State of minimally consciousness: evolution, awakening, rehabilitation

Stan minimalnej świadomości: ewolucja, przebudzenie, rehabilitacja

By Krystiana Antonina On Czerwiec 1, 2022

„Stan minimalnej świadomości” (zwany również „stanem minimalnej świadomości”) odnosi się w medycynie do odmiennego stanu świadomości zdefiniowanego przez minimalne zachowanie, które demonstruje świadomość siebie i/lub środowiska, aczkolwiek mniej niż normalnie

Dyfuzja stanu minimalnej świadomości

Częstość występowania stanu wegetatywnego szacuje się na 0.7-1.1/100,000 2 mieszkańców; rozpowszechnienie wynosi 3-100,000/XNUMX XNUMX mieszkańców.

Około jedna trzecia stanów wegetatywnych ma pochodzenie traumatyczne.

Spośród dwóch trzecich pochodzenia nieurazowego (niedokrwienny lub krwotoczny udar mózgu, zapalenie mózgu, niedotlenienie) prawie 50% to niedotlenienie mózgu.

Czym jest świadomość?

Odkąd człowiek zaczął rozumować o sobie, odpowiedzi na to pytanie były najróżniejsze, w zależności od dziedziny, np. religijnej czy filozoficznej.

Mówiąc neurologicznie, świadomość jest tym składnikiem istoty ludzkiej, charakteryzującym się dwiema częściami:

czujność: charakteryzuje się stanem czuwania, który niekoniecznie wiąże się ze świadomością tego, co dzieje się w otaczającym nas świecie;
świadomość: składa się ze świadomości otaczającego nas świata i, w najbardziej rozwiniętym stanie, własnej istoty.

U zdrowego podmiotu (osoby o pełnej świadomości) oba składniki są normalne, podczas gdy u pacjenta w stanie minimalnej świadomości te składniki są zmienione i czasowo niestałe: świadomość może zmieniać się w ciągu dnia.

Stan minimalnej świadomości może być dwojakiego rodzaju:

ostry stan minimalnej świadomości: łatwiej odwracalny;
przewlekły stan minimalnej świadomości: utrudniony powrót pacjenta do stanu pełnej świadomości.

Przyczyny stanu minimalnej świadomości

Do najczęstszych przyczyn należą udary mózgowe i urazy mózgu prowadzące do śpiączki, których ewolucja może reprezentować stan minimalnej świadomości.

Anatomiczne korelaty świadomości utożsamiane są z:

wstępująca substancja siatkowata, która jest głównie odpowiedzialna za poziom świadomości;
półkule mózgu, wyższe funkcje poznawcze i siedziba treści.

Każda szkodliwość fizykochemiczna, która bezpośrednio lub pośrednio wpływa na te struktury, może wywołać śpiączkę i późniejszą możliwą ewolucję do stanu wegetatywnego lub stanu minimalnej świadomości.

Śpiączka, stan wegetatywny i stan minimalnej świadomości

Stan minimalnej świadomości jest uważany za możliwą ewolucję stanu śpiączki, jako alternatywę dla stanu wegetatywnego lub jako możliwą ewolucję stanu wegetatywnego.

Na ogół stany wegetatywne lub stany minimalnej świadomości pojawiają się około 30 dni po rozpoczęciu śpiączki, ale nie jest to bynajmniej stała reguła.

Dokładna definicja tego terminu była zawsze przedmiotem wielu dyskusji w literaturze naukowej, zwłaszcza biorąc pod uwagę aspekty wspólne ze stanem wegetatywnym, z którym wykazuje minimalne różnice, które jednak stają się ważne, jeśli chodzi o rokowanie (lepsze w stanie minimalnie świadomym niż w stanie wegetatywnym) oraz w leczeniu, które należy zastosować; ponadto, w porównaniu ze stanem wegetatywnym, reakcje osobnika z minimalną świadomością na leczenie są średnio lepsze.

Od stanu wegetatywnego do stanu minimalnej świadomości: poprawiona skala wychodzenia ze śpiączki (CRS-R)

Odróżnienie stanu minimalnej świadomości od stanu wegetatywnego ma zasadnicze znaczenie dla planowania spersonalizowanego projektu rehabilitacyjnego zorientowanego na maksymalną możliwą regenerację funkcjonalną, pomimo ciężkiego uszkodzenia mózgu.

