Emergency Live | Effective Airway Management and Ventilation: 10 Tips

Podstawowe zabiegi resuscytacyjne (BTLS) i zaawansowane zabiegi resuscytacyjne (ALS) u pacjenta urazowego

By Krystiana Antonina On 12 maja 2022 r.

Basic trauma life support (BTLS): basic trauma life support (stąd akronim SVT) to protokół ratunkowy powszechnie stosowany przez ratowników i mający na celu pierwsze leczenie poszkodowanych, którzy doznali urazu, tj. zdarzenia spowodowanego znaczną ilością energii działając na organizm powodując uszkodzenia

Ratunek ten jest więc skierowany nie tylko do ofiar wielu urazów, które ucierpiały np. w wypadkach drogowych, ale także do ran utoniętych, porażonych prądem, poparzonych czy postrzałowych, gdyż we wszystkich tych przypadkach obrażenia spowodowane są rozproszeniem energii na ciele.

SVT i BTLF: Złota godzina, prędkość ratuje życie

Mniej więcej minuta jest dla pacjenta różnicą między życiem a śmiercią: jest to jeszcze bardziej prawdziwe w przypadku pacjentów, którzy doznali ciężkiej traumy: czas między zdarzeniem urazowym a ratunkiem ma ogromne znaczenie, ponieważ oczywiście krótszy odstęp czasowy od zdarzenia do interwencji, tym większa szansa, że osoba po traumie przeżyje lub przynajmniej dozna najmniejszych możliwych szkód.

Z tego powodu ważna jest koncepcja złotej godziny, która podkreśla, że czas pomiędzy zdarzeniem a interwencją medyczną nie powinien być dłuższy niż 60 minut, po przekroczeniu którego następuje wyraźny wzrost szans na nieuratowanie pacjenta życie.

Jednak wyrażenie „złota godzina” niekoniecznie odnosi się do godziny, ale wyraża ogólną koncepcję, że „im wcześniej podjęte zostaną działania, tym większa szansa na uratowanie życia pacjenta”.

Elementy dynamiki traumy poważnej

Gdy obywatel dzwoni pod Jednolity Numer Alarmowy, operator zadaje mu kilka pytań dotyczących dynamiki zdarzenia, które służą do

ocenić ciężkość urazu
ustalić kod pierwszeństwa (zielony, żółty lub czerwony);
w razie potrzeby wyślij ekipę ratowniczą.

Istnieją elementy, które przewidują przypuszczalnie większe nasilenie traumy: elementy te nazywane są „elementami dużej dynamiki”.

Głównymi elementami głównej dynamiki są

wiek pacjenta: wiek poniżej 5 lat i powyżej 55 lat ogólnie wskazuje na większe nasilenie;
gwałtowność uderzenia: zderzenie czołowe lub wyrzucenie osoby z przedziału pasażerskiego są na przykład oznakami większej dotkliwości;
kolizja między pojazdami o przeciwnych rozmiarach: rower/ciężarówka, samochód/pieszy, samochód/motocykl to przykłady zwiększonej dotkliwości;
osoby zabite w tym samym pojeździe: podnosi to hipotetyczny poziom dotkliwości;
skomplikowane wydobycie (przewidywany czas wydobycia powyżej dwudziestu minut): jeżeli osoba jest uwięziona np. między blachami, hipotetyczny poziom grawitacji wzrasta;
upadek z wysokości większej niż 3 metry: podnosi to hipotetyczny poziom dotkliwości;
rodzaj wypadku: uraz prądem elektrycznym, bardzo rozległe oparzenia II lub III stopnia, utonięcie, rany postrzałowe to wypadki, które podnoszą hipotetyczny poziom ciężkości;
rozległy uraz: uraz wielonarządowy, odsłonięte złamania, amputacje, to wszystkie urazy, które podnoszą stopień nasilenia;
utrata przytomności: jeśli jeden lub więcej osobników ma utratę przytomności lub nieoperacyjne zatrzymanie dróg oddechowych i/lub zatrzymanie akcji serca i/lub zatrzymanie płuc, poziom ciężkości jest znacznie podwyższony.

Cele operatora telefonicznego

Celami operatora telefonicznego będą:

interpretować opis incydentu i objawów klinicznych, które często są przedstawiane nieprecyzyjnie przez dzwoniącego, który oczywiście nie zawsze będzie miał wykształcenie medyczne;
jak najszybciej zrozumieć powagę sytuacji
wysłać najodpowiedniejszą pomoc (jedna karetka? dwie ambulanse? Wysłać jednego lub więcej lekarzy? Wyślij też straż pożarną, karabinierów lub policję?);
uspokój obywatela i wyjaśnij mu na odległość, co może zrobić w oczekiwaniu na pomoc.

