Mouth-to-mouth resuscitation: when to do it and how to do it

Mond-op-mondbeademing: wanneer en hoe?

By Cristiano Antonino On Juni 23, 2022

Mond-op-mondbeademing is een medische techniek die deel uitmaakt van de kunstmatige beademingstechnieken die, samen met andere methoden, BLS mogelijk maakt, wat staat voor 'Basic Life Support' (basisondersteuning voor vitale functies), dat wil zeggen een reeks handelingen die het mogelijk maken van eerste hulp aan personen die een trauma hebben opgelopen, bijvoorbeeld een auto-ongeluk, hartstilstand of elektrocutie

BLS bevat verschillende componenten:

beoordeling van de scène
beoordeling van de bewustzijnsstaat van de proefpersoon;
telefonisch hulp inschakelen;
ABC (beoordeling van doorgankelijkheid van de luchtwegen, aanwezigheid van ademhaling en hartactiviteit);
cardiopulmonale reanimatie (CPR): bestaande uit hartmassage en mond-op-mondbeademing;
anders basislevensondersteuning acties.

De staat van bewustzijn beoordelen

In noodsituaties is het eerste wat u moet doen - nadat u heeft vastgesteld dat het gebied geen verder risico voor de bediener of het slachtoffer vormt - de bewustzijnstoestand van de persoon beoordelen:

sta dicht bij het lichaam;
de persoon moet heel licht aan de schouders worden geschud (om verder letsel te voorkomen);
de persoon moet hardop worden geroepen (denk eraan dat de persoon, indien onbekend, doof kan zijn);
als de persoon niet reageert, wordt hij/zij gedefinieerd als bewusteloos: in dit geval mag geen tijd worden verspild en moet onmiddellijk worden verzocht aan de naasten om het medische noodnummer 118 en/of 112 te bellen;

begin ondertussen het ABC, dwz:

controleer of de luchtwegen vrij zijn van voorwerpen die de ademhaling belemmeren;
controleert of ademhaling aanwezig is;
controleer of hartactiviteit aanwezig is via halsslagader (nek) of radiale (puls) puls;
in afwezigheid van ademhaling en hartactiviteit, start cardiopulmonale reanimatie (CPR) manoeuvres.

Gebruik indien beschikbaar een automatisch/halfautomatisch Defibrillator, in staat om de hartverandering te beoordelen en de mogelijkheid om de elektrische impuls af te geven om cardioversie uit te voeren (terugkeer naar een sinusritme, dwz normaal).

Gebruik daarentegen geen manuele defibrillator als u geen arts bent: dit kan de situatie verergeren.

TRAINING: BEZOEK DE STAND VAN DMC DINAS MEDICAL CONSULTANTS IN EMERGENCY EXPO

Mond-op-mondbeademing

Voor elke 30 compressies van hartmassage is het noodzakelijk om 2 insufflaties met kunstmatige beademing te geven (verhouding 30:2).

Mond-op-mondbeademing bestaat uit de volgende stappen:

Leg het slachtoffer in rugligging (buik omhoog).
Het hoofd van het slachtoffer is naar achteren gedraaid.
Controleer de luchtwegen en verwijder eventuele vreemde voorwerpen uit de mondholte.

Als GEEN trauma wordt vermoed, til dan de kaak van het slachtoffer op door het hoofd naar achteren te buigen: dit voorkomt dat de tong van het slachtoffer de luchtweg blokkeert.

If spinal trauma wordt vermoed, maak geen roekeloze bewegingen: deze kunnen de situatie verergeren.

Sluit de neusgaten van het slachtoffer met uw duim en wijsvinger. Let op: vergeten de neus te sluiten maakt de hele operatie ondoeltreffend!

Adem normaal in en blaas lucht door de mond (of als dit niet mogelijk is, door de neus) van het slachtoffer, controleer of de ribbenkast omhoog staat.

Herhaal met een snelheid van 15-20 ademhalingen per minuut (een ademhaling elke 3 tot 4 seconden).

Het is essentieel dat het hoofd tijdens mond-op-mond insufflaties in hyperextensie blijft.