Ocenę przejścia do stanu minimalnej świadomości dokonują specjaliści z multidyscyplinarnego zespołu, który podąża za pacjentem, dla którego niezbędna jest znajomość wspólnego języka, czyli posługiwanie się wspólnymi narzędziami oceny o określonej interpretacji.

Wśród najczęściej stosowanych jest skodyfikowana od ponad dekady w USA skala wychodzenia ze śpiączki (CRS-R), od kilku lat dostępna również we włoskiej wersji, zatwierdzona przez SIMFER (Włoskie Towarzystwo Medycyny Fizycznej i Rehabilitacji). oraz SIRN (Włoskie Towarzystwo Rehabilitacji Neurologicznej).

Charakterystyka pacjenta z minimalną świadomością

Temat z minimalną responsywnością

ma oczy otwarte spontanicznie lub – jeśli trzyma je zamknięte – otwiera je, gdy jest odpowiednio stymulowane;
patrzy egzaminatorowi w twarz;
podąża wzrokiem za bodźcem wzrokowym (np. światłem);
na ogół nie mówi ani nie wydaje nieistotnych dźwięków;
potrafi udzielić celowej odpowiedzi na proste polecenie słowne lub na imitację, np. uścisnąć dłoń, poruszyć palcem;
może wykonywać proste, celowe ruchy, w tym ruchy afektywne lub zachowanie, ogólnie ma zdolność przełykania lub – jeśli ją utracił – potencjalnie ma zdolność do jej odzyskania.

Diagnoza

Diagnoza jest możliwa na podstawie badania lekarskiego (wywiad i badanie obiektywne).

Ponadto, za pomocą funkcjonalnego obrazowania metodą rezonansu magnetycznego, można ocenić reakcję podmiotu na znane sygnały, takie jak nazywanie go po imieniu.

Terapia w stanie minimalnej świadomości

W stanie minimalnej świadomości, oprócz możliwego uszkodzenia mózgu, które doprowadziło do śpiączki, występuje niedobór dopaminy, ważnego neuroprzekaźnika dla układu nerwowego.

Niektóre leki, takie jak agoniści receptora dopaminy, są obecnie testowane.

W obiecującym badaniu z 2009 r. na jednym pacjencie Fridman i in. pokazał, jak poprzez podanie apomorfiny, agonisty dopaminy, pacjent odzyskał zdolność poruszania kończynami na żądanie i odpowiadania na pytania tak/nie, czego nie był w stanie zrobić przed podaniem apomorfiny.

Następnie nastąpiło całkowite odzyskanie funkcji świadomości i znaczne odzyskanie zdolności funkcjonalnych, utrzymujące się nawet po odstawieniu apomorfiny.

Podobne posty

Wydatki na opiekę zdrowotną we Włoszech: rosnące obciążenie gospodarstw domowych

Kwiecień 11, 2024

Alert wolierowy: między ewolucją wirusa a ryzykiem dla ludzi

Kwiecień 4, 2024

Dzień na żółto przeciwko endometriozie

Mar 28, 2024

Nadzieja i innowacja w walce z rakiem trzustki

Mar 27, 2024

Po podaniu maksymalnej dawki obserwowano łagodną dyskinezę (zmiany ruchowe, takie jak sztywność, trudności w rozpoczynaniu ruchu, spowolnienie motoryczne oraz ruchy mimowolne i (lub) nadmierne).

Wśród badaczy dyskutuje się obecnie o przewlekłym podawaniu substancji przeciwbólowych, ponieważ pacjenci ci mogą odczuwać ból, ponieważ pozostało im minimum świadomości.

Stan minimalnej świadomości: ewolucja i prognoza

Pacjenci w przewlekłym stanie minimalnej świadomości prawdopodobnie nie osiągną znacznej poprawy z biegiem czasu, w przeciwieństwie do pacjentów w ostrym stanie minimalnej świadomości, którzy mogą faktycznie powrócić do stanu zbliżonego do normalnego.

Niestety, bardzo trudno jest przewidzieć, jak może wyglądać ewolucja pacjenta w stanie minimalnej świadomości: w wielu przypadkach uszkodzenie jest nieodwracalne, ale w literaturze śledzono jeden przypadek, który „obudził się” wiele lat później. uraz (Terry Wallis).