Cele te są łatwe do określenia, ale bardzo złożone ze względu na podekscytowanie i emocje rozmówcy, który często ma do czynienia z traumatycznymi zdarzeniami lub sam był w nich zaangażowany, a zatem jego własny opis tego, co się wydarzyło, może być fragmentaryczny i zmieniony (np. w przypadku wstrząsu mózgu, używania alkoholu lub narkotyków).

SVT i BTLF: urazy pierwotne i wtórne

W tego typu zdarzeniach uszkodzenia można podzielić na uszkodzenia pierwotne i wtórne:

uszkodzenie pierwotne: jest to uszkodzenie (lub uszkodzenia), które jest bezpośrednio spowodowane przez uraz; na przykład w wypadku samochodowym głównym uszkodzeniem, jakie może doznać dana osoba, mogą być złamania lub amputacje kończyn;
uszkodzenie wtórne: jest to uszkodzenie, które pacjent doznaje w wyniku urazu; w rzeczywistości energia urazu (kinetyczna, cieplna itp.) działa również na narządy wewnętrzne i może powodować mniej lub bardziej poważne uszkodzenia. Najczęstszymi uszkodzeniami wtórnymi mogą być niedotlenienie (brak tlenu), niedociśnienie (obniżenie ciśnienia krwi z powodu wystąpienia stanu szoku), hiperkapnia (wzrost dwutlenku węgla we krwi) i hipotermia (obniżenie temperatury ciała).

Protokoły SVT i BTLF: łańcuch przeżycia urazów

W przypadku urazu istnieje procedura koordynacji działań ratowniczych, zwana łańcuchem ocalonych z traumy, który dzieli się na pięć głównych etapów

połączenie alarmowe: wczesne ostrzeganie za pośrednictwem numeru alarmowego (we Włoszech jest to Pojedynczy Numer Alarmowy 112);
ocena stanu zdrowia rannych przeprowadzane w celu oceny powagi zdarzenia i liczby zaangażowanych osób;
wcześnie podstawowe wsparcie życiowe;
wczesna centralizacja w Trauma Center (w ramach złotej godziny);
wczesna aktywacja zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych (patrz ostatni akapit).

Wszystkie ogniwa w tym łańcuchu są równie ważne dla skutecznej interwencji.

Ratownicy

Zespół działający na SVT powinien składać się z co najmniej trzech osób: Team Leadera, First Responder i Rescue Driver.

Poniższy schemat jest idealny, ponieważ załoga może się różnić w zależności od organizacji, regionalnego prawa ratowniczego i rodzaju sytuacji awaryjnej.

Lider zespołu jest na ogół najbardziej doświadczonym lub starszym ratownikiem i zarządza i koordynuje operacje, które mają być wykonane podczas służby. Lider zespołu jest również osobą, która przeprowadza wszystkie oceny. W zespole, w którym obecna jest pielęgniarka lub lekarz 112, rola lidera zespołu automatycznie przechodzi na nich.

Ratownik oprócz kierowania pojazdem ratowniczym dba o bezpieczeństwo scenariusza i pomaga innym ratownikom w unieruchomienie manewry.[2]

Pierwszy reagujący (zwany także liderem manewru) stoi na czele chorego po urazie i unieruchamia głowę, trzymając ją w pozycji neutralnej do momentu unieruchomienia na rdzeniowy deska jest zakończony. W przypadku, gdy pacjent ma na sobie kask, pierwszym ratownikiem i współpracownikiem zajmuje się zdjęciem, trzymając głowę możliwie nieruchomo.

Zostań i graj lub zgarnij i biegnij

Istnieją dwie strategie podejścia do pacjenta i należy je wybrać zgodnie z charakterystyką pacjenta i lokalną sytuacją zdrowotną:

strategia scoop & run: strategia ta powinna być stosowana u pacjentów w stanie krytycznym, którzy nie odnieśliby korzyści z interwencji na miejscu, nawet z zaawansowanymi zabiegami resuscytacyjnymi (ALS), ale wymagają natychmiastowej hospitalizacji i leczenia szpitalnego. Stany wymagające Scoop & Run obejmują rany penetrujące tułów (klatka piersiowa, brzuch), korzeń kończyny i szyja, czyli miejsca anatomiczne, których rany nie można skutecznie skompresować;
strategia stay & play: ta strategia jest wskazana dla tych pacjentów, którzy wymagają stabilizacji in situ przed transportem (tak jest w przypadku masywnych krwotoków uciskowych lub sytuacji poważniejszych niż pilne).

