Pełna morfologia krwi: kompletny przewodnik po wszystkich prawidłowych i patologicznych wartościach krwi

By Krystiana Antonina On Mar 30, 2023

Pełna morfologia krwi jest jednym z najbardziej pożądanych i ważnych badań krwi. Krew składa się z części płynnej zwanej osoczem i części korpuskularnej, składającej się z komórek

Komórki dzielą się na czerwone krwinki lub erytrocyty, białe krwinki lub leukocyty i płytki krwi lub trombocyty.

Morfologia, w jednym elemencie, zawiera kilka pomiarów

Czerwone krwinki

Krwinki czerwone lub erytrocyty lub krwinki czerwone to komórki bez jądra, mające kształt dwuwklęsłego krążka o średnicy 7.3 µ.

Są wytwarzane przez komórki serii erytroblastycznej szpiku kostnego.

Czerwone krwinki zawierają hemoglobinę (Hb), która przenosi tlen i nadaje krwi typowy czerwony kolor.

Średnie wartości erytrocytów wynoszą 5 mln/mm3 u mężczyzn i 4.5 mln/mm3 u kobiet.

Zmniejszenie liczby czerwonych krwinek nazywa się niedokrwistością.

W praktyce klinicznej stosuje się wartość hemoglobiny; rozpoznanie niedokrwistości stawia się przy wartościach hemoglobiny niższych niż 13 g/dl dla mężczyzn i 12 g/dl dla kobiet.

Niedokrwistość może wynikać ze zmniejszonej produkcji krwinek w szpiku kostnym, zwykle z powodu niedoboru kluczowego składnika erytropoezy (żelaza, kwasu foliowego lub witaminy B12) lub zwiększonego niszczenia krążących krwinek czerwonych (niedokrwistość hemolityczna) lub utraty w wyniku krwotoku .

Objawy niedokrwistości różnią się w zależności od wartości hemoglobiny i szybkości jej wystąpienia.

Niedokrwistość, która pojawia się szybko, na przykład z powodu krwotoku lub hemolizy, może objawiać się poważniejszymi objawami, nawet z powodu niewielkiego zmniejszenia stężenia hemoglobiny, podczas gdy niedokrwistość, która rozwija się przez długi czas, może również pozostać bezobjawowa lub objawiać się łagodnymi objawami nawet z bardzo niskimi wartościami hemoglobiny.

Łagodna anemia często przebiega bezobjawowo. Typowymi objawami są zmęczenie (astenia), duszność (duszność) i kołatanie serca, zwłaszcza podczas aktywności fizycznej.

Jeśli niedokrwistość jest ciężka, może również wystąpić zwiększenie częstości akcji serca i pojemności minutowej serca z kołataniem serca (odczuwanie bicia serca), aż do niewydolności serca.

Mogą wystąpić objawy niezwiązane bezpośrednio z układem sercowo-naczyniowym, takie jak ból głowy, omdlenia, dzwonienie w uszach (szum uszny), zawroty głowy, drażliwość, bezsenność i trudności z koncentracją.

Wzrost liczby krwinek czerwonych, nawet do 12-15 milionów na mm3, nazywany jest poliglobulią lub czerwienicą i może być pierwotny (czerwienica prawdziwa Vaqueza) lub wtórny do bodźców środowiskowych (wysokość) lub chorób, takich jak wrodzona wada serca o podłożu sinicowym.

Hemoglobina i hematokryt

Wartość hemoglobiny wyraża jej stężenie w pełnej krwi, podczas gdy hematokryt jest procentem objętości krwi pełnej, w tym erytrocytów.

Spadek poniżej normy tych dwóch wskaźników wskazuje na obecność anemii.

Normalny zakres pochodzi z rozkładu Gaussa wokół średniej normalnej w zdrowej populacji, ze zróżnicowaniem w zależności od płci, wieku i ciąży.

Pomiędzy hemoglobiną a hematokrytem istnieje stała korelacja wyrażona wzorem

Hematokryt = Hemoglobina × 3

Hemoglobinę mierzy się bezpośrednio, podczas gdy hematokryt oblicza się na podstawie liczby krwinek czerwonych i ich średniej objętości (MCV, patrz poniżej).

Biorąc pod uwagę tę stałą korelację, te dwie wartości są wymienne i obie mogą być używane do diagnozowania niedokrwistości.

Jednak zgodnie z konwencją oba są zgłaszane. Wartości referencyjne hemoglobiny różnią się w zależności od laboratorium, ale na ogół wartości od 14 do 18 g/dl dla mężczyzn i od 12 do 16 g/dl dla kobiet są uważane za normalne.

