Wentylacja mechaniczna (zwana również wentylacją sztuczną lub wentylacją wspomaganą) odnosi się do wspomagania oddychania dla osób, które są częściowo lub całkowicie niezdolne do oddychania spontanicznego; wentylacja mechaniczna uzupełnia lub całkowicie zastępuje pracę mięśni wdechowych poprzez dostarczenie energii potrzebnej do zapewnienia odpowiedniej objętości gazu do płuc (tlenoterapia)

Wentylacja mechaniczna jest w wielu przypadkach zabiegiem ratującym życie i jest szeroko stosowana, zwłaszcza na oddziałach intensywnej opieki medycznej z najbardziej krytycznymi pacjentami; jednak nie jest całkowicie wolny od ryzyka i komplikacji.

Wentylacja mechaniczna jest wskazana w przypadku różnych warunków, w tym:

• Niewydolność oddechowa (ARDS)
• bezdech związany z zatrzymaniem oddechu;
• ciężka i ostra astma;
• ostra lub przewlekła kwasica oddechowa;
• ciężkie niedociśnienie;
• umiarkowana/ciężka hipoksemia;
• choroby neurologiczne, takie jak dystrofia mięśniowa.

Istnieją dwa główne rodzaje wentylacji mechanicznej

• Wentylacja mechaniczna podciśnieniowa: jest to najstarszy rodzaj, jest stała i odbywa się na ogół za pomocą systemu podciśnieniowej wentylacji, dzięki komorze powietrznej otaczającej klatkę piersiową, takiej jak tzw. ciśnienie umożliwiające zassanie powietrza do dróg oddechowych i płuc;
• wentylacja mechaniczna nadciśnieniowa: jest to obecnie najnowocześniejszy i najczęściej stosowany rodzaj wentylacji; jest tymczasowa i polega na zastosowaniu systemów nadciśnieniowych, takich jak respirator lub rytmiczne ręczne sprężanie zbiornika powietrza wzbogaconego tlenem, takiego jak Ambu balon lub tzw. balon tam iz powrotem, podłączony do dróg oddechowych pacjenta.

Biorąc pod uwagę anatomię dróg oddechowych, które dzielą pierwszy przewód z układem pokarmowym oraz okoliczności, w których stosowana jest wentylacja wspomagana (pacjent zwykle wykazuje spadek czujności lub stopnia przytomności), konieczne są dodatkowe działania, aby zapewnić płynny przepływ powietrza do dróg oddechowych i aby uniknąć wdmuchiwania gazu do żołądka i wynikającego z tego wymioty odruch, którego przerażającym powikłaniem jest wdychanie substancji stałych lub płynnych do dróg oddechowych oraz zespół zaburzeń oddechowych odbytu.

Ten rodzaj wentylacji określany jest jako inwazyjny

Z reguły izolację dróg oddechowych i bezpośrednie połączenie ze źródłem dodatniego ciśnienia uzyskuje się przez wprowadzenie kaniuli do krtani przez nos lub usta albo przez tracheotomię.

W innych przypadkach można zastosować proste manewry dróg oddechowych lub maskę krtaniową, która zastępuje rurkę dotchawiczą.

NOSZE, WENTYLATORY PŁUC, KRZESŁA EWAKUACYJNE: SPENCER PRODUCTS NA PODWÓJNYM STOISKU NA EMERGENCY EXPO

Jeżeli pacjent nie wymaga ochrony dróg oddechowych i nie ma przeszkód w przepływie powietrza, możliwa jest nieinwazyjna wentylacja mechaniczna

Sztuczna wentylacja jest często interwencją ratującą życie, ale nie jest pozbawiona poważnych powikłań, takich jak odma opłucnowa, uszkodzenie dróg oddechowych lub pęcherzyków płucnych oraz zakaźne zapalenie płuc.

