بمب بر فراز ماریوپل، شهادت دراماتیک ساشا (MSF) / ویدئو
ساشا، یکی از کارکنان قدیمی سازمان پزشکان بدون مرز (MSF) از ماریوپل، اوکراین، زندگی در شهر را هنگامی که توسط نیروهای روسی محاصره و بمباران شده بود توصیف می کند.
به دلایل امنیتی، او فقط از نام کوچک خود استفاده می کند
من در ماریوپل به دنیا آمدم و تمام عمرم را در ماریوپول گذراندم.
در ماریوپل درس خواندم و کار کردم و خوش گذشت. و زمانی که پزشکان بدون مرز من را استخدام کردند، خوشحال شدم که کار معناداری نیز انجام دادم. زندگی در ماریوپل خوب بود
اما ناگهان تبدیل به جهنم واقعی شد.
در ابتدا، هیچ‌کدام از ما نمی‌توانستیم آنچه را که اتفاق می‌افتد، باور کنیم، زیرا در زمانه ما، چنین چیزهایی نباید اتفاق می‌افتد.
ما نه انتظار جنگ داشتیم و نه بمب.
ما فکر می کردیم که این فقط صحبت در تلویزیون است و کسی جلوی این جنون را می گیرد.
وقتی فهمیدم که واقعاً دارد واقعی می شود، احساس بیماری کردم – آنقدر حالم بد بود که تا سه روز نمی توانستم غذا بخورم.
در ابتدا، همه چیز تقریباً کم و بیش عادی به نظر می رسید، حتی اگر می دانستیم که دیگر هیچ چیز واقعاً عادی نیست.
اما بعد بمباران ها شروع شد و دنیایی که ما می شناختیم دیگر وجود نداشت.
زندگی ما بین بمب‌ها و موشک‌هایی که از آسمان فرو می‌ریخت، در هم تنیده شد و همه چیز را ویران کرد.
ما نمی توانستیم به هیچ چیز دیگری فکر کنیم و هیچ چیز دیگری احساس نمی کردیم.
روزهای هفته دیگر معنی نداشت، نمی‌توانستم بگویم جمعه است یا شنبه، همه‌اش فقط یک کابوس طولانی بود.
خواهرم سعی می کرد روزها را بشمارد، اما برای من همه چیز تار بود.
در چند روز اول، خوشبختانه توانستیم برخی از تجهیزات پزشکی باقیمانده MSF را به بخش اورژانس در ماریوپل اهدا کنیم.
اما وقتی شبکه برق و تلفن قطع شد، دیگر نتوانستیم با همکارانمان تماس بگیریم و کاری انجام ندادیم.
بمباران شروع شد و هر روز بدتر شد.
روزهای ما در آن زمان شامل تلاش برای زنده ماندن و تلاش برای یافتن راهی برای خروج بود.
چگونه می توان توصیف کرد که خانه خود تبدیل به یک مکان وحشت شده است؟
گورستان های جدیدی در سرتاسر شهر و تقریباً در همه محله ها وجود داشت.
حتی در حیاط کوچک مهدکودک نزدیک خانه من، جایی که بچه ها باید بازی کنند.
چگونه این گذشته می تواند آینده ای را برای فرزندان ما به ارمغان بیاورد؟
چگونه درد و اندوه بیشتری را تحمل کنیم؟
هر روز مثل از دست دادن تمام زندگی است.
ساشا (MSF): در ماریوپل، از دیدن افراد زیادی که به دیگران کمک می کنند، تحت تأثیر قرار گرفتم، به نظر می رسد که همه همیشه نگران شخص دیگری هستند و هرگز برای خودشان.
مادران نگران فرزندان و فرزندان نگران والدین. من برای خواهرم نگران بودم - او به دلیل بمباران ها آنقدر استرس داشت که فکر می کردم قلبش می ایستد.
ساعت تناسب اندام او 180 ضربان قلب در دقیقه را نشان می داد و من خیلی نگران بودم که او را اینطور ببینم.
به او گفتم احمقانه است اگر در این میان از ترس بمیرد!