BLS, resuscytacja po traumie: dwie oceny

Podstawowe zabiegi resuscytacyjne osoby straumatyzowanej zaczynają się od tych samych zasad, co normalne BLS.

BLS dla osoby po traumie obejmuje dwie oceny: pierwotną i wtórną.

Niezbędna jest natychmiastowa ocena świadomości ofiary traumy; jeśli go nie ma, należy natychmiast zastosować protokół BLS.

W przypadku poszkodowanego w więzieniu szybka ocena Podstawowych Funkcji Życiowych (ABC) ma kluczowe znaczenie i jest konieczne, aby skierować ekipę ratowniczą albo do szybkiego wydobycia (w przypadku utraty przytomności lub upośledzenia jednego z VF), albo do konwencjonalnego wydobycia za pomocą KED urządzenie do ekstrakcji.

Ocena podstawowa: zasada ABCDE

Po szybkiej ocenie i ewentualnym wydobyciu przeprowadza się ocenę pierwotną, która dzieli się na pięć punktów: A, B, C, D i E.

Airway and Spine Control (stabilizacja dróg oddechowych i kręgosłupa szyjnego)

Pierwszy reagujący ustawia się na głowie, stabilizując ją ręcznie, podczas gdy lider zespołu stosuje kołnierz medyczny. Lider zespołu ocenia stan świadomości dzwoniąc do osoby i nawiązując kontakt fizyczny, np. dotykając jej ramion; jeśli stan świadomości ulegnie zmianie, konieczne jest szybkie powiadomienie 112.

Również na tym etapie lider zespołu odkrywa klatkę piersiową pacjenta i sprawdza drogi oddechowe, umieszczając kaniulę ustno-gardłową, jeśli pacjent jest nieprzytomny.

Ważne jest, aby zawsze podawać poszkodowanemu tlen przy dużych przepływach (12-15 litrów/minutę), ponieważ uważa się, że jest on zawsze we wstrząsie hipowolemicznym.

B – Oddychanie

Jeśli pacjent jest nieprzytomny, po zaalarmowaniu 112, kierownik zespołu wykonuje manewr GAS (Patrz, Słuchaj, Czuj), który służy do oceny, czy osoba oddycha.

Jeśli nie ma oddechu, klasyczny BLS wykonuje się poprzez wykonanie dwóch wentylacji (ewentualnie przez podłączenie samorozprężającej się kolby do butli tlenowej, dzięki czemu dostarczana jest z dużymi prędkościami przepływu), a następnie przechodzi do fazy C.

Podobne posty

Wydatki na opiekę zdrowotną we Włoszech: rosnące obciążenie gospodarstw domowych

Kwiecień 11, 2024

Alert wolierowy: między ewolucją wirusa a ryzykiem dla ludzi

Kwiecień 4, 2024

Dzień na żółto przeciwko endometriozie

Mar 28, 2024

Nadzieja i innowacja w walce z rakiem trzustki

Mar 27, 2024

W przypadku oddychania lub jeśli pacjent jest przytomny, maskę zakłada się, podaje się tlen i wykonuje się OPACS (Obserwuj, Palpate, Słuchaj, Licz, Saturimetr).

Za pomocą tego manewru kierownik zespołu ocenia różne parametry pacjenta: w rzeczywistości obserwuje i palpuje klatkę piersiową, sprawdzając, czy nie ma zagłębień i nieprawidłowości, słucha oddechu, sprawdzając, czy nie ma bulgotania ani dźwięków, liczy częstość oddechów i wykorzystuje saturometr do oceny utlenowania krwi.

C – Cyrkulacja

W tej fazie sprawdza się, czy u pacjenta wystąpiły masywne krwotoki wymagające natychmiastowej hemostazy.

W przypadku braku masywnych krwotoków, a przynajmniej po tamponowaniu, ocenia się różne parametry dotyczące krążenia, tętna oraz koloru i temperatury skóry.

Jeśli pacjent w fazie B jest nieprzytomny i nie oddycha – po wykonaniu dwóch wentylacji przechodzimy do fazy C, która polega na sprawdzeniu obecności tętna na tętnicy szyjnej poprzez przyłożenie dwóch palców do tętnicy szyjnej i odliczanie do 10 sekund.

