgen van hartfalen en hartfalen.

In atria die onderhevig zijn aan hartfibrillatie, zal het bloed de neiging hebben te stagneren in plaats van te worden verdreven door normale samentrekking.

Dit zal gunstige voorwaarden scheppen voor de vorming van stolsels die als embolie in de bloedsomloop kunnen komen.

De gevaarlijkste embolieën zijn die welke vrijkomen uit het linker atrium, aangezien ze de cerebrale circulatie kunnen bereiken en grote schade kunnen veroorzaken, waaronder een beroerte.

CARDIOBESCHERMING EN CARDIOPULMONALE RESUSCITATIE? BEZOEK NU DE EMD112 BOOTH OP EMERGENCY EXPO OM MEER TE LEREN

De diagnose boezemfibrilleren wordt gesteld dankzij een elektrocardiogram

Het probleem wordt vertegenwoordigd door de moeilijkheid om de aritmie te detecteren wanneer deze aanwezig is, vanwege de korte duur of het totale ontbreken van referentiesymptomen.

Zelfs bij de follow-up is het grootste obstakel de moeilijkheid om episoden van atriumfibrilleren met zekerheid te detecteren.

Hiervoor worden langdurige elektrocardiografische opnamesystemen (van 1 of meer dagen) of onderhuids geïmplanteerde kleine elektrocardiografische monitoren gebruikt.

Naast het identificeren van atriumfibrilleren met het elektrocardiogram, is een volledig diagnostisch onderzoek nodig om cardiale of endocriene pathologieën aan te tonen of uit te sluiten die atriumfibrilleren veroorzaken of mogelijk maken en behandeling vereisen.

STRETCHERS, LONGVENTILATORS, EVACUATIESTOELEN: SPENCER PRODUCTEN OP DE DUBBELE BOOTH OP EMERGENCY EXPO

Behandelingen voor atriumfibrilleren zijn:

Cardioversie, toegepast in gevallen van paroxismaal en aanhoudend atriumfibrilleren, zal worden bereikt door farmacologische behandeling, die vooral effectief is bij vormen van korte duur, of door het toedienen van een elektrische schok aan het hart in een staat van diepe sedatie.
In de klinische praktijk gaan medicijnen vooraf aan elektrische behandeling, die zal worden uitgevoerd als de eerste niet effectief blijkt te zijn.
Ablatie; Boezemfibrilleren begint wanneer de anderen een uitbarsting van voortijdige elektrische stimulatie ontvangen.

De aritmie wordt in stand gehouden omdat de elektrische prikkel lange en onregelmatige paden vindt door verwijde boezems of waarin degeneratieve processen aan de gang zijn die de vezelachtige component in de wand doen toenemen.

Ablatie bestaat uit het aanbrengen van kleine 'laesies' op het binnenoppervlak van het hart, waardoor barrières worden gevormd voor de circulatie van de elektrische prikkel.

Deze 'laesies' worden op strategische punten geplaatst om de uitbarstingen van extrasystolen die de aritmie initiëren te blokkeren en/of de vrije circulatie van de stimulus op atriumniveau te voorkomen.

De kans om het probleem op te lossen is groter bij paroxismale vormen, namelijk ongeveer 80%, iets minder bij persistente vormen.

De procedure wordt uitgevoerd via katheters) die via het veneuze systeem in het hart worden ingebracht, allemaal onder plaatselijke verdoving en sedatie.

Afhankelijk van de kenmerken van de patiënt en de aritmie kan ablatieve behandeling worden uitgevoerd door middel van cryoablatie of radiofrequentie.

Een pacemaker wordt geïmplanteerd wanneer de hartslag te onstabiel is, in combinatie met ablatie van de atrioventriculaire knoop om te voorkomen dat het hart de snelheid overschrijdt die wordt bepaald door de kunstmatige stimulator.

Antistollingsbehandeling zal worden toegepast voor al die patiënten met een matig of hoog risico; de therapie zal moeten worden voortgezet, zelfs als deze schijnbaar effectief blijkt te zijn, aangezien er altijd een risico op asymptomatische episodes bestaat.

Als behandelingen gericht op het handhaven van een normaal hartritme niet effectief blijken, wordt frequentiecontrole aanbevolen; dit zal worden bereikt door farmacologische behandeling gericht op het optimaliseren van de gemiddelde hartslag tijdens atriumfibrilleren, dat als permanent wordt beschouwd.

Het doel is om een hartslag tussen de 60 en 90 slagen per minuut te bereiken en te behouden.

Het eerste bezoek, na het verloop van de behandeling en de opname, vindt ongeveer 50 dagen na ontslag plaats en er wordt een Holter uitgevoerd, waardoor monitoring gedurende 24 uur mogelijk is.

Een zeer effectief monitoringsysteem dat wordt gebruikt om de resultaten van het ablatieve proces te bewaken, is de subcutane implantatie van een 'mini-holter' van de puls-, lusrecorder.

Dit apparaat detecteert continu de hartslag en slaat eventuele ritmeveranderingen op.

De rekenkundige extrapoleert vervolgens de opgeslagen gegevens, analyseert de hartslag en optimaliseert de therapie.