Pedijatrijske aritmije: šta su, kako ih liječiti

By Cristiano Antonino On Novembar 11, 2022

Dječije srčane bolesti: aritmije su promjene u ritmu srca i mogu utjecati na intenzitet ili trajanje otkucaja srca

Pedijatrijske aritmije, promjene ritma mogu biti:

Prirodno, odnosno zbog starosti ili svakodnevnih aktivnosti (sport, temperatura, stresne ili visoko emocionalne situacije);
Patološke, koje zahtijevaju terapiju i liječenje jer su opasne po zdravlje.

Aritmije se manifestuju kao tahikardije, odnosno ubrzanje otkucaja srca, ili bradijaritmije koje uključuju usporavanje srčanog ritma.

ZDRAVLJE DJECE: SAZNAJTE VIŠE O MEDICHILDU POSJETOM KATALO NA HITNOM EXPO

U oba slučaja, aritmije mogu biti simptomatske ili asimptomatske prirode.

Neke aritmije su benigne, kao što su tahikardije i sinusne aritmije, koje prate svakodnevne aktivnosti.

Patologije dječjeg srca, mnoge aritmije mogu biti opasne i među njima možemo razlikovati:

Primarne aritmije, koje su posljedica inherentnog defekta u električnoj aktivnosti srca;
Sekundarne aritmije, koje se mogu razviti nakon operacije srca;
Genetske aritmije;
Aritmije uzrokovane specifičnim farmakološkim ili fizičkim promjenama (npr. terapije, lijekovi, febrilna stanja).

Glavni alat za dijagnosticiranje aritmije je elektrokardiogram, koji bilježi električnu aktivnost srca i može ovisiti o vremenu tokom pregleda kardiologa.

Tahikardije karakterizira nagli porast srčanog ritma koji može trajati od nekoliko sekundi do nekoliko sati i manje-više naglo prestati.

Dvije glavne vrste tahikardije su ventrikularna, koja uključuje komore, ili supraventrikularna, koja uključuje i atriju i komore, dvije šupljine u srcu.

Tahikardije se mogu degenerirati u fibrilaciju, tj. ekstremno povećanje ritma, do tačke prekida električne aktivnosti srca.

Terapeutski tretmani su manje ili više invazivni u zavisnosti od karakteristika tahikardija.

Oni se kreću od manevara vagalnog prekida do farmakološke ili interventne terapije (transkateterska ablacija).

Tahiaritmije u riziku od malignih događaja pripadaju dvije porodice:

Wolff-Parkinson-White (WPW) sindrom uzrokovan prisustvom abnormalnih srčanih provodnih puteva koji mogu izazvati brze tahikardije do srčanog zastoja;
Kanalopatije ili genetske aritmije (sindrom dugog QT i kratkog QT intervala, Brugada sindrom, kateholaminergička polimorfna ventrikularna tahikardija) abnormalnosti zbog genetskih mutacija u srčanim stanicama koje mogu uzrokovati tahikardiju i srčani zastoj.

Bradikardije su rjeđe od tahikardija i uzrokovane su kvarom atrijalnog sinusnog čvora i atrioventrikularnog čvora, dva organa odgovorna za kontrolu srčanog ritma.

Bradikardija se može degenerirati u srčani zastoj, tako da terapijski tretman za najteže bradikardije može biti implantacija pejsmejkera koji omogućava umjetnu kontrolu srčanog ritma.

Među bradikardijama najrizičnijim od malignih događaja je potpuna atrioventrikularna blokada, odnosno blokada prenosa električnog signala iz pretkomora, gornjih komora iz kojih potiče srčani impuls, do ventrikula, donjih komora srca koje su nisu sposobni za sopstveni ritam.

Kada dođe do potpunog atrioventrikularnog bloka, koji može biti genetskog porijekla ili nastati s rastom, komore znatno usporavaju svoj uobičajeni ritam i, u najtežim slučajevima, zaustavljaju svoju aktivnost.