W przypadku braku tętna przechodzimy do resuscytacji krążeniowo-oddechowej praktykowanej w BLS wykonując masaż serca.

Jeśli występuje puls i nie ma oddechu, oddychanie jest wspomagane przez wykonanie około 12 wdechów na minutę za pomocą samorozprężającego się balonu podłączonego do butli tlenowej, która zapewnia duże przepływy.

Jeśli tętno na tętnicy szyjnej jest nieobecne, podstawowa ocena zatrzymuje się w tym momencie. Przytomny pacjent jest traktowany inaczej.

Ciśnienie krwi ocenia się za pomocą sfigmomanometru i tętna promieniowego: jeśli tego ostatniego nie ma, maksymalne (skurczowe) ciśnienie krwi wynosi mniej niż 80 mmHg.

Od 2008 roku fazy B i C zostały połączone w jeden manewr, dzięki czemu weryfikacja obecności tętna na tętnicy szyjnej jest jednoczesna z weryfikacją oddechu.

D – Niepełnosprawność

W przeciwieństwie do wstępnej oceny, w której stan świadomości ocenia się za pomocą AVPU skalę (pielęgniarki i lekarze stosują Skala Glasgow), w tej fazie oceniany jest stan neurologiczny osoby.

Ratownik zadaje pacjentowi proste pytania oceniające

pamięć: pyta, czy pamięta, co się stało;
orientacja przestrzenno-czasowa: pacjent jest pytany, jaki jest rok i czy wie, gdzie się znajduje;
uszkodzenia neurologiczne: oceniają w skali Cincinnati.

E – Ekspozycja

W tej fazie ocenia się, czy pacjent doznał mniej lub bardziej poważnych urazów.

Lider zespołu rozbiera pacjenta (w razie potrzeby przecina ubranie) i dokonuje oceny od stóp do głów, sprawdzając, czy nie ma obrażeń lub krwawienia.

Protokoły wymagają również sprawdzenia genitaliów, ale często nie jest to możliwe ze względu na życzenia pacjenta lub dlatego, że łatwiej jest zapytać pacjenta, czy sam odczuwa ból.

To samo dotyczy części, w której należy odciąć ubrania; może się zdarzyć, że pacjent jest temu przeciwny, a czasami sami ratownicy decydują się tego nie robić, jeśli pacjent nie zgłasza bólu, dobrze porusza kończynami i upewnia się, że nie doznał żadnych ciosów w określonym obszarze ciała.

Po kontroli głowy i stóp pacjent jest przykrywany ściereczką grzewczą, aby zapobiec ewentualnej hipotermii (w tym przypadku wzrost temperatury musi być stopniowy).

Pod koniec tej fazy, jeśli pacjent zawsze był przytomny, kierownik zespołu przekazuje wszystkie parametry ABCDE do centrum operacyjnego 112, które powie mu, co robić i do którego szpitala przetransportować pacjenta. W przypadku istotnych zmian parametrów pacjenta, kierownik zespołu musi niezwłocznie powiadomić 112.

Ocena wtórna

Oceniać:

dynamika wydarzenia;
mechanizm urazu;
historia pacjenta. Po wykonaniu podstawowej oceny i zaalarmowaniu Numeru Alarmowego o stanie, centrum operacyjne podejmuje decyzję, czy przetransportować pacjenta do szpitala, czy wysłać inny pojazd ratunkowy, taki jak karetka pogotowia.

Zgodnie z protokołem PTC obciążenie kręgosłupa powinno odbywać się za pomocą łyżki noszowej; Inni literatura i producenci noszy stwierdzają jednak, że należy wykonywać jak najmniej ruchów, a zatem obciążanie kręgosłupa powinno odbywać się za pomocą rolki Log (najpierw zwiąż stopy), aby można było również sprawdzić plecy.

Zaawansowane podtrzymywanie życia (ALS)

Zaawansowane zabiegi resuscytacyjne (ALS) to protokół używany przez personel medyczny i pielęgniarski jako przedłużenie, a nie zastąpienie podstawowych zabiegów resuscytacyjnych (BLS).

Celem tego protokołu jest monitorowanie i stabilizacja pacjenta, również poprzez podawanie leków i wykonywanie manewrów inwazyjnych, aż do momentu przybycia do szpitala.

We Włoszech ten protokół jest zarezerwowany dla lekarzy i pielęgniarek, podczas gdy w innych stanach może być również stosowany przez personel zwany „ratownikami medycznymi”, który jest profesjonalistą nieobecnym we Włoszech.