Een onjuiste luchtwegpositie stelt het slachtoffer bloot aan het risico dat lucht de maag binnendringt, waardoor gemakkelijk oprispingen ontstaan.

Dat laatste wordt ook veroorzaakt door de kracht waarmee men blaast: te hard blazen brengt lucht in de maag.

Mond-op-mondbeademing omvat het geforceerd inblazen van lucht in het ademhalingssysteem van het slachtoffer, met behulp van een masker of mondstuk.

Als er waarschijnlijk geen masker of mondstuk is, kan een filterbarrière bestaande uit een lichte katoenen zakdoek worden gebruikt om de hulpverlener te beschermen tegen direct contact met de mond van het slachtoffer, vooral als deze bloedende wonden heeft.

De nieuwe richtlijnen van 2010 waarschuwen de hulpverlener voor de risico's van hyperventilatie: overmatige verhoging van de intrathoracale druk, risico op inblazen van lucht in de maag, verminderde veneuze terugkeer naar het hart; daarom mogen insufflaties niet overmatig krachtig zijn, maar een hoeveelheid lucht uitstoten die niet groter is dan 500-600 cm³ (een halve liter, in een tijd van maximaal één seconde).

De lucht die de hulpverlener vóór insufflatie inademt, moet zo 'puur' mogelijk zijn, dwz een zo hoog mogelijk percentage zuurstof bevatten: daarom moet de hulpverlener zijn of haar hoofd tussen de insufflaties door het hoofd opheffen om op voldoende afstand in te ademen zodat hij of zij niet de lucht inademt die wordt uitgestoten door het slachtoffer, die een lagere zuurstofdichtheid heeft, of zijn of haar eigen (rijk aan kooldioxide).

Reanimatie moet altijd beginnen met compressies, behalve in het geval van trauma of als het slachtoffer een kind is: in deze gevallen beginnen we met 5 insufflaties en gaan we normaal verder met afwisselende compressies-insufflaties.

Bij een trauma wordt namelijk aangenomen dat er onvoldoende zuurstof in de longen van het slachtoffer aanwezig is om een efficiënte bloedcirculatie te verzekeren; reden te meer om als voorzorgsmaatregel met insufflaties te beginnen als het slachtoffer een kind is, aangezien wordt aangenomen dat een kind, in goede gezondheid, een hartstilstand heeft door oorzaken die waarschijnlijker door een trauma zijn veroorzaakt of een vreemd lichaam dat in de luchtwegen is terechtgekomen.

Bij gelijktijdig uitblijven van de hartslag zal de zorgverlener na elke 30 compressies van de hartmassage - indien alleen - de massage onderbreken om 2 insufflaties met kunstmatige beademing toe te dienen (mond-op-mond of met een masker of mondstuk).

Aan het einde van de tweede insufflatie onmiddellijk hervatten met hartmassage.

De verhouding van hartcompressies tot insufflaties - in het geval van een enkele operator - is dus 30:2.

Als er twee operators zijn, kan kunstmatige beademing tegelijkertijd met hartmassage worden uitgevoerd.

Wanneer niet reanimeren?

Niet-medische hulpverleners (degenen die gewoonlijk op de ambulances) kan alleen de dood vaststellen en dus geen manoeuvres initiëren, alleen

bij uitwendig zichtbare, gedecerebreerde hersenmaterie (bijvoorbeeld bij trauma);
in geval van onthoofding;
in het geval van verwondingen die totaal onverenigbaar zijn met het leven;
in het geval van een verkoold onderwerp
in het geval van een onderwerp in rigor mortis.

Nieuwe wijzigingen in de AHA-handleidingen over mond-op-mondbeademing

De meest recente wijzigingen (zoals kan worden geverifieerd in de AHA-handleidingen) hebben betrekking op volgorde in plaats van procedures.

Ten eerste is de nadruk op vroege hartmassage, die belangrijker wordt geacht dan vroege oxygenatie, toegenomen.