Pogarszające się elementy rokowania to:

wysoka gorączka;
urazy odleżynowe;
poprzednie operacje tracheotomii;
nawracające infekcje;
początkowe niepełnosprawności (przed wydarzeniem);
zły ogólny stan zdrowia pacjenta (np. nadciśnienie, otyłość lub cukrzyca);
zaawansowany wiek pacjenta.

Elementy poprawiające rokowanie to:

miłość i ciepło przyjaciół i krewnych pacjenta;
bierna mobilizacja pacjenta;
brak odleżyn;
wytrwały nadzór lekarski;
brak początkowej niepełnosprawności (przed wydarzeniem);
dobry ogólny stan zdrowia pacjenta (normalna waga, sprawność fizyczna);
młodszy wiek pacjenta.

U pacjentów z minimalną świadomością, mimo że następuje szczątkowy powrót przytomności, utrzymują się poważne deficyty poznawcze i ruchowe z niezdolnością do wykonywania czynności życia codziennego, odpowiedniej komunikacji i wyrażenia zgody na leczenie.

Nietrzymanie zwieraczy i karmienie na ogół przez zgłębnik oznacza, że pacjenci ci są całkowicie zależni od członków rodziny.

Ostry pacjent, który powraca do stanu pełnej lub częściowej świadomości, może poprawić się fizycznie poprzez określone interwencje rehabilitacyjne.

Resuscytacja i intensywna terapia w ostrej fazie uszkodzenia mózgu są niezwykle ważne dla rokowania i stanowią w efekcie pierwszą fazę rehabilitacji pourazowej głowy, a częstość i nasilenie późnych problemów zależy w dużej mierze od wczesnych wyborów terapeutycznych.

Leczenie i rehabilitacja

Podejście rehabilitacyjne zespołu fizjoterapeutyczno-pielęgniarskiego musi przede wszystkim obejmować ocenę uszkodzenia mózgu poprzez określenie za pomocą różnych badań instrumentalnych jego rodzaju, rozległości i umiejscowienia, a tym samym uwydatnienie krwiaków śródmózgowych i zewnątrzmózgowych, rozmiękczenia mózgu, obrzęku z następczym nadciśnieniem wewnątrzczaszkowym i przepukliny przeznamiotowe.

Każde leczenie rehabilitacyjne musi ograniczać uszkodzenie pierwotne, zapobiegając jego rozszerzeniu na sąsiednie lub zależne obszary funkcjonalne, zapobiegać uszkodzeniom wtórnym, zapobiegać uszkodzeniom trzeciorzędowym, zmniejszać potencjał patologiczny i wzmacniać potencjał zdrowotny, a także musi koniecznie obejmować nie tylko pacjenta, ale także zdrowie, rodzinę i środowisko społeczne.

W ostrej fazie leczenie musi mieć na celu promowanie przebudzenia z

bodźce czuciowe i czuciowe, najpierw elementarne, a później bardziej wyrafinowane w odniesieniu do przedchorobowej osobowości pacjenta;
techniki facylitacji nerwowo-mięśniowej, które poprzez stymulację esteroceptorów i proprioceptorów odruchowo stwarzają warunki ułatwiające lub hamujące skurcz niektórych grup mięśni;
prawidłowe postawy, prawidłowe zmiany postawy i prawidłowe ruchy.

W tym celu uważa się, że przydatne jest kontynuowanie leczenia rehabilitacyjnego za pomocą technik mających na celu maksymalne wywołanie potencjałów szczątkowych w celu lepszej adaptacji jednostki do siebie i świata.

Niewyobrażalny postęp można zatem osiągnąć dzięki plastyczności wciąż nienaruszonego ośrodkowego układu nerwowego.

Jest to jednak możliwe tylko wtedy, gdy środowisko jest wczesne, bogato i odpowiednio stymulujące.

Celem leczenia jest odbudowa integralności funkcjonalnej mózg-środowisko za pomocą prawidłowych, intensywnych, ciągłych i częstych bodźców środowiskowych, mających na celu wywołanie pełnego potencjału rozwojowego pacjenta, począwszy od poziomu funkcjonalnego pozostającego po zdarzeniu traumatycznym w różne obszary, aby jego czynności zmysłowo-ruchowe były zawsze kontrolowane, wzbogacane i dostosowywane.