Studenti spavaju za stolom. Djevojka uči i koristi laptop

Posttraumatska hipersomnija: uzroci, simptomi, dijagnoza, terapija

By Cristiano Antonino On Juni 29, 2022

U medicini, hipersomnija se odnosi na grupu od nekoliko neuroloških poremećaja spavanja koje karakteriše prekomerna pospanost tokom dana, što uzrokuje da hipersomnijaci ne mogu da održe adekvatan nivo budnosti tokom dana i da dožive iznenadne i nekontrolisane situacije spavanja koje ih teraju da zaspu. neobična vremena, npr. tokom razgovora, obroka, tokom rada ili čak tokom vožnje

Hipersomničar generalno vrlo lako zaspi i teško se budi.

Ovisno o vrsti hipersomnije, dnevno spavanje može biti duže ili kraće i manje ili više obnavljajuće: npr. kod narkolepsije, dnevno spavanje obično je kratko (nekoliko minuta) i obnavljajuće, dok je kod idiopatske hipersomnije naprotiv duže (čak i sati) i nije restorativni.

Sekundarna hipersomnija

Sekundarne hipersomnije se odnose na specifičnu vrstu sindroma hipersomnije za čiju etiopatogenezu je identificiran organski, toksični ili psihički uzrok, za razliku od primarnih hipersomnija kod kojih etiopatogeneza nije poznata ili se još ne čini potpuno jasnom, kao u slučaju idiopatska hipersomnija ili primarna rekurentna hipersomnija (Kleine-Levinov sindrom).

Najčešće sekundarne hipersomnije uključuju one povezane s psihijatrijski bolesti, posttraumatska hipersomnija i sindrom opstruktivne apneje u snu.

Posttraumatska hipersomnija (sekundarna pospanost)

Posttraumatska hipersomnija ili sekundarna somnolencija je poremećaj karakteriziran pretjeranom pospanošću koja se može javiti nakon traumatskog događaja koji uključuje centralni nervni sistem.

Simptomi i znaci hipersomnije

Kod pacijenata koji su pretrpjeli povredu glave, hipersomnija se često može razviti u periodu neposredno nakon same traume, praćena glavoboljom, umorom, poremećajima pamćenja (posttraumatska encefalopatija).

Pacijenti imaju brojne epizode dnevnog sna, koje karakterizira NREM spavanje.

Noviji podaci, međutim, pokazuju da se u periodu hospitalizacije neposredno nakon traume pacijenti češće žale na ulazak u san i poremećaje održavanja sna, odnosno nesanicu.

U narednim mjesecima, naprotiv, pospanost postaje preovlađujuće stanje.

Pacijenti koji se žale na poremećaje spavanja nakon traume, a posebno hipersomniju, su oni koji su najozbiljnije pogođeni ozljedom glave na bihevioralnom, socijalnom, a posebno na radnom nivou: kod njih se razvija anksioznost, depresija, često su apatični i imaju poteškoće u komunikaciji i reintegraciji u svijet rada.

U većini slučajeva, simptomi imaju tendenciju da se spontano povuku u mjesecima nakon traumatskog događaja; ređe se javlja prekomerna pospanost, sa progresivnim tokom 12-18 meseci kasnije.

Polisomnografska slika

Polisomnografski podaci o ovim pacijentima su oskudni i slabo specifični.

Vrijeme noćnog spavanja je obično skromno produženo i MSL T pokazuje abnormalnu tendenciju zaspavanja tokom dana, sa vrijednostima latencije spavanja manjim od 10 minuta.

Međutim, REM faze spavanja nisu evidentne ubrzo nakon početka spavanja (SOREMPs, tipični za narkolepsiju).

U nekim slučajevima nikakva promjena u obrascu spavanja nije objektivno dokumentirana: moguće je da ovi pacijenti imaju dnevne epizode mikrosna ili da je prijavljena hipersomnija izraz poremećaja psihijatrijskog porijekla ili kompenzacijske neuroze.

Laboratorijski pregledi

Neuroradiološka istraživanja (CT, MRI) omogućavaju otkrivanje fokalnih lezija moždanog parenhima.

Ponekad se napadi sna moraju staviti u diferencijalnu dijagnozu sa posttraumatskom epilepsijom; elektroencefalografija može biti od pomoći u ovim okolnostima.

Evolucija

U nekim slučajevima, hipersomnija se javlja ubrzo nakon traume i spontano se povlači u roku od nekoliko sedmica ili mjeseci.

Može se dogoditi da hipersomnija dugo traje i pogoršava se s vremenom.

To se događa tijekom teških ozljeda glave povezanih s neurološkim deficitom ili produženim stanjem posttraumatske kome.

Hipersomnija, uzroci i faktori rizika

Posttraumatska hipersomnija je uzrokovana traumama mozga različitih vrsta, kao što su saobraćajne nesreće, padovi ili sportske ozljede.

Čini se da je hiperosnija povezana s mjestom, a ne mehanizmom, ozljede glave. Mjesta ozljeda koja se najčešće povezuju s ovim poremećajem su:

Zdravstvena potrošnja u Italiji: rastući teret za domaćinstvo

April 11, 2024

Aviary Alert: Između evolucije virusa i ljudskih rizika

April 4, 2024

Dan u žutom protiv endometrioze

Mar 28, 2024

Nada i inovacije u borbi protiv raka gušterače

Mar 27, 2024

stražnji hipotalamus;
epifiza regija;
stražnja lobanjska jama.

Lezije hipotalamusa mogu biti povezane s poremećajima prehrane i seksualnog ponašanja (bulimija, hiperseksualnost), što dovodi do posttraumatskog Kleine-Levinovog sindroma.

Ovi slučajevi, kao i svi oni povezani s određenim mjestima ozljede mozga, imaju lošiju prognozu.

Nekoliko slučajeva koji su podvrgnuti neuropatološkim nalazima nisu omogućili utvrđivanje definitivne anatomsko-kliničke veze između pospanosti i ozljede mozga.

Često, pospani pacijenti imaju difuzne lezije u trupu, moždanoj kori i diencefalonu.

Treba napomenuti da neki pacijenti, posebno oni koji su pretrpjeli traumu trzanja biča, mogu imati dnevnu pospanost zbog pojave poremećaja disanja u snu.

U ovim slučajevima, međutim, prognoza je povoljna.

Diferencijalna dijagnoza

Kod pacijenata s pozitivnom anamnezom traume glave, prije postavljanja dijagnoze posttraumatske hipersomnije moraju se razmotriti i isključiti drugi mogući uzroci dnevne hipersomnije: hidrocefalus, atlanto-okcipitalne dislokacije, subduralni hematomi ili higromi, arahnoidne ciste i post -traumatski epileptični napadi, koji mogu oponašati napad sna.

Također treba razmotriti mogućnost pojave kroničnog meningitisa.

Ova klinička stanja treba staviti u diferencijalnu dijagnozu, posebno kada poremećaj spavanja ima progresivno pogoršavajući tok.

Narkolepsija se može lako razlikovati od posttraumatske hipersomnije po prisustvu REM epizoda sna.