De volgorde is daarom veranderd van ABC (open luchtweg, ademhaling en circulatie) naar CAB (circulatie, open luchtweg en ademhaling):

men begint met de 30 borstcompressies (die binnen 10 seconden na herkenning van het hartblok moeten beginnen);
u gaat verder met de luchtwegopeningsmanoeuvres en vervolgens met de beademing.

Dit vertraagt de eerste beademing slechts met ongeveer 20 seconden, wat het succes van de reanimatie niet nadelig beïnvloedt.

Bovendien is de GAS-fase geëlimineerd (in de beoordeling van het slachtoffer) omdat er sprake kan zijn van pijnlijke ademhaling (hijgen) die door de hulpverlener wordt gevoeld als een gevoel van adem op de huid (Sento) en hoorbaar (Ascolto), maar die resulteert niet in effectieve longventilatie omdat het krampachtig, oppervlakkig en zeer laagfrequent is.

Kleine veranderingen hebben betrekking op de frequentie van borstcompressies (van ongeveer 100/min tot ten minste 100/min) en het gebruik van cricoïddruk om maaginsufflatie te voorkomen: cricoïddruk moet worden vermeden omdat het niet effectief is en schadelijk kan zijn bij het inbrengen van geavanceerde beademingsapparatuur zoals endotracheale buizen etc. moeilijker.

Laterale veiligheidspositie

Als de ademhaling terugkeert, maar de patiënt nog steeds bewusteloos is en er geen trauma wordt aangenomen, moet de patiënt in de laterale veiligheidspositie worden geplaatst.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Dit wordt gedaan door één knie te buigen en de voet van hetzelfde been onder de knie van het andere been te brengen.

De arm tegenover het gebogen been moet over de grond worden geschoven totdat deze loodrecht op de romp staat.

De andere arm moet op de borst worden geplaatst, zodat de hand over de zijkant van de nek gaat.

Vervolgens moet de hulpverlener aan de kant gaan staan waar de arm niet naar buiten is gestrekt, zijn of haar arm tussen de door de benen van de patiënt gevormde boog plaatsen en met de ander het hoofd vastpakken.

Rol de patiënt voorzichtig met de knieën op de zijkant van de buitenste arm, terwijl u de beweging van het hoofd begeleidt.

Het hoofd moet dan in hyperextensie worden gehouden en in deze positie worden gehouden door de hand van de arm die de grond niet raakt onder de wang te plaatsen.

Het doel van deze houding is om de luchtwegen vrij te houden en plotselinge jets of overgeven van het afsluiten van de ademhalingsholte en het binnendringen van de longen, waardoor hun integriteit wordt aangetast.

Met de zijdelingse veiligheidspositie wordt eventueel uitgestoten vloeistof uit het lichaam verdreven.

RADIO VAN REDDINGSWERKERS IN DE WERELD? BEZOEK DE EMS-RADIOSTAND OP EMERGENCY EXPO

Eerste hulp bij kinderen en zuigelingen: de verschillen in mond-op-mond- en pediatrische BLS

De methode voor BLS bij kinderen van 12 maanden tot 8 jaar is vergelijkbaar met die voor volwassenen.

Er zijn echter verschillen, die rekening houden met de lagere longcapaciteit van kinderen en hun snellere ademhaling.

Bovendien moet eraan worden herinnerd dat compressies minder diep moeten zijn dan bij volwassenen.

Men begint met 5 insufflaties, alvorens over te gaan tot hartmassage, die een verhouding van compressies tot insufflaties van 15:2 heeft.

Afhankelijk van de corpulentie van het kind kunnen compressies worden uitgevoerd met beide ledematen (bij volwassenen), slechts één ledemaat (bij kinderen), of zelfs slechts twee vingers (wijs- en middelvinger ter hoogte van het processus xiphoid bij zuigelingen).

Ten slotte moet eraan worden herinnerd dat, aangezien de normale hartslag bij kinderen hoger is dan bij volwassenen, men in aanwezigheid van een kind met bloedsomloopactiviteit met een hartslag van minder dan 60 pulsen/min, moet handelen zoals in het geval van een hartstilstand .