Będąc kamieniem węgielnym intensywnej terapii, sztuczna wentylacja u pacjentów w stanie krytycznym i całkowicie zależna od wspomagania wentylacji rodzi poważne pytania etyczne, czy powinna być stosowana u pacjentów w bardzo podeszłym wieku, z chorobami nieuleczalnymi lub tak ciężkimi, że stanowi formę daremne traktowanie.

Maszyny podciśnieniowe

Stalowe płuco, znane również jako zbiornik Drinker and Shaw, zostało opracowane w 1929 roku i było jedną z pierwszych maszyn podciśnieniowych do długotrwałej sztucznej wentylacji.

Został następnie udoskonalony i szeroko stosowany w XX wieku w epidemii polio, która nękała planetę w latach 20. XX wieku.

Jest to właściwie rodzaj cysterny, w której pacjent jest dosłownie zamknięty do szyja, gdzie przez gumową osłonę głowa wystaje, a drogi oddechowe mają bezpośredni kontakt z otaczającym powietrzem.

Za pomocą mieszków wewnątrz spłuczki powstaje podciśnienie, klatka piersiowa rozszerza się i powstaje podciśnienie w drogach oddechowych pacjenta, a powietrze z otoczenia na skutek różnicy ciśnień przedostaje się do dróg oddechowych i płuc.

Przerwanie funkcji miecha wraz z powrotem do pozycji wyjściowej umożliwia bierne opróżnianie płuc.

Stalowe płuco nie robi więc nic innego, jak tylko odtwarza mechanikę oddechową, która jest obserwowana w normalnych warunkach, a którą miopatia lub neuropatia uniemożliwia z powodu niewystarczającej funkcji mięśni klatki piersiowej.

Jednym z dużych problemów jest to, że brzuch znajduje się również w zbiorniku i w konsekwencji również rozszerza się podczas działania miechów i powoduje sekwestrację krwi poprzez zmniejszenie powrotu żylnego do prawego serca, co jest szczególnie niebezpieczną sytuacją u pacjentów z hipowolemią, gdzie może wystąpić znaczny spadek ciśnienia krwi.

Obecnie systemy podciśnieniowe są nadal w użyciu, głównie u pacjentów z niewystarczającymi mięśniami klatki piersiowej, jak w przypadku polio.

Używana maszyna nazywana jest pancerzem oddechowym, jeśli jest wykonana z metalowej skorupy, natomiast nazywana jest Poncho Lung, jeśli jest wykonana z lżejszych materiałów, a szczelność gwarantuje kurtka zewnętrzna.

W obu przypadkach zajęty jest tylko obszar klatki piersiowej, z zajęciem rąk i nóg, co pozwala pacjentowi swobodnie się poruszać.

Maszyny nadciśnieniowe

Nowoczesne wentylatory nadciśnieniowe wywodzą się z urządzeń używanych podczas II wojny światowej do wspomagania wentylacji pilotów samolotów wojskowych na wysokości.

Respirator działa poprzez wdmuchiwanie mieszanin gazów (zwykle powietrza i tlenu) pod dodatnim ciśnieniem do dróg oddechowych pacjenta.

Wydech umożliwia powrót ciśnienia respiratora do poziomu ciśnienia atmosferycznego oraz elastyczny powrót płuc i klatki piersiowej.

Jeśli wspomaganie oddychania ma być podtrzymane przez długi czas, zwykle stosuje się tracheotomię i wprowadzenie rurki do tchawicy przez szyję.

Wentylacja mechaniczna, wskazania do stosowania

Wentylacja sztuczna jest wskazana w interwencjach chirurgicznych polegających na kuraryzacji pacjenta, w wyniku której dochodzi do paraliżu mięśni oraz gdy spontaniczny oddech pacjenta nie jest w stanie utrzymać funkcji życiowych.