Bardzo wysoka wartość hematokrytu w sporcie może wskazywać na farmakologiczne zastosowanie erytropoetyny, hormonu, który fizjologicznie stymuluje szpik kostny do produkcji czerwonych krwinek, w celu zwiększenia transportu tlenu, a tym samym wydajności.

Oprócz tego, że jest to nieprawidłowa praktyka, naraża sportowca na ryzyko zakrzepicy z powodu nadmiernej lepkości krwi.

W sportach wytrzymałościowych, w porównaniu do sportów prowadzących siedzący tryb życia, hematokryt może być fizjologicznie normalny lub nieznacznie obniżony właśnie po to, aby utrzymać płynność krwi niezbędną do wspomagania kapilarnej dyfuzji tlenu w tkankach obwodowych.

Pełną morfologię krwi: wskaźniki erytrocytów (MCV, MCH, MCHC)

Oprócz liczby czerwonych krwinek, w morfologii krwi oceniane są pewne parametry, zwane wskaźnikami erytrocytów, które umożliwiają wyjaśnienie etiologii (przyczyny) możliwej anemii.

MCV

MCV, czyli średnia objętość krwinki, jest miarą średniej objętości krwinek czerwonych i pozwala rozróżnić odpowiednio anemię normocytarną, mikrocytarną i makrocytarną, gdy objętość krwinek jest prawidłowa (80-96 fL), zmniejszona (<80 fL) ) lub zwiększone (>96 fl).

MCV może ulec zmianie nawet przy braku anemii, na przykład w przypadku alkoholizmu lub niektórych leków.

MCV może być wyższe u sportowców wytrzymałościowych niż u osób prowadzących siedzący tryb życia.

Należy wziąć pod uwagę, że MCV wyraża średnią objętość krwinek czerwonych, a zatem, jeśli współistnieją warunki sprzyjające zarówno mikrocytozie, jak i makrocytozie, może to być normalne; w tym przypadku rozmaz krwi obwodowej, czyli bezpośrednie widzenie krwi pacjenta, pozwoli nam rozróżnić dwie różne populacje komórek.

Rozmaz krwi obwodowej pozwala również bezpośrednio ocenić morfologię krwinek. Zwykle krwinki czerwone mają stałą wielkość (7.3 µ) i okrągły kształt.

rozszerzenie MCH

MCH lub średnia hemoglobina w krwinkach mierzy masę hemoglobiny w przeciętnych krwinkach czerwonych i zazwyczaj rośnie i spada równolegle z MCV.

rozszerzenie MCHC

MCHC lub średnie stężenie hemoglobiny w krwince mierzy ilość hemoglobiny obecnej w przeciętnej krwince czerwonej w stosunku do jej wielkości.

rozszerzenie RWD

RDW lub objętość dystrybucji erytrocytów wyraża zmienność wielkości erytrocytów, zwaną anizocytozą.

Wzrost tego wskaźnika mógłby poprzedzać zmianę MCV i być razem z nim stosowany w klasyfikacji niedokrwistości.

Liczba retikulocytów

Retikulocyty to „młode” krwinki czerwone, które w przeciwieństwie do dojrzałych komórek pozbawionych jądra nadal zawierają jądrowy materiał genetyczny.

Liczba retikulocytów, która jest podawana jako procent całkowitej liczby czerwonych krwinek, wyraża zdolność szpiku kostnego do wytwarzania czerwonych krwinek.

Pozwala to na wstępne rozróżnienie między niedokrwistością ze zmniejszoną produkcją spowodowaną niewydolnością szpiku kostnego a niedokrwistością spowodowaną innymi przyczynami. W praktyce, gdy pojawia się anemia, szpik stara się to zrekompensować, wytwarzając więcej krwinek czerwonych, w wyniku czego wzrasta odsetek krążących retikulocytów.

Białe krwinki lub leukocyty

Białe krwinki lub leukocyty dzielą się na neutrofile, monocyty, limfocyty, eozynofile i bazofile.

Pojedynczy lub połączony wzrost lub spadek każdej z tych komórek może odpowiednio spowodować leukocytozę (> 11,000 3/mmXNUMX), tj. wzrost lub leukopenię, tj. spadek liczby białych krwinek.

Oprócz zliczania różnych rodzajów białych krwinek, w morfologii krwi znajdujemy tak zwaną formułę leukocytów, czyli procent każdego typu komórek w porównaniu do całości.