با گذشت زمان، او بیشتر سازگار شد و به جای اینکه در حین گلوله باران از ترس یخ بزند، از مخفیگاه های مختلفی که می توانست فکرش را بکند به من گفت.
من هنوز به شدت نگران او بودم و واضح بود که باید او را از آنجا بیرون کنم.
ما سه بار حرکت کردیم تا امن ترین مکان را پیدا کنیم.
ما خوش شانس بودیم، زیرا در نهایت با گروه شگفت انگیزی از مردم که اکنون خانواده خود را می دانم، ماندیم.
تاریخ قبلاً ثابت کرده است که نوع بشر در کنار هم ماندن و کمک به یکدیگر زنده می ماند.
من این را با چشمان خودم دیدم و واقعاً مرا تحت تأثیر قرار داد
من هم متاثر شدم از اینکه مردم چقدر شجاع هستند یا چقدر باید شجاع باشند.
یادم می آید یکی از خانواده ها در خیابان بیرون خانه شان آشپزی می کردند.
فقط چند متر دورتر از آتش آنها دو سوراخ بزرگ از گلوله هایی که چند روز قبل خانواده دیگری را اصابت کرده بود، در زمین وجود داشت.
من متاثر شدم از اینکه دیدم مردم چگونه به زندگی می چسبند و چه چیزی خوب است.
در روز جهانی زن در 8 مارس، تصمیم گرفتیم با وجود همه چیز آن را جشن بگیریم.
به همسایه ها زنگ زدیم و آنها دوستانشان را دعوت کردند.
یک نفر یک بطری شامپاین پیدا کرد و حتی یک نفر کیکی درست کرد که فقط نیمی از مواد دستور غذا را در دسترس داشت.
حتی موفق شدیم چند دقیقه موسیقی بگذاریم.
تا نیم ساعت واقعا جشن رو حس کردیم و خوشحالی و خندیدن دوباره حس خوبی داشت.
ما حتی به شوخی گفتیم که این کابوس تمام می شود.
اما ادامه داشت و به نظر می رسید که هرگز متوقف نمی شود
ما هر روز سعی می‌کردیم آنجا را ترک کنیم، اما شایعات زیادی در مورد اینکه چه اتفاقی می‌افتد و چه اتفاقی نمی‌افتد، وجود داشت که فکر می‌کردیم هرگز اتفاق نخواهد افتاد.
یک روز شنیدیم که کاروانی در حال حرکت است و سوار ماشین قدیمی من شدیم و برای یافتن نقطه عزیمت به سرعت شتافتیم.
تا جایی که می‌توانستیم به مردم گفتیم، اما حالا وقتی به آنهایی فکر می‌کنم که نمی‌توانم بگویم، غمگین می‌شوم.
همه چیز خیلی سریع پیش رفت و ما نتوانستیم با کسی تماس بگیریم زیرا شبکه تلفنی وجود نداشت.
حرکت یک آشفتگی و وحشت غول پیکر بود با ماشین های زیادی که در همه جهات حرکت می کردند.
ما ماشینی را دیدیم که آنقدر افراد در آن بودند که شمردن آنها غیرممکن بود، صورت آنها به صفحه شیشه ها کشیده شد.
نمی‌دانم چطور توانسته‌اند، اما امیدوارم موفق شده باشند.
ساشا (MSF): ما هیچ نقشه ای نداشتیم و نگران بودیم که مسیر اشتباه را بگیریم، اما به نوعی، نقشه درست را انتخاب کردیم و از ماریوپل خارج شدیم.
تنها زمانی که سعی کردیم ماریوپل را ترک کنیم، متوجه شدم که اوضاع در واقع بدتر از آن چیزی است که در ابتدا فکر می کردم.
به نظر می رسد من خوش شانس بودم که در بخشی از شهر که نسبتاً در امان بود پناه گرفتم، اما در راه خروج آنقدر ویرانی و اندوه دیدم.
دهانه‌های غول‌پیکر را در میان بلوک‌های آپارتمانی دیدیم، سوپرمارکت‌ها، مراکز پزشکی و مدارس را ویران کردند، حتی پناهگاه‌هایی را که مردم در آنجا به دنبال ایمنی بودند، ویران کردند.