Choroby leczone sztuczną wentylacją to

• ostre uszkodzenie płuc (w tym ARDS i uraz)
• bezdech z zatrzymaniem oddechu, w tym przypadki zatrucia
• nawroty przewlekłej choroby płuc (POChP)
• ostra kwasica oddechowa z ciśnieniem parcjalnym dwutlenku węgla (pCO2) > 50 mmHg i pH < 7.25
• paraliż przepony przez zespół Guillain-Barré, miastenia gravis, ostre napady dystrofii mięśniowej lub stwardnienia zanikowego bocznego, rdzeniowy uszkodzenie rdzenia lub działanie środków znieczulających lub zwiotczających mięśnie
• wzmożona praca mięśni oddechowych, objawiająca się nadmiernym przyspieszonym oddechem, powrotem nadobojczykowym i międzyżebrowym oraz dużymi ruchami ściany brzucha
• niedotlenienie z tętniczym ciśnieniem parcjalnym tlenu (PaO2) < 55 mmHg pomimo suplementacji tlenem (wysoki FiO2 w wdmuchiwanym powietrzu)
• niedociśnienie i wstrząs, jak w zastoinowej niewydolności serca lub podczas sepsy.

Systemy wentylacji

Wentylację można podzielić na dwa główne typy:

1. A) wentylacja ręczna:

• balon samorozprężny (AMBU)
• balon do przodu i do tyłu (lub urządzenie w kształcie litery T)

1. B) wentylacja mechaniczna. Wentylatory mechaniczne dzielą się na

• przenośne wentylatory, które są małe, prymitywne i zasilane pneumatycznie lub elektrycznie z sieci lub akumulatorów.
• wentylatory do intensywnej terapii. Respiratory te są większe i wymagają jedynie bezpośredniego zasilania z sieci (chociaż wszystkie wyposażone są w baterię umożliwiającą transport pacjenta w obrębie szpitala lub tymczasowe zasilanie w przypadku zaniku energii). Urządzenia te są również bardziej złożone i umożliwiają kontrolę wielu parametrów wentylacji. Ponadto najnowsze modele oferują grafikę w czasie rzeczywistym, aby wizualnie ocenić wpływ respiratorów na przepływy i ciśnienie w drogach oddechowych.
• Respiratory do intensywnej terapii noworodków. Przeznaczone są do wentylacji wcześniaków i mają wyższą rozdzielczość kontroli parametrów wentylacji.
• wentylatory nadciśnieniowe. Przyrządy te przeznaczone są do wentylacji nieinwazyjnej, w tym w warunkach domowych do leczenia bezdechu obturacyjnego.

Zagrożenia i komplikacje związane z wentylacją mechaniczną

Wentylacja mechaniczna to bezpieczny zabieg; wiąże się jednak z pewnym ryzykiem, w tym:

• uszkodzenie pęcherzyków płucnych
• obrzęk płuc;
• utrata środka powierzchniowo czynnego;
• pęcherzykowa utrata krwi;
• zapadnięcie się pęcherzyka;
• zanik mięśnia przepony;
• barotrauma płuc (częsta): z odmą opłucnową, odmą śródpiersia, odmą otrzewnową i/lub rozedmą podskórną;
• zmniejszona ruchliwość rzęsek dróg oddechowych;
• zwiększone ryzyko zapalenia płuc.

Czytaj także:

Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida

Wentylacja ręczna - 5 rzeczy, o których należy pamiętać

Środki przeciwlękowe i uspokajające: rola, funkcja i zarządzanie z intubacją i wentylacją mechaniczną

FDA zatwierdza Recarbio w leczeniu bakteryjnego zapalenia płuc nabytego w szpitalu i związanego z wentylatorem

Wentylacja płuc w karetkach pogotowia: wydłużenie czasu pobytu pacjenta, niezbędne reakcje doskonałości

Torba Ambu: charakterystyka i sposób korzystania z samorozprężającego się balonu

AMBU: Wpływ wentylacji mechanicznej na skuteczność RKO

Zwiększone diagnozy zaburzeń psychicznych u dzieci po inwazyjnej wentylacji mechanicznej (IMV)

Jak wykonać nieinwazyjną wentylację dodatnim ciśnieniem?

Unieruchomienie kręgosłupa za pomocą deski na kręgosłup: cele, wskazania i ograniczenia stosowania

Źródło:

Medycyna online