Neutrofile

Podobne posty

Wydatki na opiekę zdrowotną we Włoszech: rosnące obciążenie gospodarstw domowych

Kwiecień 11, 2024

Alert wolierowy: między ewolucją wirusa a ryzykiem dla ludzi

Kwiecień 4, 2024

Dzień na żółto przeciwko endometriozie

Mar 28, 2024

Nadzieja i innowacja w walce z rakiem trzustki

Mar 27, 2024

Najczęstszą przyczyną leukocytozy jest neutrofilia (wzrost liczby neutrofili > 7.5×109 komórek/l).

W praktyce klinicznej najczęstszą przyczyną neutrofilii są infekcje, zwłaszcza te pochodzenia bakteryjnego, które mogą indukować wzrost liczby neutrofilów na ogół równy 10-25×109 komórek/l.

Niektóre infekcje, na przykład pneumokokowe zapalenie płuc, powodują jeszcze wyraźniejszy wzrost, podczas gdy w około 25% przypadków infekcji bakteryjnych nie stwierdza się neutrofilii.

Infekcje wirusowe mogą powodować neutrofilię, ale często są związane z prawidłową liczbą białych krwinek.

Neutropenia (zmniejszenie liczby neutrofili) jest najczęstszą przyczyną leukopenii.

Najczęstszymi przyczynami neutropenii są infekcje wirusowe i przyjmowanie niektórych leków (np. niektórych antybiotyków).

Limfocyty

Limfocytoza (wzrost liczby limfocytów) może być bezwzględna (stan normalny w pierwszych 4 lub 5 latach życia) lub względna, ze wzrostem jedynie wartości procentowej we wzorze leukocytów.

Najczęstszymi przyczynami znacznej limfocytozy są infekcje wirusowe, zwłaszcza mononukleoza zakaźna, ostra limfocytoza zakaźna, a wśród infekcji bakteryjnych krztusiec.

W białaczkach obserwuje się również limfocytozę różnego stopnia.

Limfopenię można znaleźć w niektórych chłoniakach i jest ona odpowiedzialna za immunosupresję typową dla tych chorób.

Monocyty

Monocytoza (zwiększona liczba monocytów) występuje w chorobach hematologicznych (białaczka, chłoniak, szpiczak mnogi) oraz infekcjach (gruźlica, zapalenie wsierdzia, mononukleoza).

Eozynofile

Eozynofilia (zwiększona liczba eozynofili) jest zwykle obserwowana w alergiach i pasożytach, chłoniaku Hodgkina i nacieku Loefflera fugax.

Może być wywołany przez niektóre leki.

Eozynopenia (zmniejszenie liczby eozynofilów) można zaobserwować w przypadku duru krętego, zawału mięśnia sercowego i niektórych chorób kory nadnerczy.

Bazofile

Bazofilia (zwiększona liczba bazofilów) może być nowotworowa, zwykle bardzo zaznaczona i reaktywna, o mniejszym nasileniu, wynikająca z reakcji alergicznych, zaburzeń endokrynologicznych, niektórych infekcji.

płytki krwi

Płytki krwi odgrywają ważną rolę w procesach krzepnięcia krwi i hemostazy.

Normalne wartości to 200,000 300,000-3 XNUMX × mmXNUMX.

Małopłytkowość lub małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi) może objawiać się w zależności od stopnia krwawieniem z błon śluzowych, wybroczynami lub wybroczynami.

Małopłytkowość różni się od zmniejszonej produkcji szpiku lub zwiększonego niszczenia immunologicznego i nieimmunologicznego.

Głównymi przyczynami trombocytopenii są autoimmunologiczna plamica małopłytkowa, ciąża (5% przypadków), choroby tkanki łącznej (toczeń rumieniowaty układowy), infekcje wirusowe (mononukleoza zakaźna, HIV i wirus cytomegalii), radioterapia, alkohol i niektóre leki (heparyna).

Zakażenia płytkowe lub nadpłytkowość (zwiększona liczba płytek krwi) dzielimy na fizjologiczne, wywołane wysiłkiem fizycznym lub stresem, odczynowe, wynikające z krwawień, niedokrwistości hemolitycznej, infekcji lub nowotworów oraz klonalne, w przebiegu chorób limfoproliferacyjnych.

O trombocytozie mówimy, gdy liczba płytek krwi przekracza 350,000 450,000-XNUMX XNUMX/µL.

Najczęstszymi przyczynami nadpłytkowości reaktywnej są infekcje, zwłaszcza bakteryjne, choroby zapalne (reumatoidalne zapalenie stawów, polimialgia reumatyczna), marskość wątroby, niedokrwistość z niedoboru żelaza, niektóre nowotwory złośliwe.