ما در حال حاضر امن هستیم، اما نمی دانیم که آینده چه خواهد بود. وقتی بالاخره به اینترنت دسترسی پیدا کردم، با دیدن تصاویری از شهر عزیزم در شعله های آتش و همشهریانم زیر آوار شوکه شدم.
در اخبار، درباره بمباران تئاتر ماریوپل خواندم، جایی که بسیاری از خانواده‌های دارای فرزند به دنبال سرپناهی بودند و من فقط نمی‌توانم کلماتی را برای توصیف احساسی که در من ایجاد کرد، پیدا کنم. فقط میتونم بپرسم چرا
افرادی که با هم هستند شانس بیشتری برای زنده ماندن خواهند داشت، اما تعداد زیادی هستند که تنها هستند.
آنهایی که پیر و ضعیف هستند نمی توانند کیلومترها راه بروند تا آب و غذا پیدا کنند. چگونه آن را خواهند ساخت؟
چاره ای نداشتیم جز اینکه این همه عزیز را پشت سر بگذاریم.
تحمل فکر آنها و همه افراد دیگر هنوز هم سخت است.
دلم از نگرانی برای خانواده ام می سوزد.
سعی کردم دوباره به داخل بروم تا آنها را بیرون بیاورم، اما موفق نشدم.
الان هیچ خبری ازشون ندارم
نمی توانم به پیرزنی که دو هفته پیش در خیابان با او آشنا شدیم فکر نکنم.
او خوب راه نمی رفت و عینکش شکسته بود، بنابراین او هم چیز زیادی نمی دید.
او یک تلفن همراه کوچک بیرون آورد و پرسید که آیا می توانیم آن را برای او شارژ کنیم.
من سعی کردم این کار را با باتری ماشینم انجام دهم، اما موفق نشدم.
به او گفتم که شبکه تلفن قطع است و حتی اگر باتری داشته باشد نمی تواند با کسی تماس بگیرد.
او گفت: "می دانم که نمی توانم با کسی تماس بگیرم."
"اما شاید یک روز کسی بخواهد با من تماس بگیرد."
متوجه شدم که او تنهاست و تمام امیدش به تلفن بسته است.
شاید کسی سعی دارد با او تماس بگیرد.
شاید خانواده ام سعی می کنند با من تماس بگیرند. ما نمی دانیم.
تقریبا یک ماه از شروع این کابوس می گذرد و اوضاع هر روز بدتر می شود.
مردم در ماریوپول هر روز به دلیل گلوله باران، بمباران و به دلیل کمبود همه نیازهای اولیه - غذا، آب، مراقبت های بهداشتی می میرند.
غیرنظامیان بی گناه هر روز، هر ساعت و هر دقیقه با شرایط و سختی های غیرقابل تحمل مبارزه می کنند.
فقط بخش کوچکی از آنها موفق به فرار شده اند، اما تعداد زیادی هنوز آنجا هستند و در ساختمان های ویران شده یا در زیرزمین خانه های ویران بدون هیچ گونه حمایتی از بیرون پنهان شده اند.
چرا همه اینها هنوز برای مردم بی گناه اتفاق می افتد؟
بشریت تا چه حد اجازه خواهد داد این فاجعه ادامه یابد؟
ویدئوی MSF در ماریوپل را تماشا کنید:
همچنین بخوانید:
Emergency Live Even More… Live: دانلود برنامه رایگان جدید روزنامه شما برای IOS و Android
بحران اوکراین: خارکف، راننده نجات دو نفر را از زیر آوار یک خانه نجات داد
اوکراین تحت حمله، وزارت بهداشت به شهروندان در مورد کمک های اولیه برای سوختگی های حرارتی توصیه می کند
اوکراین تحت حمله، دستورات امدادگران به شهروندان در صورت ریزش ساختمان یا خانه
MSF: دسترسی به مناطقی که بیشترین آسیب را از جنگ در اوکراین داشته است